Πώς η αξιολόγηση προσβάλλει τον τοπικό μας σοσιαλισμό, την αποποίηση της ατομικής ευθύνης μέσω της ισοπέδωσης των υποχρεώσεων
Σύμφωνα με τον κανονισμό του υπουργείου Παιδείας και με βάση τον σχετικό νόμο, «η συλλογική εσωτερική αξιολόγηση των Σχολικών Μονάδων ή αυτοαξιολόγηση δεν έχει στόχο τον έλεγχο, αλλά τη βελτίωση της ποιότητας του εκπαιδευτικού έργου. Γιατί, κινητοποιεί όλους τους παράγοντες της εκπαιδευτικής κοινότητας, ενισχύει τις σχέσεις εμπιστοσύνης και αμοιβαιότητας μεταξύ τους, προωθεί την αλλαγή της κουλτούρας του σχολείου, παρέχει στους εκπαιδευτικούς τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουν με συγκεκριμένο τρόπο τις ιδιαίτερες συνθήκες λειτουργίας του σχολείου.
Πέραν αυτών εντοπίζει αδυναμίες, αποσαφηνίζει προβλήματα, δημιουργεί προϋποθέσεις για πρωτοβουλίες και ανάληψη καινοτόμων δράσεων, διαμορφώνει συνθήκες για βελτίωση των εκπαιδευτικών πρακτικών, εμπεδώνει συνεργατικές συμπεριφορές, αναδεικνύει θετικές εκπαιδευτικές δραστηριότητες, διαχέει καλές πρακτικές και υποδεικνύει πεδία για αυτομόρφωση και επιμόρφωση.
Καλλιεργεί τέλος τη συνευθύνη και την αυτοδέσμευση, καθώς εμπλέκει τους εκπαιδευτικούς σε κοινά αποφασισμένες δράσεις και τους φέρνει αντιμέτωπους με τους δικούς τους σχεδιασμούς».
Πολύ σοσιαλιστικό μου ακούγεται αυτό για να το υποστηρίξει ο Σύριζα και η ΟΛΜΕ. Είναι ακριβώς οι αρχές του αυτοδιαχειριζόμενου σχολείου που ως concept ήταν πολύ της μόδας τη δεκαετία του ’80 (π.χ να θυμίσω για τους μεγαλύτερους τις αξέχαστες εκδόσεις Ανδρομέδα).
Αυτές οι πρακτικές δεν συνάδουν βέβαια με το δικό μας σοσιαλισμό, αυτόν δηλαδή των αδιάφορων, ανεκπαίδευτων, κακοπληρωμένων (εμείς προσποιούμεθα ότι σας πληρώνουμε και εσείς ότι εργάζεστε) και ουδέποτε αξιολογούμενων δημοσίων υπαλλήλων, καθώς και των εκπαιδευτικών που συντάσσονται κάτω από τη σημαία της ΟΛΜΕ. Ο δικός μας σοσιαλισμός είναι του προσωπικού βολέματος, της αποποίησης της ατομικής ευθύνης μέσω της ισοπέδωσης των υποχρεώσεων, ο σοσιαλισμός των απαιτήσεων για την απόκτηση προνομίων (τα λεγόμενα κεκτημένα), κι αυτός του ας βγάλουν οι άλλοι το φίδι από την τρύπα.
Διαβάζω τα επιχειρήματα στις μπροσούρες των κινητοποιημένων: «στα αξιολογημένα σχολεία των χωρών όπου εφαρμόστηκε η αξιολόγηση (sic), ο λειτουργικός αναλφαβητισμός, η σχολική διαρροή, οι ταξικοί φραγμοί και η πολυκατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων αυξήθηκαν δραματικά». Για την ΟΛΜΕ «είναι απολύτως σαφές ότι οι επιλογές αυτές αποσκοπούν στην διαμόρφωση ενός οδικού χάρτη (sic) μετασχηματισμού του εκπαιδευτικού τοπίου με κυρίαρχο χαρακτηριστικό τον αποχαρακτηρισμό της παιδείας από δημόσιο αγαθό, ανοίγοντας το δρόμο για την "ενοχοποίηση" των σχολείων με βάση ακόμα και τις βαθμολογικές επιδόσεις των μαθητών, παραβλέποντας κάθε κοινωνικοοικονομικό παράγοντα που επηρεάζει τις μαθητικές επιδόσεις».
Είναι νομίζω σαφές: αυτό που υπερασπίζονται οι αντιφρονούντες της Πλατείας ως «δημόσιο αγαθό» δεν είναι η δημόσια εκπαίδευση, αλλά η συνέχιση του καθεστώτος των μη υπόλογων κρατικών υπαλλήλων (για την ΟΛΜΕ) και η παγίωσή του σε όλες τις βαθμίδες της δημόσιας ζωής (για τον Σύριζα). Ενώ δηλαδή η εκπαίδευση είναι κι αυτή μια υπηρεσία, όπως ας πούμε η ενημέρωση μέσω των ΜΜΕ, θα πρέπει να εξαιρείται της αξιολόγησης, γιατί αυτή ανήκει σε μια άλλη αγορά. Η οποία άλλωστε θέλει κρατικά και χρεοκοπημένα και την τηλεφωνία και τον ηλεκτρισμό και την ύδρευση, την αποκομιδή των σκουπιδιών και τα λιμάνια, διότι ως γνωστόν μόνο το κράτος εγγυάται τη χρηστή διαχείριση, την ποιότητα (πάνω απ’ όλα!) και την μη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Είναι η αγορά του δεν πληρώνω (διόδια) και αγοράζω πατάτες κατευθείαν από τον παραγωγό που έρχεται από το Νευροκόπι κάθε Παρασκευή στη γνωστή είσοδο της Κατεχάκη.
