Γιατί βρέχει πάντα στη Θεσσαλονίκη όταν έχει Φεστιβάλ Βιβλίου 

Όσο καύσωνα και να κάνει κάθε Ιούνη, το υπαίθριο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Βιβλίου στη Νέα Παραλία δεν μας απογοητεύει ποτέ. Η βροχή πέφτει με το τουλούμι και μυστήριοι αέρηδες ακροβολίζονται, φτερουγίζουν ανεμοδαρμένες οι άσπρες τέντες στα τριγύρω και το σερί της ζέστης χαλαρώνει δραματικά. Ο αστικός θρύλος που θέλει τη διοργάνωση (44η φέτος) να φέρνει στη Θεσσαλονίκη μαζί με τους εκδότες, τα περίπτερα και τους συγγραφείς, σύννεφα με το τουλούμι, κεραυνούς, ιονισμένα νερά εξ ουρανού και προσωρινή παύση καλοκαιρίας είναι σίγουρο πως και πάλι θα δικαιωθεί. 

Δεν ξέρω πώς, αλλά όλοι στη Θεσσαλονίκη γνωρίζουν κάτι που είναι δύσκολο να το εξηγήσουμε στην κυρία Σούζη. Πιθανόν, το ίδιο δύσκολο θα είναι και για την εθνική μας μετεωρολόγο να μας εξηγήσει με επιστημονικούς όρους το διαολεμένα μεταφυσικό του θέματος: Πώς είναι δυνατόν κάθε Ιούνιο που ανεβαίνουν στην πόλη τα βιβλία να πλακώνουν και οι βροχές, που χαρίζουν στη Νέα Παραλία προφίλ τροπικό, τύπου Pogues και Summer in Siam (and we go through many changes, then all I really Know is that I truly am); 

Ας περάσει ο επόμενος αστικός θρύλος. Αυτός που έχει να κάνει με τον μεγάλο σεισμό του 1978 και την φαφούτα ηλικιωμένη μάντισσα, που όπως την περιέγραφαν οι περίοικοι σε Ιασωνίδου και Εγνατία, σύνορα με πλατεία Ναβαρίνου, στεκόταν μέρες πριν τα φονικά ρίχτερ κάτω από την Καμάρα και ούρλιαζε «τρέξτε να σωθείτε, φύγετε για να γλιτώσετε». Ο κόσμος, λένε οι δήθεν αυτόπτες μάρτυρες (ή εκείνοι που είχαν έναν ξάδελφο, που είχε μια θεία η οποία όντως στην Καμάρα πέτυχε την ξεδοντιάρα Κασσάνδρα-Εσμεράλντα να προειδοποεί), γελούσε και την ειρωνευόταν. Μέχρι μερικές μέρες αργότερα να καταπλακωθούν στα ερείπια οι ανύποπτοι, και η ξεδοντιάρα μάντισσα να περάσει στο Πάνθεον της θεσσαλονικιώτικης urban mythολοτζιτέ. 

Στην Καμάρα ειρήσθω, παίζει κι ένας ακόμα αστικός φρικώδης μύθος με πρωταγωνιστή ένα στοιχειό. «Ένα τερατόμορφο πλάσμα που ακτινοβολεί σαν να το περιέλουσαν με φώσφορο» έλεγαν οι μαγαζάτορες αλλά και οι μάνες που δεν ήθελαν τα παιδιά τους να τα βρίσκει η νύχτα έξω από το σπίτι. Σύμφωνα με τον θρύλο, το στοιχειό έχει γαμψά νύχια και σέρνει βαριές αλυσίδες, τρανό σημάδι πως δραπέτευσε από την Κόλαση. Βρήκε καταφύγιο στα έγκατα κάτω από την Αψίδα και η ιστορία το θέλει, όταν ζούσε, στο φύλο να είναι κοπέλα. Ένα κορίτσι αδικοχαμένο που έδωσε τέρμα στη ζωή της τη μέρα του γάμου της από απελπισία, γιατί δεν αγαπούσε τον σύζυγο που της φόρτωσαν οι δικοί της. Η νύφη ήπιε ποντικοφάρμακο και έσβησε στα σκαλιά της εκκλησίας (Αγίου Παντελεήμονα στην Ιασωνίδου ή Παναγίας Δεξιάς θα σας γελάσω) και η Εκκλησία αρνήθηκε να θάψει την αυτόχειρα στην Ευαγγελίστρια. Αποτέλεσμα ήταν το σώμα της να κατασπαραχθεί από τα αδέσποτα σκυλιά και τους πεινασμένους αρουραίους. Έτσι η νύφη, σκέτη ψυχή πια, απόμεινε να τριγυρνάει μεταξύ της Καμάρας και της Κόλασης, και αλίμονο εάν υπάρξει μια άλλη νύφη που θα έχει τη φαεινή ιδέα να φωτογραφηθεί κάτω από την Αψίδα του Γαλέριου. Το στοιχειό θα την αρπάξει και, γαμπρέ, τρέχα- γύρευε. 

Είναι γεμάτη με αστικούς θρύλους η Θεσσαλονίκη, σύντομα θα επανέλθω με μερικές ακόμα μυθολογίες της ουρμπάνα που τρέχουν από στόμα στόμα, όπως φερειπείν για το τι συμβαίνει κάποια μεσάνυχτα στην οδό Μαύρης Πέτρας στην Άνω Πόλη, όπου μια χωροχρονική πύλη ανοίγει κάθε 15 μέρες και, αν σε βρει η μεταιχμιακή ώρα που η παλιά μέρα γίνεται νέα, ο χωροχρόνος θα σε εκτοξεύσει στο άπειρο. Δεν θα μπορέσεις να ξεπαγιδευτείς ποτέ από τη γαλαξιακή μαύρη τρύπα που η δίνη της θα σε στροβιλίζει αιώνια στο Μεγάλο Πουθενά και, μεγάλε Παντελή Γιαννουλάκη, σε προσκυνώ, μιας και για τους κατέχοντες, ο θρύλος της οδού Μαύρης Πέτρας οφείλεται στο διήγημα «Πέρα από τα Βάθη της Νύχτας», που ο συγγραφέας του ευτύχησε να το δει να περνάει στη σφαίρα του μύθου.