Ο Θωμάς Κοροβίνης στη φαντασμαγορική φλανερί της Δημητρίου Γούναρη με ήλιο

Την ανεβαίνεις από τη θάλασσα, την κατεβαίνεις απ’ την Καμάρα, την αγναντεύεις από τα Starbucks, τη δοξάζεις τσιμπολογώντας στα πιτσάδικα, τα μακαρονάδικα, τα μπεργκεράδικα, τα τυροπιτάδικα και τις λοιπές φοιτητικές διατροφικές σταθερές, σπαρμένες κατά μήκος (1,5  ευρώ το κομμάτι) ή κατά πλάτος (γλυκά κανελωμένα τσούρος τίγκα στο μέλι μόνο 2 ευρώ).

Kροσάρεις ανάμεσα σε τοστάδικα (αχ Valentino, αχ βρε τσαχπίνο), μεταχειρισμένα ή αμεταχείριστα είδη ένδυσης και σνόουμπορντ ή στιλάκια με έφεση σε Cure, Sons of Anarchy και γοτθικά αξεσουάρ από το Naya Piu, εσπρέσο στο Bolivar, ποτά στο Mr Jones, όπως και είδη γραφείου, στυλογράφους Waterman και Parker, βιβλία του Πεντζίκη που παντού είναι, αλλά εδώ είναι ο Παράδεισος του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη. Και των Ρώσων κλασικών, της κόλλας και των υλικών ζωγραφικής και χειροτεχνίας, εδώ στο συγκινητικά υπεριστορικό-υπερβιβλιοπωλείο Μαλλιάρης Παιδεία (παλιό αγαπημένο μου σινέ Ανατόλια, δε σε ξεχνώ ποτέ), της Δημητρίου Γούναρη τον φρουρό, της Δημητρίου Γούναρη, που σαν ανθρωποτάμι ορμητικό (όλοι βιάζονται να προλάβουν το ηλιοβασίλεμα στην παραλία) ρέει δίπλα σε κοίτες ιστορίας σπαρμένης με αιώνες Γαλεριανούς Ρωμαϊκούς και παλιές πυροσβεστικές που έγιναν σούπερ μάρκετ, λίγκαλ καναβομάγαζα και Κύριε ελέησον σταυροκοπήματα απ’ το φοιτηταριό και τις θεούσες όταν περνούν μπροστά από τον Ναό της Νέας Παναγίας.

Νέα Παναγία Θεσσαλονίκης

Ανάσα, τελεία, παύση, ξεκούραση στα πεζούλια των πολυκατοικιών ή των Ανακτόρων. Ή διάλειμμα για ένα τατού στου Nico και πάλι από την αρχή: Στη Δημητρίου Γούναρη περιπλανιέμαι πάνω και κάτω, των χαντράδικων και των σνικεράδικων, των χυμάδικων και των στενών που διακλαδωμένα σε βγάζουν σε άλλα τατουατζίδικα, κομιξάδικα, πανκ κομμωτήρια και σκεϊτμπορντάδικα. Στη Δημητρίου Γούναρη των γέρικων πολυκατοικιών που μακιγιαρισμένες σε τόνους ώχρας, απαλού σιέλ ή ροζουλί και λάουντζ κεραμιδί, παλεύουν να ξεγελάσουν τον διαβάτη μπας και τις περάσει για πεταρούδια, στη Δημητρίου Γούναρη των τύπων με τις κιθάρες για καμάκι (δεν ξέρω πια αν πιάνει, αλλά παλιά, αν έπαιζες κιθάρα στη Γούναρη, φασωνόσουν πανεύκολα) και των αδέσποτων σκυλιών (ή με λουρί), της κρέπας με οδηγίες χρήσεις (πατάς, ρουφάς, δαγκώνεις αλλιώς λερώνεις) και του δισκοπωλείου Ζαχαρίας - Μεταχειρισμένα («Πάνε τρεις μέρες που έφυγε ο David Johansen και έφυγε το απόθεμα από New York Dolls».

Στη Γούναρη του σουβενιράδικου I love Thessaloniki με Λευκούς Πύργους σε παραλλαγή μαγνητάκι, τισέρτ, καρτ ποστάλ, αγαλματάκι και μπρελόκ, τα οπτικά του Αναστασιάδη, τα χαπισοκάδικα (μαγαζιά, μαγαζάκια, μαγαζούδια που πουλάνε ιμιτασιόν ή original Happy Shocks), το πρατήριο της Fruit of the Loom (είμαι εθισμένος στα μπορντό βαμβακερά τισέρτ τους), την Καμάρα στα ψηλά να ευλογεί τα ραντεβού και τις ουρές έξω από τα Τρίγωνα κρεμ πατισερί του Ελενίδη.

Δημητρίου Γούναρη φλέβα απλωμένη, αρτηρία κομβική, ραχοκοκκαλιά, κεντρικός άξονας που επάνω του στηρίζεται η δομή ενός δρόμου ραχιαίου νεύρου και έι, ψιτ, τι κάνεις εδώ, τι σκέφτεσαι, τι σκαρώνεις; Θωμάς Κοροβίνης. Απαντώ: Συγγραφέα τρισμέγιστε, ποιητή δεινέ, λαογράφε ερωτικέ, περιπατητή λαμπρέ, Θεσσαλονικιέ πολίτη αλλά και αιώνιε Κωνσταντινουπολίτη, Θωμάκο, πες ναι, θέλω να σε απαθανατίσω μπροστά από το βιβλιοπωλείο Κεντρί, άλλη μπράντα σελίδων ιστορική, προκειμένου σήμερα που έχει ήλιο να ανεβάσω κάτι στην εφημερίδα περί της υπέρμετρης γοητείας του δρόμου. Δέχτηκε.

Δημητρίου Γούναρη σαν μονόπρακτο, Δημητρίου Γούναρη τέλος και χωρίς ούτε μία λέξη για τον πρώτο Έλληνα νομικό και συντηρητικό πολιτικό, ιδρυτή του κόμματος των Εθνικοφρόνων, το πρώτο οργανωμένο κόμμα της ελληνικής δεξιάς που διετέλεσε τρεις φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας. Μιαν άλλη φορά.