Μάλλον ήμουν ο μοναδικός σε αυτή την πόλη που δεν είχε πάει να δει ταινία στην κολοσσιαία σαν αρένα αίθουσα V-Max στα Village του Mediterranean Cosmos. Ίσως γι’ αυτό στην αβάν-πρεμιέρ του “Bank Bang” την περιεργαζόμουν με θαυμασμό μικρού παιδιού, η αίθουσα μου φαινόταν σαν σκηνικό από τη χώρα των γιγάντων, το πανί της έμοιαζε να καλύπτει σχεδόν ένα οικοδομικό τετράγωνο. Σκοτάδι και άρξασθε! Μόλις οι δύο διεφθαρμένοι ως το μεδούλι μπάτσοι μπήκαν στο πλάνο και ο Μιχάλης Ιατρόπουλος με αφάνα σαν του Sly από τους Family Stone άρχισε να καταριέται το σιμπί, μπινελικώνοντάς το σε άπταιστα νεοελληνικά, το σύμπαν γύρω μου σείστηκε από το χειροκρότημα. Λογικό, γιατί πριν αρχίσει η ταινία μέτρησα σχεδόν τη μισή Νεάπολη, τη γειτονιά του δηλαδή, να στριμώχνεται στην ουρά.
Ήταν και ο ρόλος του αβανταδόρικος, ντουέτο με τον Σκιαδαρέση, αστυνόμοι μπαμπέσηδες και αρπάχτρες, αλλά και καψούρια φόλα αναμεταξύ τους, «τρελές» δηλαδή, που εκτός από λαμογιές και κομπίνες είχαν όνειρο άπιαστο να πάνε Ντίσνεϊλαντ και χέρι χέρι να δουν την παρέλαση με τον Μίκι, τον Γκούφι και τα άλλα ζωάκια. Για την ταινία θα διαβάσετε τα καλύτερα. Πιθανότατα να είναι και η ταινία της χρονιάς, αφού κινηματογραφεί ήρωες και Αθήνα με ρυθμό, τρελό χιούμορ, στέρεο σενάριοκαι ρόλους που θα αφήσουν εποχή.
Εκτός όμως από τον Ιατρόπουλο, αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το βλέμμα, το φιζίκ και η γοητεία άλλης μιας Θεσσαλονικιάς, της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου. Μπορεί να ακουστεί ως πομπώδης μπαλαφάρα, αλλά δεν αντέχω, θα το πω: Αυτό το βλέμμα, αν ο Γκοντάρ ήταν στα νιάτα του, θα το κινηματογραφούσε αποθεωτικά, όπως της Καρίνα, της Βλαντή και της Τζιν Σίμπεργκ. Εύθραυστο, υγρό και μελαγχολικό, το βλέμμα της Τριανταφυλλίδου σκόραρε.
Στο δρόμο για το σπίτι, διασχίζοντας τις άδειες προαστιακές γειτονιές, που μόνο το πετάρισμα από τις μαρκίζες που αναβόσβηναν διέκοπταν την ησυχία τους, συζητούσαμε και για άλλον ένα ρόλο της ταινίας, αυτόν του ιδιοκτήτη του γραφείου τελετών και υποψήφιου πολιτευτή, κυρίου Μπαζούκα. Θαφτάς περιωπής, μεγαλοκοράκι με πολιτικές ανησυχίες και σλόγκαν «Μαζί ως το τέλος». Συνειρμικά πιάσαμε κουβέντα και για τους δικούς μας τοπικούς θρύλους, τον Φάνη Μπαμπούλα, τον Τσίγγρο, τον Τεκτονίδη και τον Δαραβίγκα, μορφές, φιγούρες, brand names που χρόνια τώρα στη Θεσσαλονίκη μεταφέρουν κόσμο και κοσμάκη στα επουράνια. Ειδικά για το γραφείο τελετών Δαραβίγκας, παλιά είχαμε φτιάξει κι ένα ραδιοφωνικό σποτ, σενάριο δηλαδή για το πώς θα έπρεπε, αν τυχόν κάποτε διαφημιζόταν, να προωθεί τις υπηρεσίες του. Ξεκίνημα με χαρούμενο swing του ’30 και γυναικείες φωνές σαν αυτές των Andrew Sisters, που θα τραγουδούσαν: «Νεκρός εδώ, νεκρός εκεί, μα όπου ο νεκρός και να κρυφτεί, ο Δαραβίγκας θα τον βρει».
Ωραία μπήκε ο Δεκέμβριος. Δευτέρα 1 του μήνα είδαμε το “Bank Bang”, γελάσαμε τρελά και χαβαλεδιάσαμε, μέχρι φυσικά να μας κοπεί ο βήχας με το που ξαναφτάσαμε στο κέντρο, αφήνοντας πίσω τις ερημιές της Τούμπας και του περιφερειακού. Χιλιάδες λαού, που στο κεφάλι φορούσε αγιοβασιλιάτικα σκουφιά και χρωματιστές καρδούλες που αναβόσβηναν στην κορυφή κεράτων τάρανδου, περιφέρονταν στους δρόμους μετά το τέλος της Γιορτής των Αγγέλων.
Είναι πια παράδοση για το δήμο ο στολισμός της φάτνης, του καραβιού και του δέντρου, να γίνεται καταμεσής μιας εκκωφαντικής γιορτής. Παλιά ο δήμαρχος Βασίλης μέχρι και τον Σάκη Ρουβά είχε πείσει να τραγουδήσει, σε εκείνη τη μεγαλειώδη εμφάνιση όπου ο Σάκης προσγειώθηκε ως αρχάγγελος με τροχαλίες επί σκηνής, ενώ εκατοντάδες χαβαλετζήδες από κάτω ούρλιαζαν «πέσε, πέσε».
Φέτος η γιορτή δεν ήταν τόσο χολιγουντιανών προδιαγραφών από πλευράς θεάματος. Μαχαιρίτσας, Μακεδόνας και Σταρόβας ήταν τα τρανταχτά ονόματα. Παρ’ όλα αυτά, χιλιάδες πιτσιρικαρίας και λαού ξαμολύθηκαν στο κέντρο, 10.000 έγραφε την άλλη μέρα το πρωτοσέλιδο του «Αγγελιοφόρου», 60.000 ούρλιαζε από χαρά στο live ο νεανίας κονφερασιέ της TV100 Κώστας Μάντζιος, που θέλοντας και μη τέτοιες μέρες και σε τέτοιες εκδηλώσεις παίζει το ρόλο του Άλκη Στέα.
Κι έτσι τα Χριστούγεννα μπήκαν στην πόλη, bang bang, «Να τα πιούμε;», όπως αναρωτιέται και στις αφίσες που πλημμύρισαν τους τοίχους, διαφημίζοντας την καινούργια παράσταση των Monie & Monie Conniente στην «Αίγλη», ο πρωθιερέας του γκαγκάν σουρεάλ Διογένης Δασκάλου. Παραδοσιακά, πάντα τέτοια εποχή, του ευχόμαστε «καλά χοντρούγεννα» και μας ανταποδίδει με σόλα στο σαξόφωνο παρλάτες και κέφι επί σκηνής. Δεν είδα ακόμα την παράσταση, αλλά in Diogenis we trust! Σιγουράκι ήταν, είναι και θα είναι ο αρχηγός! Άντε βρε, χρόνια πολλά, και του χρόνου, καλές γιορτές, ευτυχές το νέον έτος, τρίγωνα κάλαντα, λες να χιονίσει κιόλας; Μπα!
25°
