Η δεύτερη ψηφιακή επανάσταση και η «ακτινογραφία» των Ελλήνων

Η δημόσια συζήτηση γύρω από την τεχνητή νοημοσύνη στην Ελλάδα παραμένει αποσπασματική. Επικεντρώνεται συχνά στην εντυπωσιακή δύναμη των νέων εργαλείων ή στους φόβους για την εργασία και την ιδιωτικότητα. Όμως, όπως τονίζουν οι ερευνητές του World Internet Project–Greece (WIP), εξελίσσεται μια δεύτερη ψηφιακή επανάσταση, βαθύτερη και πιο ανατρεπτική από την πρώτη. Δεν πρόκειται απλώς για τεχνολογικό άλμα· είναι κοινωνικό γεγονός με συνέπειες στη συλλογικότητα, στη δημοκρατία, ακόμη και στον ίδιο τον τρόπο που ο άνθρωπος κατανοεί τον εαυτό του.

«Δεν μιλάμε πια για το διαδίκτυο. Είμαστε σε μια εποχή post-internet, post-digital. Το πεδίο έχει αλλάξει: το νέο πεδίο είναι η τεχνητή νοημοσύνη», λέει ο Χαράλαμπος Τσέκερης, εθνικός συντονιστής και κύριος ερευνητής του WIP.

Μαζί μας βρίσκεται ο καθηγητής Νίκος Δεμερτζής, εθνικός εκπρόσωπος του WIP – συζητάμε τη νέα έρευνα που μελετά σε βάθος τις επιπτώσεις του ψηφιακού μετασχηματισμού στα νοικοκυριά, αλλά και τα ψηφιακά χάσματα. Επισημαίνουν ότι αυτό που εξελίσσεται δεν είναι απλώς συνέχεια του διαδικτύου, αλλά μια μετατόπιση παραδείγματος. «Εάν η πρώτη ψηφιακή επανάσταση αφορούσε την πρόσβαση στο δίκτυο και την εξοικείωση με βασικές δεξιότητες, η δεύτερη αφορά την εμβύθιση σε ένα περιβάλλον όπου οι μηχανές δεν είναι πια εργαλεία, αλλά μη-ανθρώπινοι δρώντες που συνδιαμορφώνουν την πραγματικότητα», τονίζει ο κ. Τσέκερης.

Αυτό που κάποτε ονομαζόταν «ψηφιακές δεξιότητες» – να αποθηκεύει κανείς ένα αρχείο, να περιηγείται σε έναν ιστότοπο – υποχωρεί μπροστά σε μια νέα κατηγορία: τις δεξιότητες τεχνητής νοημοσύνης. «Έχουμε τη μετάβαση από τους ψηφιακούς ιθαγενείς στους AI ιθαγενείς. Τη γενιά Α – όσους γεννήθηκαν από το 2010 μέχρι το 2025 – που μεγαλώνει μέσα στην τεχνητή νοημοσύνη, όχι απλώς με το διαδίκτυο. Οι νέοι αυτοί είναι αυτόχθονες της AI εποχής. Οι υπόλοιποι είμαστε μετανάστες».

Η διατύπωση αυτή φανερώνει το μέγεθος της αλλαγής. Αν η πρώτη γενιά των digital natives έμαθε να κινείται σε έναν κόσμο online, η νέα γενιά καλείται να ζήσει σε έναν κόσμο όπου οι μηχανές «κατασκευάζουν πραγματικότητα». Όπως λέει ο κ. Τσέκερης, «η τεχνητή νοημοσύνη μπαίνει στον ιερό χώρο του ανθρώπου: στον εαυτό. Διαταράσσει το ερώτημα τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, σε τι διαφέρουμε από τις μηχανές, και αν τελικά θέλουμε να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε αυτόνομα».

Η κοινωνική αιχμή αυτής της μετάβασης είναι σαφής: βαθαίνουν οι ανισότητες. Το ψηφιακό χάσμα, που μέχρι πριν από μια δεκαετία σχετιζόταν με την πρόσβαση στο διαδίκτυο, έχει ουσιαστικά κλείσει. Σήμερα, πάνω από το 90% του πληθυσμού χρησιμοποιεί το διαδίκτυο. Όμως, όπως σημειώνει ο κ. Δεμερτζής, «πλέον μιλάμε για χάσμα μετά την πρόσβαση. Δεν είναι αν έχεις ή δεν έχεις ίντερνετ, αλλά αν μπορείς να αξιοποιήσεις την τεχνητή νοημοσύνη. Και εκεί δημιουργούνται νέες, βαθιές ανισότητες».

Η μετάβαση αυτή δεν είναι απλώς τεχνική· είναι υπαρξιακή. «Υποχωρεί το αίσθημα της συλλογικότητας, του κοινού ορίζοντα», σημειώνει ο Ν. Δεμερτζής. «Ζούμε σε μια εποχή post-human rights, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν χάσει το στάτους της συλλογικής αξίας και αντιμετωπίζονται μόνο ως ατομικά. Το αποτέλεσμα είναι ένας ακραίος ατομικισμός, που διαβρώνει τη δημοκρατία». Δεν είναι τυχαίο ότι οι ίδιοι μιλούν για «vertigo years». «Ενώ μέχρι την έκρηξη των social media είχαμε σύγκλιση τεχνολογικής ισχύος και κατανόησης, σήμερα έχουμε απόκλιση. Η τεχνολογία τρέχει εκθετικά, αλλά η κοινωνική κατανόηση μένει πίσω. Το αποτέλεσμα είναι μια αίσθηση ιλίγγου».

Η περιγραφή αυτή αγγίζει μια βαθιά αντίφαση: η κοινωνία ενθουσιάζεται με το καινούριο, αλλά διστάζει να το εφαρμόσει. «Ενθουσιαζόμαστε, αλλά όταν έρχεται η ώρα της καινοτομίας, κάνουμε πίσω». Η Ελλάδα, όπως δείχνει η έρευνα, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα: η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι σχεδόν καθολική, αλλά η χρήση παραγωγικής τεχνητής νοημοσύνης παραμένει περιορισμένη. Αυτό δημιουργεί μια νέα κατηγορία πολιτών: όσους έχουν ανοσία απέναντι στο καινούριο. «Υπάρχει ένας σκληρός πυρήνας ανθρώπων που δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουν AI. Δεν τους ενδιαφέρει, το φοβούνται, ή το θεωρούν άσχετο με τη ζωή τους», λέει ο κ. Δεμερτζής.

Η εικόνα αυτή οδηγεί σε ένα συμπέρασμα: η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι απλή τεχνική υπόθεση, αλλά κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο. Η υπερσυγκέντρωση πλούτου και ισχύος, οι νέες ανισότητες και η ατομικοποίηση δεν είναι δευτερεύουσες επιπτώσεις· είναι οι κεντρικές συνέπειες της δεύτερης ψηφιακής επανάστασης. Κι ακριβώς γι’ αυτό, όπως τονίζουν οι ερευνητές, η συζήτηση πρέπει να στραφεί σε δύο κατευθύνσεις: στην εκπαίδευση και στη συμπερίληψη.

«Η μεγάλη εστίαση των δημοσίων πολιτικών πρέπει να είναι στην ψηφιακή κατανόηση και στην ψηφιακή συμπερίληψη», υπογραμμίζει ο Χ. Τσέκερης. «Όχι όπως την ξέραμε, αλλά με όρους AI inclusion και AI cohesion. Χρειάζονται πολιτικές που θα δημιουργήσουν δίχτυ ασφαλείας, γιατί με αυτή την ταχύτητα πάρα πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να κατανοήσουν». «Βλέπουμε έναν βαθύ μετασχηματισμό στις γνωσιακές βάσεις της κοινωνίας. Μεταλλάσσεται η ίδια η υποκειμενικότητα. Το ερώτημα που τίθεται είναι θεμελιώδες: τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος σε μια εποχή όπου η τεχνητή νοημοσύνη διεκδικεί ρόλο στη σκέψη και στη δημιουργία;».

Η ελληνική κοινωνία απέναντι στην ΑΙ

Τα στοιχεία της νέας έρευνας του World Internet Project–Greece φανερώνουν μια χώρα σε μεταίχμιο. Από τη μία πλευρά, το 93% των πολιτών χρησιμοποιεί το διαδίκτυο, ένδειξη ότι το παραδοσιακό ψηφιακό χάσμα έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Από την άλλη, η τεχνητή νοημοσύνη αποδεικνύεται ένα πεδίο γεμάτο αντιφάσεις, φόβους και προσδοκίες.

Η πιο χαρακτηριστική εικόνα είναι ότι πάνω από τους μισούς Έλληνες (52%) δηλώνουν πως δεν έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ εφαρμογές ΑΙ. Η έρευνα πήγε ένα βήμα παραπέρα. Σε όσους δήλωσαν ότι δεν έχουν επαφή με την τεχνητή νοημοσύνη, τέθηκε το ερώτημα: θα χρησιμοποιήσετε μέσα στο επόμενο εξάμηνο μοντέλα, όπως το ChatGPT; Η απάντηση ήταν αποκαλυπτική: το 79% απάντησε «όχι, καθόλου πιθανό». Ο καθηγητής Δεμερτζής μιλάει για «την ύπαρξη ενός σκληρού πυρήνα που, τουλάχιστον προς το παρόν, δεν πρόκειται να αγγίξει την AI».

Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Η ανάλυση δείχνει ότι πρόκειται κυρίως για πολίτες μεγαλύτερης ηλικίας, με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο, που ζουν σε μικρότερες πόλεις και έχουν χαμηλότερο εισόδημα. Πρόκειται για ένα κοινωνικό στρώμα που «προβάλλει μια σειρά λόγων: “Δεν με ενδιαφέρει”, “δεν ταιριάζει στη ζωή μου”, “μου είναι αδιάφορο”, “έχω τεχνολογικό άγχος”». Άλλοι φοβούνται για τα προσωπικά τους δεδομένα, άλλοι αμφισβητούν την αξιοπιστία της τεχνητής νοημοσύνης, ενώ αρκετοί δηλώνουν ότι «δεν έχουν χρόνο» ή ότι «η AI δίνει λάθος πληροφορίες».

Η σύγκριση με το παρελθόν είναι αποκαλυπτική. Ενώ πριν από 10–15 χρόνια το χάσμα αφορούσε κυρίως την πρόσβαση –οι μορφωμένοι και εύποροι είχαν προβάδισμα έναντι των υπολοίπων– σήμερα αυτό έχει κλείσει. Όμως στη θέση του αναδύεται κάτι νέο: η ανισότητα δεξιοτήτων AI. Όσοι δεν μπαίνουν σε αυτή τη νέα πραγματικότητα κινδυνεύουν να μείνουν κοινωνικά και επαγγελματικά στο περιθώριο. «Μιλάμε για χάσμα μετά την πρόσβαση», εξηγεί ο καθηγητής. «Δεν είναι αν μπαίνεις ή όχι στο διαδίκτυο. Είναι αν μπορείς να σταθείς στην εποχή της AI. Και εδώ οι ανισότητες είναι βαθιές».

Η αμφιθυμία των Ελλήνων απέναντι στην ΑΙ αποτυπώνεται και στις στάσεις τους. Από τη μία πλευρά, αναγνωρίζουν ότι μπορεί να βελτιώσει την παραγωγικότητα, να βοηθήσει σε σχολικές εργασίες, να προσφέρει νέες δυνατότητες. Από την άλλη, η δυσπιστία είναι ισχυρή. Το 17,5% δηλώνει ότι η AI «θα μπορούσε να σημαίνει το τέλος της ανθρωπότητας». Παράλληλα, αυξάνεται ο φόβος για την απώλεια θέσεων εργασίας σε σχέση με προηγούμενες έρευνες, ενώ ο φόβος για παραβίαση της ιδιωτικότητας καταγράφεται σε υψηλά επίπεδα.

Ο κ. Δεμερτζής μιλά για μια «σχέση αγάπης και μίσους» που μοιάζει με εκείνη απέναντι στο διαδίκτυο. «Βλέπουμε αύξηση της καχυποψίας, της δυσπιστίας, του σκεπτικισμού. Υπάρχουν άνθρωποι που ενθουσιάζονται, άλλοι που φοβούνται, και άλλοι που αδιαφορούν. Το αποτέλεσμα είναι ένα κοινωνικό μωσαϊκό αντιφατικών στάσεων».

Η δυσπιστία δεν περιορίζεται στην AI. Οι Έλληνες δηλώνουν ότι δυσκολεύονται να εμπιστευθούν ό,τι διαβάζουν online, ενώ την ίδια στιγμή επιμένουν ότι μπορούν «να ελέγξουν μόνοι τους» την αξιοπιστία. Πρόκειται για μια αντίφαση που, όπως σημειώνει ο κ. Τσέκερης, φανερώνει «μια μεροληψία αυτοπεποίθησης: νομίζουν ότι ξέρουν να ξεχωρίζουν την αλήθεια, αλλά στην πράξη δεν έχουν τα εργαλεία».

Η στάση απέναντι στα κοινωνικά δίκτυα είναι επίσης ενδεικτική. Στην ερώτηση αν το Facebook, το TikTok και άλλες πλατφόρμες «βελτίωσαν τον κόσμο ή τον χειροτέρεψαν», το 47% απαντά «χειροτέρεψαν», το 41% «ούτε–ούτε» και μόλις το 12,5% θεωρεί ότι «βελτίωσαν». Η αντίληψη αυτή δείχνει ότι το κοινωνικό αποτύπωμα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι μάλλον αρνητικό. Οι πολίτες νιώθουν ότι το αποτέλεσμα ήταν η χειροτέρευση του κόσμου. Όπως παρατηρεί ο Χαράλαμπος Τσέκερης, «υπάρχει μια ψυχολογική τάση: το κακό είναι πιο ισχυρό από το καλό. Οι άνθρωποι εστιάζουν στις αρνητικές συνέπειες, στις απειλές, στις κακές ειδήσεις, παρά στα θετικά. Αυτό το βλέπουμε έντονα στην Ελλάδα». Και προσθέτει: «Ζούμε σε έναν κόσμο όπου χάνεται η κοινότητα επικοινωνίας. Οι άνθρωποι κλείνονται σε ιδιωτικούς, αλγοριθμικά κατασκευασμένους κόσμους. Αυτό σημαίνει απώλεια κοινού ορίζοντα, και αυτή η απώλεια είναι προϋπόθεση της δημοκρατίας».

Ανισότητες, ατομικοποίηση, δημοκρατία

Οι «AI natives», η γενιά που μεγαλώνει με την τεχνητή νοημοσύνη ως φυσικό περιβάλλον, θα βρεθεί σε πλεονεκτική θέση. Οι «AI migrants», όσοι έρχονται αντιμέτωποι με την τεχνολογία εκ των υστέρων, κινδυνεύουν να μείνουν πίσω. «Δυστυχώς», σχολιάζουν οι συνομιλητές, «μια τέτοια μετάβαση συνοδεύεται από βάθεμα ανισοτήτων και δημιουργία νέων. Είναι η ιστορική κανονικότητα: κάθε μεγάλη τεχνολογική αλλαγή γεννά και κοινωνικές ανισότητες».
Η διάσταση αυτή συνδέεται με την ατομικοποίηση. «Η αυτοματοποίηση έχει ως συνέπεια την εμπορευματοποίηση των πάντων και την ατομικοποίηση», λέει ο κ. Τσέκερης. Δεν πρόκειται για την εξατομίκευση της νεωτερικότητας, όπου ο άνθρωπος αναζητούσε τον εαυτό του μέσα σε μια κοινότητα, αλλά για μια διαδικασία απομόνωσης. «Υποχωρεί το αίσθημα της συλλογικότητας, ο κοινός ορίζοντας. Και αυτή η απώλεια κοινού ορίζοντα είναι προϋπόθεση της δημοκρατίας».

Η έννοια των δικαιωμάτων μετατοπίζεται. Το θέτει ως εξής: «Ζούμε σε εποχή post-human rights. Τα ανθρώπινα δικαιώματα χάνουν το στάτους της συλλογικής αξίας και περιορίζονται σε ατομικά. Είναι το δικό σου δικαίωμα, το δικό μου δικαίωμα. Αν δεν μου αρέσει το δικό σου, σε ακυρώνω. Η συλλογική διάσταση χάνεται». Η περιγραφή αυτή αγγίζει την καρδιά της δημοκρατίας - χωρίς κοινή βάση αξιών και χωρίς συλλογικό προσανατολισμό κινδυνεύει να καταρρεύσει υπό το βάρος του ατομικισμού.

Όταν η δημοκρατία διαβρώνεται, «δημιουργούνται συνθήκες όπου το άτομο ιδιωτεύει, απομονώνεται, και η συλλογικότητα υποχωρεί». Αυτό οδηγεί σε έναν κίνδυνο: την αποδυνάμωση της δημόσιας σφαίρας, την άνοδο του ακραίου ατομικισμού, τη φθορά της εμπιστοσύνης.

Οι ερευνητές δεν διστάζουν να μιλήσουν για μεγάλο μετασχηματισμό. «Μεταλλάσσονται οι γνωσιακές βάσεις της κοινωνίας. Μετασχηματίζεται η ίδια η υποκειμενικότητα. Το ερώτημα “τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος” μπαίνει στο κέντρο. Και αυτό είναι ένα νέο κεφάλαιο για την ανθρωπότητα».

Το ερώτημα που αναδύεται είναι θεμελιώδες: θα θελήσει ο άνθρωπος να παραμείνει αυτόνομος; Η νεωτερικότητα θεμελιώθηκε στην αξία της αυτονομίας. Αν η τεχνητή νοημοσύνη αρχίσει να υποκαθιστά τη σκέψη, τη δημιουργία, την απόφαση, η αυτονομία αυτή τίθεται σε αμφισβήτηση. «Αν τα πράγματα πάνε προς αυτή την κατεύθυνση», λέει ο κ. Δεμερτζής, «ίσως επιβεβαιωθεί ο Μαρξ μετά από 200 χρόνια. Το προϊόν της εργασίας θα αλλοτριώνει τον δημιουργό του».

Η έρευνα: Η χρήση, η καχυποψία και ο φόβος

Ο νέος γύρος του WIP-GR, που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του JustReDI Project, αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη αποτύπωση της «ελληνικής κοινωνίας της τεχνητής νοημοσύνης». Πρόκειται για έρευνα με 1.440 συνεντεύξεις σε πανελλαδικό δείγμα.

Η σημασία του WIP είναι ότι δεν πρόκειται για φωτογραφία στιγμής. Είναι σειρά ταινιών που παίζονται ξανά και ξανά, με κάθε γύρο να προσθέτει ένα νέο καρέ. Έτσι, η ελληνική κοινωνία αποκαλύπτεται όχι μόνο όπως είναι σήμερα, αλλά και όπως εξελίσσεται. Στην πρώτη φάση, μιλούσαμε για την «κοινωνία του διαδικτύου». Τώρα, για πρώτη φορά, μιλάμε για την «κοινωνία της τεχνητής νοημοσύνης».
Τι προκύπτει: Από το 2015 μέχρι το 2025 η γενική χρήση του διαδικτύου εκτοξεύτηκε: από το 60% έφτασε στο 93%. Στην πράξη, σχεδόν όλοι οι πολίτες είναι πλέον online. Το «ψηφιακό χάσμα» έχει περιοριστεί δραστικά, με μόλις 7% να παραμένει εκτός.

Ωστόσο, το χάσμα εμπιστοσύνης μεγαλώνει: Παρά την καθολική παρουσία στο διαδίκτυο, η πλειονότητα των πολιτών βλέπει το οικοσύστημα με καχυποψία. Το 81% θεωρεί την παραπληροφόρηση «πολύ» ή «εξαιρετικά σοβαρό πρόβλημα». Η αξιοπιστία των ειδήσεων είναι υπό αίρεση: μόνο το 24% εμπιστεύεται «τις περισσότερες» πληροφορίες, ενώ σχεδόν οι μισοί (46%) πιστεύουν ότι αξιόπιστες είναι «μόνο οι μισές». Πρόκειται για εικόνα κρίσης εμπιστοσύνης που τροφοδοτεί την αβεβαιότητα για τον ρόλο του διαδικτύου στη δημοκρατία.

Η στάση απέναντι στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης είναι αποκαλυπτική. Σχεδόν οι μισοί (46,4%) πιστεύουν ότι «χειροτέρεψαν τον κόσμο», ενώ μόλις το 12,5% θεωρεί ότι τον βελτίωσαν. Οι υπόλοιποι (41,1%) κρατούν ουδέτερη στάση.

Προκύπτει ένα οξύμωρο: η κοινωνία είναι πιο «συνδεδεμένη» από ποτέ, αλλά ταυτόχρονα πιο καχύποπτη, πιο διχασμένη και πιο ανήσυχη. Η τεχνολογία έχει γίνει καθολικό βίωμα, χωρίς όμως να εμπνέει εμπιστοσύνη ούτε να γίνεται αντιληπτή ως δύναμη βελτίωσης της ζωής.

Την ίδια στιγμή, η γνώση και η χρήση ΑΙ δείχνουν μεγάλες ανισορροπίες. Το 51,8% δηλώνει ότι δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ προγράμματα όπως το ChatGPT ή το Gemini - από αυτούς, σχεδόν οκτώ στους δέκα δηλώνουν ότι ούτε σκοπεύουν να το κάνουν τους επόμενους μήνες.

Στο πεδίο της εργασίας, δύο στους τρεις εργαζόμενους (67%) δεν πιστεύουν ότι θα χάσουν τη δουλειά τους λόγω της τεχνητής νοημοσύνης, ενώ το 33% δηλώνει ανήσυχο.
Επίσης, το 45% δηλώνει ότι τα εργαλεία αυτά δεν έχουν σχέση με την καθημερινότητά του, το 44% ότι απλώς δεν τον ενδιαφέρουν, ενώ 1 στους 5 εκφράζει ανησυχία για την προστασία προσωπικών δεδομένων. Μόλις το 9% επικαλείται την αναξιοπιστία των απαντήσεων ως λόγο αποχής.

Παράλληλα, η ιδιωτικότητα παραμένει το μεγαλύτερο αγκάθι: πάνω από 8 στους 10 ανησυχούν για παραβιάσεις από μεγάλες εταιρείες και κυβερνήσεις, ενώ 6 στους 10 θεωρούν ότι «δεν υπάρχει ιδιωτικότητα στο διαδίκτυο και πρέπει να το δεχτούμε».

Ο ένας στους πέντε Έλληνες χρησιμοποιεί εργαλεία ΑΙ συστηματικά. Εξ αυτών, το 75% για ανάγκες που σχετίζονται με το σχολείο ή τη δουλειά, το 67% για να μάθουν νέα πράγματα, ενώ σημαντικό ποσοστό δηλώνει ότι τα χρησιμοποιεί για την παραγωγή ή την επεξεργασία κειμένων. Σχεδόν ένας στους δύο αξιοποιεί την ΑΙ και για ψυχαγωγία.

Εντυπωσιακό είναι ότι ενώ 93% του πληθυσμού είναι στο διαδίκτυο, τεχνολογίες όπως το blockchain, τα NFTs ή το metaverse παραμένουν ουσιαστικά άγνωστες ή αναξιοποίητες.

Η πιο έντονη άρνηση καταγράφεται στο πεδίο της παιδικής χρήσης: το 81% θεωρεί ότι δεν πρέπει να επιτρέπεται στα παιδιά να χρησιμοποιούν προγράμματα ΑΙ, επικαλούμενοι κυρίως τον αρνητικό αντίκτυπο στην κριτική σκέψη και την εξάρτηση από την τεχνολογία. Όσοι συμφωνούν στη χρήση (19%) τονίζουν τα οφέλη για τις σχολικές εργασίες και τη γνωριμία με νέες τεχνολογίες.

Στο ερώτημα της ρύθμισης, οι απόψεις μοιράζονται: 4 στους 10 πιστεύουν ότι η ΑΙ μπορεί να ρυθμιστεί, ενώ σχεδόν 3 στους 10 θεωρούν ότι είναι πολύ νωρίς για να ξέρουμε πώς. Ένα μικρότερο αλλά σημαντικό ποσοστό (14%) πιστεύει ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, καθώς οι ισχυρότεροι παίκτες — χώρες ή εταιρείες — δεν θα δεχθούν ποτέ περιορισμούς.

Μπορείτε να διαβάσετε την έρευνα ΕΔΩ.