H αλήθεια είναι πως, για ακόμη μία φορά, ΟΛΑ θα αλλάξουν. Μια χαρά. Έτσι πάνε τα πράγματα από πάντα και, guess what, πάντα το καινούργιο είναι πολύ πολύ καλύτερο από το παλιό.
Ναι, έχει πλάκα και φέρνει λάικ από τους μπαρμπάδες και τις θείες να λες ΠΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΑΛΙΑ, αλλά είναι μια κολοσσιαία ανοησία απ’ όπου και να το δει κανείς. Είναι φύσει αδύνατον να ήταν κάτι καλύτερο παλιά. Παλιά, είχαμε ουρές. (Εκτός κι αν από κάποιο ιδιαίτερα αλλόκοτο βίτσιο τις κάνεις γούστο τις ουρές). Παλιά, πεθαίναμε από ιλαρά πριν σταματήσουμε να μπουσουλάμε. (Εκτός κι αν είσαι ο Αμερικανός υπουργός Υγείας και νοσταλγείς τις επιδημίες). Παλιά, περιμέναμε τον πλανόδιο «παντοπώλη» να μας φέρει κερωμένη κλωστή να ράψουμε τα σκισμένα μας τσαρούχια. (Εκτός κι αν είσαι συγγραφέας ψευδοϊστορικών μυθιστορημάτων, οπότε σού αρέσουν αυτά).
Τα πράγματα αλλάζουν, τα επαγγέλματα αλλάζουν, και ο κόσμος κινείται μπροστά και προς τα πάνω. Δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει άλλος τρόπος στη ζωή. Κι αν, με τις δουλειές που χάνονται, χάνονται και θέσεις εργασίας, δεν πειράζει: πάντα δημιουργούνται άλλες, πολύ περισσότερες. Σήμερα, το παγκόσμιο ποσοστό ανεργίας είναι κάτω από το 5%, το χαμηλότερο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η δε έρευνα δείχνει ότι, ενώ η A.I. θα εκτοπίσει 92 εκατομμύρια θέσεις εργασίας μέχρι το 2030, θα δημιουργήσει 170 εκατομμύρια νέες: ένα καθαρό κέρδος 78 εκατομμυρίων θέσεων – δεν τις λες και λίγες. (Μάλιστα, οι περισσότερες θα είναι πολύ καλύτερα αμειβόμενες από αυτές που θα χαθούν). Ιστορικά, μάλιστα, η μαζική ανεργία (π.χ. στη Μεγάλη Ύφεση: 25%!) συνδέεται με δομικές οικονομικές κρίσεις, και ΟΧΙ με την τεχνολογική πρόοδο.
Κι αν, με τις δουλειές που χάνονται, χάνονται και θέσεις εργασίας, δεν πειράζει: πάντα δημιουργούνται άλλες, πολύ περισσότερες. Σήμερα, το παγκόσμιο ποσοστό ανεργίας είναι κάτω από το 5%, το χαμηλότερο στην ιστορία της ανθρωπότητας
Ναι, η Α.Ι. (ή, με άλλα λόγια: οι νέες τεχνολογίες) θα αλλάξουν άρδην τον χάρτη των επαγγελμάτων όπως τον ξέραμε, ανοίγοντας ταυτόχρονα νέους μεγάλους δρόμους για την ανθρώπινη απασχόληση και την ευρηματικότητα. Κανείς μας δεν έχει κάνει ισόβιο συμβόλαιο με τη δουλειά του.
Επίσης, δεν θα ήταν άσκοπο να είχαμε σε μια μεριά του μυαλού μας την εξέλιξη των ίδιων των επαγγελμάτων. Αίφνης, οι σιδηρουργοί, για παράδειγμα, δεν χάθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα: αυτός που χάθηκε είναι ο θεόρατος γυμνόστηθος άντρας με τη φαλάκρα, το μουστάκι και τη δερμάτινη ποδιά – μια εικόνα από καρτούν. Όχι, οι σιδηρουργοί προσαρμόστηκαν. Το επάγγελμα εξελίχθηκε και συνεχίζει να υπάρχει μέχρι σήμερα –και θα υπάρχει και αύριο, και για πάντα–, ενσωματώνοντας νέες τεχνολογίες, όπως ηλεκτρικούς φούρνους, CNC μηχανήματα, και 3D εκτύπωση – you name it. Ακόμη, οι πρώτοι… υπολογιστές ήταν άνθρωποι (για κάποιον λόγο, γυναίκες στην πλειονότητά τους) που έκαναν υπολογισμούς με το χέρι. Και έτσι ακριβώς τούς έλεγαν: υπολογιστές. (Στη Δύση. Στην Ανατολή, είχαν νεαρά παιδιά συνήθως που χειρίζονταν άβακες). Η εμφάνιση της ηλεκτρονικής αριθμομηχανής (calculator, το κομπιουτεράκι) και αργότερα του επιτραπέζιου υπολογιστή (computer) δεν εξαφάνισε βέβαια την ανάγκη μας για υπολογισμούς, αλλά μεταμόρφωσε τη δουλειά σε αυτήν του προγραμματιστή, του αναλυτή και του μηχανικού λογισμικού.
Αίφνης, οι σιδηρουργοί, για παράδειγμα, δεν χάθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα: αυτός που χάθηκε είναι ο θεόρατος γυμνόστηθος άντρας με τη φαλάκρα, το μουστάκι και τη δερμάτινη ποδιά – μια εικόνα από καρτούν
Από την άλλη, τα περισσότερα από τα επαγγέλματα που χάθηκαν τον 20ό αιώνα ακούγονται σχεδόν κωμικά σήμερα. Τέλος πάντων, γραφικά. Αλλά νομίζω πως δεν θα μας έκανε κακό να δούμε κάποια από αυτά πριν πάμε σ’ αυτά που θα χαθούν όσο θα είμαστε εμείς σε παραγωγική ηλικία – κάποιοι μάλιστα θα δούμε τις μηχανές να μας παίρνουν τις δουλειές αύριο κιόλας. Ή κάπου εκεί.
ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ: CRINGE MODE
Πολλά επαγγέλματα χάνονται μαζί με τον κόσμο που τα γέννησε. Αλλά είναι άραγε έτσι; Πεθαίνει πράγματι ο κόσμος; Ίσως, αν μπορούσαμε να μεταφερθούμε στο παρελθόν (στο 1980, φέρ’ ειπείν, ή και πιο πίσω, στο 1950, ή και ακόμη πιο πίσω, στο 1920 – για να μη μιλήσουμε για τον 19ο αιώνα), να πιστεύαμε πράγματι πως σήμερα ζούμε σε έναν εντελώς νέο, εντελώς καινούργιο κόσμο. Μόνο που η ζωντανή ιστορία, δηλαδή η τέχνη, μας λέει άλλα: είμαστε πάντα εγκλωβισμένοι σε ένα αιώνιο παρόν· τίποτε δεν αλλάζει μέσα μας· πάντα αγαπάμε, πονάμε, φοβόμαστε, λαχταράμε και ζηλεύουμε το ίδιο. Απλώς αλλάζει η κορνίζα αυτού του απαρασάλευτου tableau vivant.
Ωστόσο κάθε εποχή έχει και τα δικά της επαγγέλματα. Παλιότερα ήταν δουλειές με μυρωδιές, με ήχους, και με πολλή λάσπη στα χέρια. Με πολύ σωματικό μόχθο. Σήμερα, οι περισσότερες είναι αλλιώς. Με περισσότερο στρες, ίσως. (Αλλά όχι με το στρες του αγρότη στην προβιομηχανική εποχή, που πέθαινε στα 40 του μόνο αν ήταν πολύ τυχερός, ή του εργάτη με την έκρηξη της βιομηχανικής επανάστασης, που ανέπνεε κάρβουνο και σήμερα ήταν, αύριο δεν ήταν). Σε πέντε-δέκα χρόνια, τα πράγματα θα είναι ακόμη πιο διαφορετικά. Ποιος ξέρει πώς.
Ωστόσο κάθε εποχή έχει και τα δικά της επαγγέλματα. Παλιότερα ήταν δουλειές με μυρωδιές, με ήχους, και με πολλή λάσπη στα χέρια. Με πολύ σωματικό μόχθο. Σήμερα, οι περισσότερες είναι αλλιώς
Από τον 19ο και τον 20ό αιώνα, μπορεί κανείς να θυμηθεί πολλά επαγγέλματα που σήμερα υπάρχουν μόνο σε λαογραφικά μουσεία, σε πίνακες ζωγραφικής, σε παλιές φωτογραφίες, σε λαϊκά τραγούδια, ή σε βιβλία που δεν διαβάζουν πολλοί. Ένας ολόκληρος κόσμος επαγγελματιών που δεν χρειάζεται πια, αλλά που κάποτε ήταν απαραίτητος για να κυλάει η καθημερινότητα. Να κάποια από αυτά. Σκέτη λαογραφία:
Ο πλανόδιος φωτογράφος με το κουτί-φυσαρμόνικα και το μαύρο πανί του. Είχε στο Σύνταγμα και στον Λευκό Πύργο μέχρι τις αρχές των 90s.
Ο πεταλωτής και ο σαγματοποιός. Ο ένας κάρφωνε πέταλα στις οπλές των αλόγων, ο άλλος τούς έφτιαχνε σέλες και χάμουρα. Σήμερα και οι μεν και οι δε είναι ελάχιστοι, και οι περισσότεροι δουλεύουν στον ιππόδρομο.
Ο λούστρος, με το χαμηλό σκαμνί του και το βαλιτσάκι με τις βούρτσες και τα βερνίκια.
Ο νερουλάς, που μοίραζε νερό με βαρέλια πριν μπουν οι σωληνώσεις στις πόλεις.
Ο παγοπώλης, που μετέφερε κολόνες πάγου καλυμμένες με πριονίδι με το κάρο του, και τις έφερνε στα σπίτια (για την παγωνιέρα) κουβαλώντας τες στον ώμο πάνω σε μια λινάτσα.
Ο γανωματής, που περιόδευε στα χωριά για να φρεσκάρει τα τεντζερέδια και τα μπρίκια.
Ο ντελάλης, που ανακοίνωνε τα νέα πριν υπάρξουν εφημερίδες και ραδιόφωνο.
Ο φαροφύλακας, που ζούσε απομονωμένος φροντίζοντας τον προβολέα –παλιότερα ακόμα: τη φλόγα–του φάρου.
Ο αμαξάς και ο σταβλίτης. Μόνο σε κάτι πύργους Εγγλέζων αριστοκρατών επιβιώνουν πια.
Ο γυρολόγος με τις κλωστές, τα μασούρια και τις κουβαρίστρες, τους λεμονοστύφτες, τις κουτάλες και τα ποτήρια, τα κουμπιά, τα λάστιχο και τα εσώρουχα, τις τσατσάρες, τα χτένια και τα καθρεφτάκια.
Ο παλαιστής στις πλατείες, εκείνος ο κακομοίρης μασίστας που έσκιζε χρυσούς οδηγούς με τα χέρια και τράβαγε φορτηγά.
Ο καρβουνιάρης, που έφτιαχνε κάρβουνα στο βουνό μέσα σε καπνούς και φωτιές.
Ο τηλεγραφητής, με το Μορς και το χτύπημα του κλειδιού, στα ταχυδρομεία, τους σιδηροδρομικούς σταθμούς, και τα λιμάνια.
Ο τηλεφωνητής του ΟΤΕ.
Ο θυρωρός, με το αεικίνητο μάτι και το γραφειάκι στο ισόγειο της πολυκατοικίας.
Ο μηχανικός προβολής στους κινηματογράφους, που άλλαζε τις μπομπίνες και φρόντιζε τον συγχρονισμό εικόνας και ήχου στο έργο.
Ο καπνοδοχοκαθαριστής, μια φιγούρα βγαλμένη από τις ιστορίες της Μαίρης Πόπινς.
Ο πλανόδιος οργανοπαίκτης με τη λατέρνα, που γυρνούσε τις γειτονιές και τις ταβέρνες.
Ο φανοκόρος, που άναβε κάθε βράδυ τα φανάρια του δρόμου με το φιτίλι του.
Ο πλανόδιος ακονιστής με το ποδήλατο.
Ο στενογράφος του δικαστηρίου.
Ο δακτυλογράφος.
Ο ταξιθέτης του κινηματογράφου.
Ο γαλατάς, που άφηνε τα γυάλινα μπουκάλια στο κατώφλι.
Ο παγωτατζής με το τρίκυκλο και το μεταλλικό κουδουνάκι.
Ο καρεκλάς, που επισκεύαζε ψάθινες καρέκλες καθισμένος στο πεζοδρόμιο μπροστά από το μαγαζί.
Ο λινοτύπης του τυπογραφείου.
Ο εισπράκτορας στο λεωφορείο.
Ο αγωγιάτης, με τα μουλάρια του να βογκάνε κάτω από τα βαριά φορτία.
Ο καλαθοποιός, που έπλεκε λυγαριές και καλάμια φτιάχνοντας κοφίνια.
Ο αβδελλάς, που μάζευε βδέλλες και τις πουλούσε στον σπετσέρη.
Ο αρκουδιάρης, που έσερνε την αρκούδα από τον χαλκά της μύτης στα χωριά.
Ο αντιγραφέας, που δούλευε στους συμβολαιογράφους και στους δικηγόρους.
Ο αχθοφόρος, ο χαμάλης που μοχθούσε στους σταθμούς του τρένου και στα λιμάνια.
Ο προξενητής, που κανόνιζε τους γάμους.
Ο ψυχογιός, που τον έπαιρναν εσωτερικό στο σπίτι για υπηρέτη και του άλλαζαν την πίστη.
Κι ένα σωρό άλλα, να ζήσουμε να τα θυμόμαστε.
ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ: SORRY, BUT…
Αν στα τέλη του 19ου αιώνα χάνονταν οι άνθρωποι που φρόντιζαν άλογα, μέχρι τα μέσα του 21ου θα σβήσουν κι εκείνοι που φροντίζουν τα δεδομένα: τα data – οι προγραμματιστές. Οι μηχανές θα αναπρογραμματίζονται μόνες τους. (Οι τρέχουσες έρευνες δείχνουν πιο σταδιακή μετάβαση, αλλά εμείς δεν δεσμευόμαστε από τις τρέχουσες έρευνες. Να σημειωθεί επίσης πως το 80% έως το 95% των προγραμματιστών χρησιμοποιούν ήδη AI βοηθούς – ακριβώς για να μην αντικατασταθούν πλήρως).
Οι εποχές γενικά δεν αλλάζουν με σεισμούς, αλλάζουν με μικρούς τριγμούς, με δονήσεις – αλλά η Α.Ι. είναι και σεισμός μαζί. Και, όπως και με τους σεισμούς, δεν πρέπει να τη φοβάται κανείς: πρέπει να μεριμνά.
Σήμερα, μόλις το 5% των AI πιλοτικών προγραμμάτων λειτουργούν πλήρως, ενώ το 42% των εταιρειών εγκατέλειψαν τα A.I. έργα τους μέσα στο 2024. Δεδομένα από το Yale και το Brookings δεν βρίσκουν αξιόλογα στοιχεία μαζικών απολύσεων λόγω της A.I. μέσα στην επόμενη δεκαετία. Ωστόσο τα πράγματα θα αλλάξουν. Ας το ξέρουμε, για να μη μας έρθει ξαφνικό.
Δεδομένα από το Yale και το Brookings δεν βρίσκουν αξιόλογα στοιχεία μαζικών απολύσεων λόγω της A.I. μέσα στην επόμενη δεκαετία
Έτσι, προφητεύουμε ότι από σήμερα μέχρι τα μισά του αιώνα μας:
Θα χαθούν οι ταμίες των σούπερ μάρκετ, καθώς τα ταμεία αυτοεξυπηρέτησης και η τεχνητή όραση θα μετρούν μόνα τους τα προϊόντα και θα παίρνουν από το wallet μας τα χρήματα.
Θα χαθούν και τα σούπερ μάρκετ. Τα e-shop θα κλείσουν ΟΛΑ τα μαγαζιά. Ναι, ασφαλώς τα φυσικά καταστήματα έχουν ανθρώπινες διαστάσεις που δύσκολα αντικαθίστανται (εμπειρία αγορών, άμεση διαθεσιμότητα, τοπική απασχόληση κλπ.). Πλην, καιρός φέρνει τα λάχανα.
Θα χαθούν οι οδηγοί ταξί (τι κρίμα…) και φορτηγών, όταν τα αυτόνομα οχήματα βγουν πραγματικά στους δρόμους, και όχι κατά Ίλον Μασκ «μέσα στον επόμενο χρόνο».
Θα χαθούν οι υπάλληλοι των call center, καθώς θα αντικατασταθούν όλοι από Α.Ι. συνομιλητές.
Θα χαθούν οι υπάλληλοι διοικητικής υποστήριξης, που πληκτρολογούν και αρχειοθετούν, καθώς τα συστήματα θα γράφουν, θα ταξινομούν και θα θυμούνται τα πάντα από μόνα τους.
Θα χαθούν οι ταχυδρόμοι, αλλά και τα ίδια τα ταχυδρομεία, από την υπερπληθώρα αυτοματοποιημένων αποστολών. (Όμως όχι και οι εταιρείες κούριερ).
Θα χαθούν οι ταμίες των τραπεζών, οι ασφαλιστές, οι λογιστές, οι ελεγκτές εισιτηρίων, οι υπάλληλοι διοδίων, οι αποθηκάριοι– αυτοί και πολλοί άλλοι θα απορροφηθούν από εφαρμογές και αισθητήρες.
Θα χαθούν οι γραμματείς και οι διευθυντές πωλήσεων και οι σύμβουλοι επενδύσεων, καθώς και τα στελέχη που απλώς υπάρχουν για να διακοσμούν τον χώρο.
Θα χαθούν οι διερμηνείς και οι μεταφραστές, οι επιμελητές και οι διορθωτές. Τα νέα μοντέλα άμεσης μετάφρασης θα είναι πολύ πιο αξιόπιστα.
Θα χαθούν οι συγγραφείς και οι σεναριογράφοι, οι ηθοποιοί του σινεμά, οι κομπάρσοι, οι καλλιτέχνες των ειδικών εφέ, οι άνθρωποι που δανείζουν τη φωνή τους στα καρτούν.
Θα χαθούν οι φωτορεπόρτερ και οι οπερατέρ της τηλεόρασης, καθώς τα drones και η τεχνητή απεικόνιση θα καταγράφουν καλύτερα, γρηγορότερα, ψυχρότερα – και αντικειμενικότερα.
Θα χαθούν οι ξεναγοί, οι ταξιδιωτικοί πράκτορες, οι πωλητές λιανικής, οι ταμίες κινηματογράφου και θεάτρου, οι υπάλληλοι υποδοχής ξενοδοχείων.
Θα χαθούν δεκάδες επαγγέλματα γραφείου: οι αναλυτές δεδομένων, οι υπεύθυνοι ανθρώπινου δυναμικού, οι ερευνητές αγοράς – όχι γιατί δεν θα χρειάζεται ανάλυση ή οργάνωση, αλλά γιατί η ανάλυση θα γίνεται από λογισμικά σε μηδενικό χρόνο.
Θα χαθούν οι μηχανικοί που σχεδιάζουν γραμμές παραγωγής: το είπαμε, οι μηχανές θα σχεδιάζουν μόνες τη βελτίωσή τους.
Θα χαθούν θέσεις σε δικηγορικά γραφεία, καθώς η νομική έρευνα και η σύνταξη εγγράφων, συμβολαίων κλπ. θα αυτοματοποιηθούν πλήρως.
Θα χαθούν οι περισσότερες θέσεις για καλλιτέχνες, οι γραφίστες, οι συνθέτες διαφημιστικής μουσικής, οι «δημιουργοί περιεχομένου».
Θα χαθούν πολλές θέσεις αρχιτεκτόνων και μηχανικών, καθώς τα συστήματα που ενσωματώνουν A.I. θα μπορούν να δημιουργήσουν βελτιστοποιημένα σχέδια πολύ πιο γρήγορα από τον άνθρωπο, με λιγότερα προβλήματα και ενσωματώνοντας πολύ περισσότερες παραμέτρους, περιβαλλοντικές και άλλες.
Θα χαθούν όλες οι δουλειές ρουτίνας και αενάου επαναλήψεως.
Θα προσθέταμε πως θα χαθούν και πολλοί εκπαιδευτικοί, καθώς τα μαθήματα θα παραδίδονται από προγράμματα εξατομικευμένα σε κάθε παιδί. Όμως, η εμπλοκή τής A.I. στην εκπαίδευση απαιτεί αυστηρές ρυθμιστικές εγκρίσεις και κοινωνική αποδοχή, πράγματα που παίρνουν χρόνια.
Και ποιοι θα απομείνουν; Θα απομείνουν κυρίως όσοι προσφέρουν κάτι βαθιά ανθρώπινο, κάτι που δύσκολα μπορεί να αντικατασταθεί από φτηνές ή μη Α.Ι. εναλλακτικές λύσεις: είτε Γιατροί είναι αυτοί, είτε Δάσκαλοι, είτε Φροντιστές Ηλικιωμένων, είτε Τεχνίτες, είτε Αγρότες και Καλλιεργητές, είτε Επιστήμονες, είτε όσοι μάθουν να συνεργάζονται με τους σιωπηλούς τους αντικαταστάτες. Οι Νοσηλευτές και οι Δάσκαλοι, για παράδειγμα, θα αυξηθούν κατά πολύ: καθώς η A.I. θα αναλαμβάνει όλο και περισσότερα διοικητικά καθήκοντα, θα υπάρχει πολύ περισσότερος χρόνος για ανθρώπινη φροντίδα. Οι Θεραπευτές και οι πάσης φύσεως Κοινωνικοί Λειτουργοί – επαγγέλματα που απαιτούν συναισθηματική νοημοσύνη και ανθρώπινη σύνδεση– θα γνωρίσουν τεράστια άνθηση, όπως και όλα αυτά που εξυπηρετούν τις απαρασάλευτες ανθρώπινες ανάγκες: την υγεία, τη φροντίδα, την κοινωνικοποίηση και την τέχνη.
Θα απομείνουν κυρίως όσοι προσφέρουν κάτι βαθιά ανθρώπινο, κάτι που δύσκολα μπορεί να αντικατασταθεί από φτηνές ή μη Α.Ι. εναλλακτικές λύσεις
Πολλοί αναλυτές μάλιστα λένε πως, μετά από μία ταραχώδη πενταετία-δεκαετία, οι πάσης φύσεως καλλιτέχνες θα πάρουν ξανά τα ηνία (κάποιοι υπολογίζουν ότι αναμένεται αύξηση 11% στα δημιουργικά, «καλλιτεχνικά» επαγγέλματα), καθώς η Α.Ι. δεν θα τα βγάλει πέρα σ’ αυτά — θα ανακυκλώνει τα ίδια και τα ίδια. Λέτε; Μπορεί! Αντίφαση; Σαφώς! Εμείς πιστεύουμε πάντως ότι θα χαθούν μεν διά παντός οι καλλιτέχνες που κάνουν δουλειά ρουτίνας, αλλά ότι θα ανθήσουν οι πρωτότυποι καλλιτέχνες (για λίγους: θα είναι οι πιο ακριβοί), και οι χειριστές της A.I. ως καλλιτεχνικού εργαλείου. Ο άνθρωπος θα παραμείνει εν πολλοίς η βασική πηγή πρωτογενούς εμπνεύσεως.
Πολλοί αναλυτές μάλιστα λένε πως, μετά από μία ταραχώδη πενταετία-δεκαετία, οι πάσης φύσεως καλλιτέχνες θα πάρουν ξανά τα ηνία
Σε κάθε περίπτωση, η πραγματικότητα δείχνει ότι η A.I. μετασχηματίζει περισσότερο παρά «καταστρέφει» την αγορά εργασίας. Όπως διαβάσαμε: «Δεν θα χάσεις τη δουλειά σου από την A.I. – θα τη χάσεις από κάποιον που ξέρει να χρησιμοποιεί την A.I.». Το κλειδί είναι η προσαρμοστικότητα και η συνεχής, διά βίου μάθηση, όχι ο πανικός. Όπως πάντα, δεν αλλάζει η ανάγκη· αλλάζει το όργανο που την υπηρετεί.
* * *
Και κάτι τελευταίο: τις επόμενες δύο δεκαετίες –μας λένε Αυτοί Που Ξέρουν–θα λάμψουν οι παρακάτω ειδικοί:
Οι A.I. Specialists και οι Machine Learning Engineers, οι άνθρωποι που σχεδιάζουν και βελτιώνουν τα συστήματα A.I.
Οι Prompt Engineers, τα άτομα που δημιουργούν τις κατάλληλες εντολές για τα A.I. συστήματα.
Οι A.I. Trainers και οι Quality Controllers, που εκπαιδεύουν και βελτιώνουν τα A.I. μοντέλα, διασφαλίζοντας την ποιότητα των αποτελεσμάτων.
Οι Data Scientists και οι Big Data Specialists, που αναλύουν και ερμηνεύουν τα δεδομένα των συστημάτων.
Οι A.I. Ethics Specialists και οι Policy Experts, που διασφαλίζουν την υπεύθυνη χρήση της A.I., ελέγχουν για προκαταλήψεις, αναπτύσσουν κανονισμούς κ.τ.σ.
Οι Α.I. Auditors, που αξιολογούν τη λειτουργία και συμμόρφωση των A.I. συστημάτων με τις εκάστοτε νομικές απαιτήσεις.
Οι Human-Machine Teaming Managers, που διαχειρίζονται την αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπων και A.I. συστημάτων.
Οι A.I. Maintenance και οι Robotics Technicians, που συντηρούν και επισκευάζουν ρομπότ και A.I. συστήματα.
Οι Cybersecurity Analysts, που προστατεύουν τις A.I. από κυβερνοεπιθέσεις.
Οι A.I. Business Strategists, που βοηθούν εταιρείες να ενσωματώσουν την A.I. στη στρατηγική τους.
Οι Digital Strategists και οι Innovation Managers, που αναπτύσσουν στρατηγικές για την αξιοποίηση A.I. στις επιχειρήσεις.
Οι A.I.-Driven Marketing Strategists, που χρησιμοποιούν A.I. εργαλεία για προηγμένο μάρκετινγκ.
Οι A.I. Explainability (XAI) Specialist, που εξηγούν πώς πήρε μια απόφαση η A.I. (π.χ. σε νομικά, ιατρικά θέματα), επάγγελμα που συνδέεται άμεσα με την ηθική και τη διαφάνεια.
Οι Digital Twinning/Metaverse Architects, ειδικοί στη δημιουργία ψηφιακών αντιγράφων (Digital Twins) για προσομοίωση και βελτιστοποίηση με A.I.
Οι Facilitators, επαγγελματίες που δεν δουλεύουν για την AI, αλλά μεταξύ της AI και των πελατών/εργαζομένων, εξασφαλίζοντας την ομαλή συνεργασία (human-machine teaming).
Για να κλείσουμε: Το θέμα δεν είναι να υπάρχουν δουλειές. Δουλειές θα υπάρχουν όλο και περισσότερες. Το θέμα είναι να υπάρχουν ΥΨΗΛΟΙ ΜΙΣΘΟΙ. Δηλαδή ανάπτυξη. Δηλαδή δημοκρατία, πρόοδος, ειρήνη, και το ιερό δικαίωμα στην τεμπελιά. Δηλαδή οι δικτάτορες και οι τραμπούκοι να χαθούν από προσώπου γης.
13°
