Αλεξία Μουζά: «Στη Γαύδο, εκεί που τ’ αστέρια χαμηλώνουν, σχεδόν στο πρόσωπό σου»

Στη Γαύδο πήγα πρώτη φορά στα δεκατέσσερά μου. Μου είχε κάνει πάρα πολύ εντύπωση το μέρος. Τα χρώματα, η μυρωδιά κέδρου και το ελεκτρίκ της θάλασσας. Θυμάμαι τα βράδια με τον πατέρα μου καθισμένοι στην άσπρη άμμο να κοιτάμε τα αστέρια και να μου μαθαίνει τους αστερισμούς. Είναι ένα μέρος που είναι κρίμα να κοιμηθείς σε δωμάτιο ή σε σκηνή, επειδή χάνεις αυτό το όργιο αστεριών που γίνεται κάθε βράδυ. Χάρη στην έλλειψη φωτορύπανσης λες κι ο θόλος του ουρανού να χαμηλώνει και κάθε αστέρι με τον εγωκεντρισμό του να έρχεται κοντά στο πρόσωπό σου, μην τυχόν και δεν το δεις. 

Ξαναγύρισα στη Γαύδο λίγο πριν κλείσω τα τριάντα κι από τότε έχω πάει πολλές φορές, σε διαφορετικές εποχές. Σαν το νησί να έχει βγει στραβά από τα βάθη της θάλασσας, παντού μπορείς να δεις τα πετρώματά του, τις στρώσεις του να είναι διαγώνια. Οι καμπυλωτοί κέδροι, όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους, δίνουν στο νησί μια πολύ θηλυκή προσωπικότητα. Δέντρα που μεγαλώνουν με αργούς ρυθμούς, δέντρα που θα είναι εκεί αφού φύγουμε, δέντρα που θέλουν τον σεβασμό μας. 

Μου αρέσει να περπατάω το νησί και να κάνω τα διαφορετικά του μονοπάτια. Το τοπίο αλλάζει μπροστά στα μάτια σου, η άμμος γίνεται από άσπρη, κίτρινη και μετά πορτοκαλί. Οι πέτρες αλλάζουν κι αυτές από μέρος σε μέρος. Οι παραλίες γίνονται από αμμώδεις και δαντελωτές, ψυχεδελικές, καλλιτεχνικές δημιουργίες ή, πάλι, παίρνουν όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου και σε μαγεύουν. Κάθε παραλία έχει τον χαρακτήρα της, τα χρώματά της. Δεν μου αρέσει να είμαι στα μέρη που πάει πολύς κόσμος, στο νησί υπάρχουν πολλά σημεία που μπορείς να είσαι στη μοναξιά σου περιτριγυρισμένος από τους σιωπηλούς κέδρους. 

Το αγαπημένο μου μέρος είναι στα νότια. Αφού τελειώσει το μονοπάτι, βλέπεις έναν ψηλό κέδρο να σε υποδέχεται. Από πίσω απλώνεται η Αλυκή, σαν από σεληνιακό τοπίο με σχήμα οβάλ. Οι πατούσες σου απ’ το τραγανό αλάτι που πατάνε όσο τη διασχίζεις, φτάνουν στις άβολες πέτρες της παραλίας. Μπήκα στη θάλασσα και κολύμπησα προς τα ανοιχτά, χωρίς να το σκεφτώ δυο φορές (κάτι περίεργο για μένα, μια κι από μικρή ήμουν κάπως φοβική και πάντα έμπαινα με παρέα στα βαθιά). Κι εκεί σκέφτηκα πως εδώ πρέπει να ξαναγυρίσω, αλλά για να μείνω μέρες. Από τότε είναι το μέρος όπου μένω κάθε φορά που πηγαίνω στη Γαύδο.

Θυμάμαι μια φορά πήγα Νοέμβρη μήνα κι άρχισα να κατεβαίνω το μονοπάτι. Κι από ψηλά είδα μακριά στα χαμηλά ένα πολύ σκούρο, προς το μοβ, χρώμα – δεν μπορούσα να καταλάβω περί τίνος πρόκειται. Τα βήματά μου έγιναν πιο γρήγορα κι ανυπόμονα. Φτάνοντας πάλι στον ψηλό κέδρο, που σαν να οριοθετεί την «είσοδο», είδα πίσω του την ξεραμένη κάθε καλοκαίρι Αλυκή να έχει ένα μπλε χρώμα, να απλώνεται στον χώρο γεμάτη νερό. Κι εκεί καταλάβαινες όντως τις διαστάσεις της! Ήταν τόσο εντυπωσιακό, το πόσο αλλάζει η φύση, το πόσο αλλάζουν τα ίδια μέρη. Ανέβηκα στον αριστερό λόφο και κάθισα για ώρα βλέποντας την αλυκή με το σκούρο της μοβέ χρώμα, απέναντί της την μπλε ελεκτρίκ θάλασσα κι ανάμεσά τους την άσπρη γραμμή της παραλίας να χωρίζει το γλυκό απ’ το αλμυρό. 

*Η Αλεξία Μουζά είναι πιανίστρια.