Οι χαρές που προσφέρει η Θεσσαλονίκη στα ηλικιακά κοινά 19 - 25 και στους συνταξιούχους και η δυσκολία της να ικανοποιήσει τις επαγγελματικές προσδοκίες των 30 - 60
Η Θεσσαλονίκηείναι ιδανικός τόπος για να σπουδάσεις επιστήμη και ζωή, ασυζητητί αν είσαι είκοσι και κάτι η πόλη είναι παράδεισος. Διαλέγεις και παίρνεις: Αν εκτός από τα μαθηματικά, τα νομικά και τα οικονομικά, έχεις μιαν έφεση και στην επανάσταση, σε στέκια επάνω από την Εγνατία αλλά και εντός του ΑΠΘ θα βρεις συλλογικότητες για να ενταχθείς, να ζήσεις μούρλια αντικαπιταλιστικά και ουτοπικά. Εκτός από τον αγώνα για το πτυχίο, θα γράψεις και ένσημα στα πεδία της πάλης για έναν δίκαιο κόσμο.
Τα περί Θεσσαλονίκης ιδανικής πόλης για σπουδές, επιστήμες και καλή αγωνιστική ζωή, ισχύουν και για τους απέναντι. Αν εκτός από τις αρχιτεκτονικές, τα φιλολογικά και τα φυσικοχημικά, αγαπάς TedX, MedX, εθελοντισμούς, coworking spaces και μια παράταση σπουδών και αναβάθμιση μέσω μεταπτυχιακών και διαδακτορικών που θα ενισχύσουν βιογραφικό και αυτοπεποίθηση, εδώ είσαι κι εσύ. Η πόλη διαθέτει αξιοπρεπή προγράμματα και προσφέρει ευκαιρίες πλούσιες, ειδικά από τη στιγμή που την προτιμούν πολυθενικές στήνοντας hub και παραρτήματα.
Ιδανική για καλή και αξιοπρεπή ζωή, όμως, πλην του σπουδαστικού 19 - 25, προσφέρει η Θεσσαλονίκη και στους 65 plus. Οι συνταξιούχοι, ειδικά όταν μπαίνουν στο σπίτι δυο συντάξεις, διαβιούν αξιοπρεπώς. Ταβερνάκια, εγγονάκια, Χαλκιδικούλα, Καλλικράτεια ή Ηράκλεια, ηλιοβασιλέματα στην παραλία, όπως και να τη δεις σε σύγκριση με την Αθήνα η πόλη είναι ανθρωπινότερη, γλυκύτερη, ευκολότερη.
Και να πού το πάω: Το πρόβλημα του να ζεις στη Θεσσαλονίκη το υφίστανται οι ηλικίες από τα 30 ως τα 60, οι παραγωγικές ηλικίες, αυτοί με τις καλές σπουδές και τα μεγάλα όνειρα, που δυστυχώς η πόλη δεν μπορεί να τα στηρίξει και να τα θρέψει. Το να κατεβούν στην Αθήνα όπου είναι συγκεντρωμένη η αγορά του θεάματος, είναι μονόδρομος για ηθοποιούς και μουσικούς, που αν για χι, ψι, ζήτα λόγους επιλέξουν να μείνουν εδώ, πενιχρά τα πράγματα και αυτό το ξέρουν όλοι.
Ευκολότερη δεν είναι η Θεσσαλονίκη ούτε για γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς και προγραμματιστές. Οι περισσότεροι επαγγελματίες με τους οποίους μιλώ διατείνονται πως οι αμοιβές της Αθήνας είναι επί τρία κολλημένες πάνω στο ποσό που κερδίζουν εδώ. Και δεν θα μιλήσω για τους δημοσιογράφους. Ή, μάλλον, να περιγράψω την ένδεια και τη μιζέρια του κλάδου μας αλλιώς: Αν δεν βιοποριζόμουν ως ανταποκριτής Θεσσαλονίκης για τη Φωνή της Αθήνας, με κλειστές τις δύο κραταιές κάποτε εφημερίδες Μακεδονία και Αγγελιοφόρο και ανύπαρκτα σχεδόν τα ηλεκτρονικά ή παραδοσιακά Μέσα που αμείβουν και συντηρούν αξιοπρεπώς, θα έπρεπε να πάρω σειρά στην ουρά (not my kind of style) για μια θέση στην ΕΡΤ3. Ή για ένα γραφείο Τύπου σε δημόσιο ή δημοτικό φορέα, όπου σχεδόν όλοι ξέρουμε πώς καβατζώνονται οι θέσεις και χτίζονται οι καριέρες - λέμε τώρα!
Όλα τα παραπάνω τα γράφω γιατί εδώ ακριβώς νομίζω πως παίζεται το πολυπόθητο μέλλον της Θεσσαλονίκης, καθώς το μομέντουμ δείχνει παρηγορητικό με τα μεγάλα έργα να τρέχουν, ένα αεράκι ούριο ψυχολογικά αεράκι φυσά. Απομένει για να βγει η πόλη από το τέλμα και να ξεφορτωθεί τη μιζέρια ή την ετικέτα της συμπρωτεύουσας, να καταρτιστεί σχέδιο και προφίλ για να παραγάγει χρήμα. Αυτό θα γίνει εάν συντονιστούν οι αρχές και δουλευτεί οργανωμένα το πλάνο ανάπτυξης που θα κρατήσει εντός τα καλύτερα μυαλά, αλλιώς η πόλη θα συνεχίσει να μαραζώνει και να μην παράγει τίποτα άλλο πέρα από «ερωτισμό» και μαζική εστίαση, όπου χονδρικά το 1/3 ανοίγει κάτι σε καφέ ή ταβερνείο. Εκεί δουλεύει ένα άλλο τρίτο και αυτά τα 2/3 περιμένουν το 1/3 που απέμεινε να πιάσει τραπέζι και να καταναλώσει. Ντεν έχω τόσα λεφτά για να πίνω νεγκρόνι και να ντοκιμάζω μπέργκερ, καρντιά μου!
Τις προάλλες πασίγνωστος πολιτικός άρχοντας που διάβασε το κομμάτι μου για τις διακριτικές σχέσεις Θεσσαλονίκης και Αμβέρσας, με ρώτησε πώς ακριβώς το εννοώ και το φαντάζομαι. Του απάντησα πως όχι μόνο την Αμβέρσα, αλλά και το Μάντσεστερ, το Μιλάνο, τη Φρανκφούρτη, το Μπορντό, το Σαν Σεμπαστιάν, παντού όπου υπάρχουν πόλεις-μοντέλα, θα πρέπει να τις επισκεφτούν οι αρμόδιοι προκειμένου να συγκρίνουν μοντέλα οικονομίας, καθαριότητας, κυκλοφοριακού, πολιτισμού και τα συναφή. Το θέμα, συνέχισα, δεν είναι ούτε να μεμψιμοιρούμε, ούτε να αλληθωρίζουμε προς την Αθήνα. Το ζήτημα είναι να βγούμε από το καβούκι μας και από τα Βαλκάνια, αυτός θεωρώ πως είναι ο δρόμος, του απάντησα. Δεν νομίζω πως τον έψησα. Αλλά όντως αυτός πιστεύω ακράδαντα πως είναι δρόμος.
31°
