Αφίσες του Sakis για τις νύχτες στην «Πύλη Αξιού» και του Benga για το Reworks Festival έμοιαζε να μεταμορφώνουν την Τσιμισκή σε πίνακα ανακοινώσεων μιας σχολής υπό κατάληψη. Η Τσιμισκή δεν είναι πια δρόμος, πιο πολύ δείχνει με δωμάτιο έφηβης που κολλάει σε κάθε βιτρίνα μαγαζιού που έκλεισε, πόστερ και φωτογραφίες από αγαπημένα της pin-up. Tη διέσχιζα βιαστικά ψάχνοντας το νούμερο 52. Στην γκαλερί της Λόλας Νικολάου, ο Μάριος Ελευθεριάδης είχε τα εγκαίνια της έκθεσης «Η αμαρτία σώζει».
Ανεβαίνοντας με τα πόδια για τον τέταρτο όροφο η Θεσσαλονίκη ξεμάκραινε, έφτανε στα αυτιά μου μόνο μια βοή, στα δωμάτια της γκαλερί ήμουν σχεδόν μόνος, αφού οι κοσμικοί, οι φιλότεχνοι, το in crowd είχε ήδη αναχωρήσει για το πάρτι που παρέθετε προς τιμήν του καλλιτέχνη ο Γάλλος πρόξενος. Ο Ελευθεριάδης τα τελευταία χρόνια είναι καθηγητής στη σχολή Καλών Τεχνών της Λιμόζ. Την απόσταση Λιμόζ-Περιστερώνας, το γενέθλιο τόπο του, παρακείμενο στη Θεσσαλονίκη, την κάνει για πλάκα όταν βαρεθεί τα γαλλικά κρουασάν και πεθυμήσει τις παραδοσιακές πίτες που φτιάχνουν οι γειτόνισσες της μαμάς του. Είναι σπουδαίος και ταπεινός, είναι λοξός υπό την έννοια ότι θα σκάσει άμα δεν κάνει του κεφαλιού του κι όχι αυτά που θέλουν οι άλλοι ή το επιβάλλει το παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων και του art savoir vivre εν Ελλάδι.
Ένα τεράστιο κεφάλι βαλσαμωμένου ελαφιού, τυλιγμένο με περιδέραια, με κοίταγε στα μάτια. Παραδίπλα λαγοί, πασπαλισμένοι με χρυσόσκονη, και σανίδες σερφ που μεγαλοφώνως επάνω τους ήταν εγγεγραμμένες οι φράσεις «Fuck You» και «Je t’aime», οριεντάλ χαλιά και σταυρουδάκια. Σαν να ήμουν όχι σε γκαλερί, αλλά σε έναν ινδιάνικο καταυλισμό περικυκλωμένος από τοτέμ. Ή μήπως σε έναν ειδωλολατρικό ναό, λίγο πριν το ηφαίστειο της Πομπηίας εκραγεί και την καταπιούν η φλόγα και η λάβα; Μπιζού, μπιζουδάκια, τιάρες, ζώα, οριενταλισμός, παγανισμός κι ένα απίστευτα μαξιμαλιστικό στήσιμο κάνουν ευθύ και πιο εύστοχο το σχόλιό του. Και ίσως ο μαγιορικάνος κριτικός τέχνης Carlos Jover, στον κατάλογο, να βοηθήσει περισσότερο όποιον πάει στην έκθεση «Η αμαρτία σώζει»: «Εκεί όπου υπάρχει κίνδυνος, εκεί εμφανίζεται και αυτό που σώζει. Γιατί το μοναδικό που προκύπτει από την αίσθηση ασφάλειας είναι η εγκεφαλική υπόταση, ο λήθαργος και η συναισθηματική κυκλικότητα. Αυτά είναι κινητήριες αρχές της στάσιμης κοινωνίας, της αστικής τάξης ή εκείνης της ακίνητης δημοκρατίας που είναι ασφαλής από κάθε αλλαγή...».
Λίγο μετά, στο σπίτι του Γάλλου πρόξενου επί της παραλίας, από το μπαλκόνι έκανα τσιγάρο χαζεύοντας μια τα πλοία και μια το πλήθος, όπου εντός συζητούσε κι έπινε εις υγείαν του καλλιτέχνη. Παρ’ όλη την ιδιορρυθμία του και την τρέλα του, ο Ελευθεριάδης έχει ένα μαγικό τρόπο να επικοινωνεί με τους ανθρώπους. Και κείνη τη νύχτα το κατάφερε με το τραπέζι-μπουφέ που έστησε. Τοματίνια από το χωριό του και γαλλικά κρασιά από το άλλο του χωριό. Fingerfood κοτόπουλο α λα γαλλικά και μεγαλειώδης πίτα από τον Περιστερώνα, που έφτιαξε η μαμά του. Τρούφες από τη Λιμόζ και καρπούζια από τα μποστάνια της θεσσαλονικιώτικης ενδοχώρας.
Ήταν μια βραδιά συγκινητική, αφιερωμένη σε ένα απόδημο παιδί, που παρ’ όλες τις τιμές και τις δόξες που του επιφυλάσσουν σε Ισπανία και Γαλλία είναι περήφανο για τη ρίζα, τους οικείους και το αίμα του. Έξω η πόλη έβραζε, ο ιδρώτας κολλούσε, οι εργαζόμενοι του ΚΘΒΕ είχαν κρεμάσει μαύρες σημαίες στην πρόσοψη του θεάτρου, μια παρτίδα μεταμεσονύκτιας πρέζας προκάλεσε το συνηθισμένο νταλαβέρι στο πάρκο των αναψυκτηρίων και στην Καμάρα οι ταρίφες έκαναν τσιγάρο περιμένοντας αγώγι για τα κάστρα. Ανηφόρισα…
Με σήμα μια ομπρέλα που πάνω της πέφτουν σταγόνες φθινοπωρινής βροχής, τα φετινά Δημήτρια, το δεύτερο μεγαλύτερο φεστιβάλ της χώρας, παρουσιάζει επιτέλους ένα πρόγραμμα πολιτισμού απαλλαγμένο από τους πατριωτικούς και χριστιανικούς μεγαλοϊδεατισμούς του παρελθόντος και συνδέει τη Θεσσαλονίκη με την ατζέντα του παγκόσμιου πολιτισμού. Η συμμετοχή των νέων δημιουργών της πόλης ήταν το βασικό ζητούμενο της αντιδημαρχίας του Σπύρου Πέγκα, που αναθέτοντας την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεσμού στον Κωνσταντίνο Ρήγο, τον Γιώργο Λαζαρίδη και την Ιφιγένεια Ταξοπούλου, κατάφερε να κερδίσει το στοίχημα. Φρέσκιες παραγωγές που έβαλαν στο παιχνίδι τις τοπικές δυνάμεις αλλά και διεθνή σχήματα αναγνωρισμένης αξίας, θεατρικές παραστάσεις, χορός, μουσική, ιδέες και πρωτοπορία είναι η απάντηση στην κρίση αξιών που χρόνια τώρα ταλάνιζε το πολιτιστικό εν Θεσσαλονίκη γίγνεσθαι. Περισσότερος πολιτισμός, περισσότερη καλλιτεχνική παιδεία, και ορίστε μερικά από αυτά που δεν πρέπει να χάσεις αυτό το μήνα: 22/9 Monger (Barak Marshall), 24-25/9 Mummenschanz - The best of… (Κουκλοθέατρο παντομίμας), 26-29/9 Tonight We Love Each Other (Φίλιππος Τσιτσόπουλος), 26/9 Cyprien Katsaris - David Serero (Συναυλία μουσικής δωματίου), 26-27/9 The Vegetable Orchestra (Τα λαχανικά παίζουν μουσική), 26-27/9 «Ο πελεκάνος» (του Όγκουστ Στρίντμπεργκ, Εταιρεία θεάτρου Blue Plague), 29/9 «Back» (Otra Danza), 30/9 Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης.
7°
46α Δημήτρια
