Σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα από τις κυκλοφορίες του προηγούμενου μήνα ήταν η τελευταία συνέχεια και κύκνειο άσμα μιας σειράς που έχει συνδέσει το όνομά της όσο καμία άλλη με το Playstation, το Uncharted: The Lost Legacy. Μαζί του το ανάλαφρο Agents of Mayhem, ένας τίτλος σα βγαλμένος από τα καρτούν με σουπερήρωες που βλέπαμε πιτσιρίκια μετά το σχολείο και το ιστορικά μελετημένο Ken Follet's The Pillars of the Earth, μια αξιόλογη μεταφορά ενός φημισμένου μυθιστορήματος τοποθετημένου στην Αγγλία του 12ου αιώνα.
Uncharted: The Lost Legacy
Είναι ειρωνικό ότι το καλύτερο παιχνίδι από την πιο υπερεκτιμημένη σειρά της τελευταίας δεκαετίας, τα διεκπεραιωτικά εντυπωσιακά Uncharted, είναι αυτό που έτυχε της χλιαρότερης υποδοχής από τους κριτικούς. Ειρωνικό αλλά όχι ανεξήγητο, το έχουμε ξαναδεί το σενάριο εξάλλου με τα Gears of War όταν το εξαιρετικό Judgment έπαιρνε μέτριες βαθμολογίες πληρώνοντας τα σπασμένα των προκατόχων του τα οποία είχαν βιαστεί να εκθειάσουν. Άσχετα, πάντως, με τα βαθύτερα αίτια της συγκεκριμένης αδικίας, ας προσπαθήσουμε να την διορθώσουμε εδώ. Το Lost Legacy αποτελεί την πρώτη φορά που η Naughty Dog τιμά μια υπόσχεση που είχε αφήσει να αιωρείται ανεκπλήρωτη εδώ και μια δεκαετία, από την κυκλοφορία του Drake's Fortune: ότι θα ζήσουμε, δηλαδή, μια gaming περιπέτεια αντίστοιχη με αυτές του Indiana Jones στη μεγάλη οθόνη.
Το εκπληκτικό (και παρατεταμένο, με διάρκεια αρκετών ωρών) τέταρτο κεφάλαιο του Uncharted: The Lost Legacy είναι το σημείο στο οποίο προσεγγίζει αυτού του είδους την εμπειρία περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στη σειρά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πρόκειται επίσης για το σημείο όπου καταργείται η πιο ακλόνητη και περιοριστική σύμβασή της, η γραμμικότητά. Ολόκληρο το επεισόδιο, το οποίο τοποθετείται στην οροσειρά των Γκατ στη νότια Ινδία, είναι σχεδιασμένο ως ανοιχτός κόσμος τον οποίο θα εξερευνήσεις με απόλυτη ελευθερία. Θα σκαρφαλώσεις στις απόκρημνες πλαγιές τους, θα επισκεφτείς τα αρχαία μνημεία τους και θα λύσεις τους γρίφους που είχαν σκαρφιστεί οι ντόπιοι αιώνες πριν για να αποπροσανατολίσουν τους εισβολείς, με όποια σειρά θες και με ελάχιστες παρεμβάσεις από το παιχνίδι για να σε καθοδηγήσει. Για ένα franchise που, χρόνια τώρα, μας έβαζε ν'ακολουθούμε νοητά βελάκια σε όμορφα καμουφλαρισμένους διαδρόμους ορίζοντας πάντα μια ασφυκτικά προδιαγεγραμμένη πορεία, η αλλαγή πλέυσης αγγίζει τα όρια της αποκάλυψης.
Τα υπόλοιπα κεφάλαια μπορεί να επιστρέφουν στην παραδοσιακή της γραμμικότητα, αλλά, ακόμα κι εκεί, η διάθεση να αποτελέσει το Lost Legacy μια αυθεντικά εναλλακτική κατεύθυνση για τη σειρά είναι εμφανής. Οι μάχες ενάντια σε προβλέψιμους αντιπάλους με στοιχειώδες AI έχουν περιοριστεί με το βάρος να μετατοπίζεται προς την πλευρά της περιήγησης. Εκτός από τις υπεράνθρωπες αναρριχητικές ικανότητες που χαρακτήριζαν ανέκαθεν τους πρωταγωνιστές των Uncharted, έχουμε και την επιστροφή του γάντζου από το A Thief's End που επιτρέπει ακόμα πιο εντυπωσιακά ακροβατικά και, για τις μεγαλύτερες διαδρομές, ένα 4Χ4 που δεν καταλαβαίνει από κατσικόδρομους και απότομες κλίσεις. Πρόκειται για σαφέστατα θετική αλλαγή έμφασης μιας και η σειρά χρειαζόταν λιγότερες ανούσιες αψιμαχίες και περισσότερες στιγμές για να θαυμάζεις με σιωπηλό δέος τα υπέροχα περιβάλλοντά της. Είτε πρόκειται για ένα δάσος από μπουγάδες στις ταράτσες μια ινδικής φτωχογειτονιάς απ' όπου βγαίνοντας θα παρακολουθήσεις το κέντρο της πόλης τη στιγμή που βομβαρδίζεται, είτε για δύο τεράστια αγάλματα του θεού Γκανές να πλαισιώνουν έναν επιβλητικό καταρράκτη στη μέση της καταπράσινης ασιατικής ζούγκλας, το παιχνίδι είναι γεμάτο με εικόνες που αξίζουν κάτι παραπάνω απ' το ν' αποτελούν φόντο για βαρετές ενέδρες.
Αλλά και αφηγηματικά, το Lost Legacy απομακρύνεται από τις ρίζες του. Η Chloe Frazer μπορεί να μην πετάει χαριτωμένες εξυπνάδες ακατάπαυστα όπως ο Nathan Drake αλλά είναι πιο πολυδιάστατος χαρακτήρας και η δυναμική της σχέσης της με την Nadine Ross που θα τη συνοδεύσει (ενίοτε επεισοδιακά) σε ολόκληρη τη διαδρομή της, πιο ενδιαφέρουσα από τα κλασικά φλερτ του προκατόχου της.
O κύκλος της ειρωνείας του Uncharted: The Lost Legacy κλείνει με ένα απογοητευτικό δεδομένο: δεν πρόκειται μόνο για τον καλύτερο, αν και πιο παραγνωρισμένο τίτλο της σειράς, αλλά και για τον τελευταίο της. Η Naughty Dog άργησε να πειραματιστεί με τη φόρμουλα που χαρακτήριζε μια από τις πιο πετυχημένες σειρές στην ιστορία του Playstation και, ως αποτέλεσμα αυτής της, κατανοητής μεν αλλά ατυχούς, απροθυμίας μας έδωσε τελικά την ευκαιρία να ζήσουμε λίγο ως Indiana Jones με το κύκνειο άσμα της. Ελπίζω τουλάχιστον ότι θα εκμεταλλευτεί τις καινοτομίες της σε κάποιο καινούργιο franchise. Ή ότι θα αναθεωρήσει και θα μας προσφέρει ένα καινούργιο Uncharted. Θα είναι η πρώτη φορά που θα το περιμένω εναγωνίως.
Η τελευταία δουλειά της Volition είναι το παιχνίδι που όλοι ονειρευόμασταν όταν, σε ηλικίες δημοτικού, παρακολουθούσαμε καρτούν με σουπερήρωες. Δεν έχει σημασία η δεκαετία ή ο τίτλος της σειράς, τα βασικά χαρακτηριστικά είναι διαχρονικά: απλές γραμμές και μονοχρωματικές επιφάνειες, τετράγωνα πηγούνια και ατσάλινο βλέμμα για τους «καλούς», γκρο πλαν και υστερικοί μονόλογοι στα πρόθυρα μιας ήττας που δεν ήταν ποτέ οριστική για τους «κακούς». Αυτές οι νοσταλγικές εικόνες φορτίζουν τα εμπνευσμένα cutscenes που πλαισιώνουν τις βασικές αποστολές του Agents of Mayhem και οριοθετούν την αίσθηση ανάλαφρου χάους που χαρακτηρίζει την συνολική εμπειρία στις καλύτερες στιγμές της.
Παιχνίδι δράσης τρίτου προσώπου που δανείζεται στοιχεία από το franchise που έκανε γνωστή τη Volition, το Saints Row και το αξεπέραστο Crackdown του Xbox 360, το Agents of Mayhem τοποθετεί τους προικισμένους πράκτορες της ομώνυμης ομάδας στον ανοιχτό κόσμο μιας μελλοντικής Σεούλ που ζει υπό την μόνιμη απειλή της σατανικής οργάνωσης Legion. Ελέγχοντας μια ομάδα τριών μελών της Mayhem (τα οποία εναλλάσσουμε αστραπιαία ανάλογα με τις ανάγκες μας) αναλαμβάνουμε αποστολές προκαλώντας αναπόφευκτο πανικό στην μάλλον παρδαλή βερσιόν της ασιατικής μητρόπολης, με τον ευγενή κατά τ'αλλα σκοπό του να σαμποτάρουμε τα πλάνα του Doctor Babylon, ηγέτη της Legion και ανυπόφορου τύπου εν γένει.
Η βασικότερη πηγή χαράς στο παιχνίδι εντοπίζεται, όπως και στο Crackdown, στην ελευθερία κίνησης των χαρακτήρων μας. Με υπερφυσικών επιδόσεων συνεχόμενα άλματα μπορούμε να σκαρφαλώσουμε από ταράτσα σε ταράτσα και από εκεί, σχεδιάζοντας το δικό μας εναέριο μονοπάτι, να βρεθούμε στις κορυφές των υψηλότερων ουρανοξυστών της Σεούλ αγναντεύοντας για κάποιο από τα εκατοντάδες σεντούκια με καλούδια που είναι κρυμμένα σε κάθε γωνιά της ή τα θραύσματα από κάποιο εξωγήινο κρύσταλλο που μας δίνει νέες δυνάμεις. Είναι μια διαδικασία της οποίας ο ήπιος ψηφιακός ίλιγγος δεν παύει ποτέ να είναι ευχάριστος. Αντιθέτως, ούτε οι χαοτικές του μάχες, ούτε οι, πακεταρισμένες σαν τηλεοπτικά επεισόδια, αποστολές του εμπνέουν ιδιαίτερα. Στην πρώτη περίπτωση έχει γίνει μια προσπάθεια να υιοθετηθεί η εξαιρετικά αποτελεσματική προσέγγιση του πρόσφατου DOOM το οποίο επέβαλλε συνεχείς εναλλαγές μεταξύ εγγύτητας και απόστασης. Αλλά εδώ είναι τόσο έκρυθμες οι συμπλοκές, με συνεχείς εκρήξεις, πυροβολισμούς από ελεύθερους σκοπευτές στα απέναντι κτίρια, ριπές θανάτου από το διάστημα και καραμπόλες από επερχόμενα οχήματα, που τέτοιες λεπτές διαδικασίες τακτικής χάνουν το νόημά τους. Απλά λυσσομανάς μέχρι να σου εξαντληθεί η ασπίδα και μετά κουρνιάζεις πίσω από καμμιά γλάστρα για λίγα δευτερόλεπτα ώσπου να επαναφορτιστεί.
Όσο για τις αποστολές, πέρα από τις καρτουνίστικες εισαγωγές όπου παρακολουθούμε τις ίντριγκες και τους ανταγωνισμούς που κάνουν τη ζωή στις δύο αντίπαλες οργανώσεις πιο ενδιαφέρουσα, οι ίδιες είναι μάλλον μονότονες, καταλήγοντας συνήθως σε κάποιο από τα αναρίθμητα υπόγεια λημέρια της Legion. Ψάχνουμε από αίθουσα σε αίθουσα, χακάρουμε τα συστήματα ασφαλείας και ξεπαστρεύουμε το προσωπικό του υποκαταστήματος, πριν την τελική μας έξοδο για την επιφάνεια και για να ξαναρχίσουμε τον κύκλο. Οι σόλο εξορμήσεις, όπου μαθαίνουμε για το backstory κάθε χαρακτήρα έχουν σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ενώ περισσότερη ποικιλία στην εμπειρία προσθέτουν και οι νέοι ήρωες που ξεκλειδώνουμε στην πορεία – κάποιοι από τους πιο ενδιαφέροντες, όπως ο Ρώσος κολοσσός Yeti και ο μετανιωμένος yakuza Oni, δεν είναι διαθέσιμοι από την αρχή.
Για να ικανοποιηθεί η επιθυμία μας για ανοιχτούς κόσμους με χαοτικές καταστάσεις θα πρέπει να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας είτε στο μεγαλύτερο ξαδερφάκι του, την επόμενη συνέχεια του Saints Row, είτε στο πολυαναμενόμενο Crackdown 3, τίτλο στον οποίο (μετά και την ακύρωση του Scalebound) η Microsoft φαίνεται να βασίζει πολλά. Το Agents of Mayhem δεν καλύπτει το κενό πλήρως αλλά διαθέτει ενθουσιασμό, χρώμα και κινητική ενέργεια που το καθιστούν ίσως όχι ιδανικό, αλλά τουλάχιστον επαρκές υποκατάστατο όσο τα περιμένουμε.
Η βαθιά επίδραση που, για καλό ή για κακό, είχε η Telltale με το The Walking Dead στην συνομοταξία των σύγχρονων adventures αντικατοπτρίζεται στο εύρος των τίτλων που αντλούν τις βασικές αρχές τους απ' το μοντέλο της. Πιο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί μια άλλη μεταφορά, ενός από τα πιο πετυχημένα ιστορικά μυθιστορήματα των τελευταίων δεκαετιών. Το Ken Follet's The Pillars of the Earth, εκτός από περιφερειακά στοιχεία, όπως η διάσπαση της ιστορίας σε επεισόδια (η σειρά αναμένεται να ολοκληρωθεί μέσα στο επόμενο εξάμηνο) και η αναδρομή στις σημαντικότερες αποφάσεις που πήρες ως επίλογος κάθε κεφαλαίου (ώστε, πλαγίως, να μας υπενθυμίσει το γνωστό τσιτάτο της Telltale, πως ότι κάνεις θα έχει συνέπειες), ακολουθεί και την θεμελιώδη σχεδιαστική λογική της. Ρίχνει, δηλαδή, το βάρος στην αφήγηση, ταυτόχρονα υποβιβάζοντας τους γρίφους σε απλοϊκά, εύκολα προσπελάσιμα εμπόδια, έτσι, για να' χεις να λες ότι κάπου ήσουν απαραίτητος κι εσύ χωρίς να χρειαστεί να το πολύστύψεις το μυαλουδάκι σου.
Τουλάχιστον το στόρι αξίζει τον κόπο, με βασικό ατού τον ασυνήθιστα ρεαλιστικό (για videogame δεδομένα τουλάχιστον), ιστορικά μελετημένο κόσμο της μεσαιωνικής Αγγλίας όπου είναι τοποθετημένο. Μετά το θάνατο του Ερρίκου Α' στα μέσα του 12ου αιώνα, ξεσπάει διαμάχη ανάμεσα στη νόμιμη διάδοχο Ματθίλδη και τον ανιψιό του Στέφανο του Μπλουά. Αναπόφευκτα στη διαμάχη εμπλέκονται και μικρότερης εμβέλειας τοπικοί άρχοντες και θρησκευτικοί ηγέτες, χωρίζοντας την Αγγλία στα δύο και οδηγώντας σε μια εικοσαετία εμφύλιας διαμάχης που έμεινε γνωστή ως «η Αναρχία».
Σε αυτό το ιστορικό φόντο, αν και σε πολύ ταπεινότερους ρόλους, συναντάμε τους δύο κεντρικούς μας ήρωές, τον ορφανό από πατέρα Jack που προσπαθεί να επιβιώσει στο δάσος με τη μητέρα του, εκδιωγμένοι από τα γύρω χωριά για λόγους που δεν είναι άμεσα ξεκάθαροι και τον ηγούμενο Philip που καλείται να συμμαζέψει την παρακμάζουσα μονή του Kingsbridge, αφού ο προκάτοχός του James πεθαίνει υπό ανεξήγητες συνθήκες. Τους δύο χαρακτήρες ενώνει η καταλυτική παρουσία του χτίστη Tom, ο οποίος έχοντας πρόσφατα χάσει τη σύζυγό του στη γέννα, αναλαμβάνει ρόλο προστάτη για τον πρώτο και υπόσχεται να χτίσει έναν μεγαλοπρεπή καθεδρικό ναό για τον δεύτερο.
Οπτικά, το παιχνίδι είναι αρκετά προσεγμένο, με μια ιδιαίτερη αισθητική που ισοπεδώνει το βάθος και κάνει τους χαρακτήρες να μοιάζουν σαν χάρτινες φιγούρες αλλά παραμένει ευχάριστη στο μάτι και αποδίδει ταιριαστά τις αντίξοες συνθήκες μιας εποχής πείνας, βαρυχειμωνιάς κι αιματηρών συγκρούσεων. Η Daedalic δεν έχει αρκεστεί στον μπούσουλα που της δίνει το βιβλίο κι έχει εντάξει τις δικές της ενδιαφέρουσες πινελιές, όπως η δυνατότητα να εξετάσεις κάθε αντικείμενο μέσω της Βίβλου του Philip, κίνηση που συνήθως τον παρακινεί να μουρμουρίσει κάποιο σχετικό εδάφιο, ξετυλίγοντας έτσι, υπόγεια και πειστικά, την κοσμοθεωρία του χαρακτήρα που ελέγχεις. Ίσως θα βοηθούσε μια μεγαλύτερη διάρκεια (το πρώτο επεισόδιο θα σας πάρει γύρω στο εξάωρο) ώστε να γνωριστούμε κάπως καλύτερα με το διευρυμένο καστ του, αλλά έστω κι έτσι, αξίζει να εμπλακείς στις πλεκτάνες του Pillars of the Earth, ο ασυνήθιστος κόσμος και η χαμηλή δυσκολία του οποίου το καθιστούν, επιπλέον, ιδανικό σημείο εισόδου για όσους δεν έχουν σχέση με το gaming αλλά θα ενδιαφέρονταν να το δοκιμάσουν.
17°
