Ένα φιλί για την Παλιά Παραλία

Ένας δρόμος κάθε φορά σαν μικρή ιστορία, αλλά και σαν μικρό εικαστικό. Ο συγκοινωνιολόγος Σταύρος Κωνσταντινίδης, με κείμενα που ανατέμνουν το πολεοδομικό και ψυχαναλυτικό αποτύπωμα αγαπημένων διαδρομών σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, και η εικαστικός Εμιλία Ξανθοπούλου, με χρώματα, σχήματα και σκιές που αναστοχάζονται τη φαντασιακή συνομιλία με τους δρόμους της ζωής.

Η Λεωφόρος Νίκης, ή καλύτερα η Παλιά Παραλία, φιλάει απαλά καθώς γλιστράει τοξωτά μέσα στο κοίλο του κόλπου της Θεσσαλονίκης. Σκέφτομαι καμία φορά πως αυτό το αισθαντικό θηλυκό φιλί δημιουργεί ασυνείδητα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτή την πολυθρύλητη φαντασίωση της ερωτικής πόλης. Είναι η θάλασσα που υγραίνει και αναστατώνει τη ρέουσα αύρα μίας πόλης αδιάλειπτα παρούσας στον ιστορικό χωροχρόνο. Περισσότερο ίσως από οποιαδήποτε άλλη. Και είναι η πόλη που αγκαλιάζει ζεστά τη θάλασσα ανταποδίδοντας τρυφερά.

Η Παλιά Παραλία είναι το μικρό επίνειο της πόλης. Είναι η μεταβαλλόμενη φυσιογνωμία της, το κεντρικό ύφος της, η ψυχολογική της ταυτότητα. Η θάλασσα άλλοτε ήρεμη και αναστοχαστική, και άλλοτε ταραγμένη και ανατρεπτική, δίνει ορίζοντα στον ουρανό και εμπνέει υπόγεια τη διάθεση του πολιτισμού της αστικής ζωης. Η πόλη και οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ζουν περισσότερο στο ρυθμό της, τη γαλήνη ή την ένταση, και τις άπειρες ενδιάμεσες λεπτές αποχρώσεις. Η Παλιά Παραλία ταλαντώνεται διαχρονικά αμφίρροπα μεταξύ δύο εμβληματικών τοποσήμων, του λιμανιού και του Λευκού Πύργου, σε ένα στενό μέτωπο τριών λωρίδων δρόμου και λίγων μέτρων πεζοδρομίου. Τόσο στενό που η θάλασσα φαίνεται να εισχωρεί στην πόλη και τα μετωπικά ψηλά κτίρια να αιωρούνται σαν πλοία στο νερό. Αλλά αυτό είναι μόνο μία φωτογραφική ψευδαίσθηση.

Η τύχη της Θεσσαλονίκης να διαθέτει θάλασσα είναι μία ευλογία της μοίρας. Ωστόσο η καθημερινότητα των ανθρώπων διαδραματίζεται, ενίοτε και τραγικά, χωρίς τη ζώσα επαφή μαζί της. Οι συνειδήσεις παραμένουν στεγνές, σχεδόν  άνυδρες. Αδυνατεί η θάλασσα στην πραγματικότητα να διεισδύσει στη ζωή και κυρίως οι ψυχές να αγγίξουν το νερό, γιατί είναι απρόσιτη στο εσωτερικό της, και μη προσπελάσιμη εύκολα ακόμη και σαν αισθητική απόλαυση. Εξαίρεση βέβαια αποτελεί το έργο της Νέας Παραλίας. Όμως το κρίσιμο στοιχείο είναι η ζωή του ιστορικού κέντρου της πολης, στις ανύποπτες και αυθόρμητες στιγμές, μέσα στις τρύπες της καθημερινής ζωής να εσωτερικεύσει τις αέναες διακυμάνσεις, τις έγχρωμες παραλλαγές των μικροκυματισμών. Παλλόμενοι ψυχοθεραπευτικοί μικροκυματισμοί μιας πόλης σαν φυσικό δώρο προς τους ανθρώπους της. Η πεζοδρόμηση της Παλιάς Παραλίας και η Θαλάσσια Αστική Συγκοινωνία, η αναζωογόνηση της θαλάσσιας αίσθησης, και πολλές ακόμη παρεμβάσεις, επί χρόνια σε αμήχανη εκκρεμότητα στοιχειώνουν πεισματικά τη συλλογική ανάταση και χαρά της πόλης.

Η Εμιλία Ξανθοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε ζωγραφική στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ(2003-2008) όπου αποφοίτησε με άριστα . Το 2006 και για ένα χρόνο φοιτά με πρόγραμμα ανταλλαγών στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μαδρίτης. Το 2009-2010 συμπληρώνει την εικαστική της παιδεία με μεταπτυχιακές σπουδές στο Central Saint Martins College του Λονδίνου, όπου και βραβεύτηκε με το βραβείο Mishcon De Reya Art Prize. Στην μέχρι τώρα πορεία της έχει πραγματοποιήσει πέντε ατομικές εκθέσεις και έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές.