Τω καιρώ εκείνω, εις το Θέμα της Ελλάδος άπαντες επιδίδονταν εις το παίγνιον του «Επιζώντος» (ελληνιστί: Σουρβάιβορ). Πολεμούσαν δε δύο φατρίες. Η των Διασήμων και η των Μαχητών. Διάσημοι καλούνταν εκείνοι που την είχαν βγάλει καθαρή μέσα στην κρίσιν. Ήγουν, οι άρχοντες της πολιτείας και της αγοράς, οι σφογγοκωλάριοί τους και οι υψηλόμισθοι του δημοσίου. Και εις τους Μαχητάς ήταν συγκεντρωμένοι όλοι οι υπόλοιποι. Πλην όμως, αν οι Μαχηταί αποφάσιζαν να στείλουν έναν δικόν τους εις τους Διασήμους, οι Διάσημοι όφειλαν να τον δεχτούν, ώστε να την βγάζει και εκείνος καθαρή.
Οι δε κανονισμοί ήτο βασικώς τρεις: Κατά πρώτον, ουδείς να τρέφεται επαρκώς, μα οι Διάσημοι όλο και κάτι να τσιμπούν. Κατά δεύτερον, εις τα διαγωνίσματα (νόμους, μέτρα και λοιπά) να νικούν οι Διάσημοι και να χάνουν οι Μαχηταί. Και κατά τρίτον οι Μαχηταί να μαλώνουν ωσάν τα κοκόρια και να βγάζουν κατινιές, μα οι Διάσημοι να είναι μονιασμένοι και να μοστράρουν τους κοιλιακούς τους. Οι όποιοι δε τσακωμοί μεταξύ των να γίνονται δια το θεαθήναι.
Και την παραγωγήν την είχε αναλάβει οργάνωσις κραταιή καλούμενη υπό του λαού: Τρόικα. Και η Τρόικα είχε στείλει ως εκπρόσωπόν της, έναν αψηλόν από τα μέρη του Πόντου, ονόματι Τανιμανίδη. Και ο Τανιμανίδης εστεκόταν στη μέση και έλεγε στους διαγωνιζόμενους πώς να τρέξουν και πού να ρίξουν τα μπαλάκια, δια να έρθει η ανάπτυξις.
Και στα πρώτα έτη του παιγνίου, εις την φατρία των Μαχητών, ενεφανίσθη ένας μάνατζερ ράγκμπι, ξακουστός δια την μίρλα του, ο Αλέξιος ο Αγραβάτωτος. Και λέγε λέγε, ο Αλέξιος έπεισε τους Μαχητάς να τον κάμουν αρχηγόν τους και να τον στείλουν εις τους Διασήμους. Είχε δώσει δε την υπόσχεσιν να διώξει τον Τανιμανίδη και να μοιράσει την τροφή δίκαια.
Μα μόλις ο Αλέξιος γίνηκε Διάσημος, έκανε κολεγιά με τον διάσημο ψεκασμένο Πανοκαμμένο τον Ημιμαθή και πήραν από κοινού την ασυλία. Και ακολούθως λησμόνησε την υπόσχεσίν του. Μον’ έκανε καινούριο συμβόλαιο με τον Τανιμανίδη και την Τρόικα. Και έφερε νέα μέτρα. Και ετάισε μοναχά τον Ορέστη Τσανγκ Παππά και ολίγα ακόμη φιλαράκια του. Και τους υπόλοιπους Μαχητές τους καταδίκασε σε ακόμη μεγαλύτερη πείνα. Και τα βράδια έκαμε καταδρομικές εις την παραλίαν τους και τους ετσούρνευε το ορύζιον και τα πενιχρά τους υπάρχοντα. Και δεν τους αφήρεσε τον φόρον δια την καλύβαν τους, όπως τους είχε υποσχεθεί.
Και οι Μαχηταί χτυπούσαν τες κεφαλές τους απάνω εις τις καρύδες και έλεγαν: «Αχ Αλέξιε. Ημείς φταίμε, που λέγαμε η ελπίδα έρχεται και ρίχναμε ψήφους και ψόφους και καντήλια. Και εσύ αποδείχθηκες χειρότερος από τους άλλους». Και ο Αλέξιος απαντούσε. «Και τι θέλετε μωρέ; Να έρθει στα πράγματα ο Τσιριάκος, ο αδελφός της Θεοδώρας; Αυτό θέλετε;»
Και στην αρχή οι Μαχηταί λούφαζαν και έλεγαν: «Όχι, δεν θέλομε τον Τσιριάκον. Δεν τον συμπαθούμε, τα ομμάτια του είναι πολύ γουρλωτά». Μα ο Αλέξιος συνέχιζε να τους βατεύει ωσάν τον Σπαλιάρα. Και οι Μαχηταί άρχισαν να το σκέφτονται. Και βοήθησαν και οι τελάληδες που έτρεχαν σε όλη την χώρα και διαλαλούσαν τι καλός και ικανός είναι ο Τσιριάκος. Και πόσο θα καμαρώνουμε όταν θα αναλάβει την διοίκησιν.
Με αυτά και με αυτά οι περισσότεροι άλλαξαν γνώμη. Και όταν τους ρωτούσαν από την παραγωγή, έλεγαν: «Τελικά, προτιμούμε τον Τσιριάκο, είναι η καινούρια ελπίδα μας. Τα ομμάτια του δεν είναι δα και τόσο γουρλωτά. Και ξέρει μπαλίτσα καλύτερα και από τον Λάμπρο Χούτο. Και θα καθαρίσει τα Εξάρχεια μέσα σε μία εβδομάδα».
Και μέχρι τότε, ο Αλέξιος ο Αγραβάτωτος απειλούσε κάθε λίγο και λιγάκι να συγκαλέσει το συμβούλιο του νησιού και να κάμει εκλογές. Μα τώρα που ο Τσιριάκος είχε πάρει κεφάλι, διαλαλούσε πως θα βγάλει την τετραετία ολάκερη και δεν θα αφήσει ούτε μέρα να πάγει χαμένη. «Ετούτη την εντολή μου είχε δώσει ο λαός» έλεγε. Διότι ο Αλέξιος το είχε κάμει τάμα στην Παναγιά την Αριστερίστρια, από τότε που ήταν μικρός και καταλάμβανε τα σχολεία των Αμπελοκήπων. Μόλις θα γινόταν Διάσημος και θα ελάμβανε την ασυλία, θα εκτελούσε πάντοτε την εντολή του λαού.
Και έτσι κυλούσαν οι μέρες στο νησί του Σουρβάιβορ.
21°
