Η Ιουλία Σκιαδά χορεύει κλασικό μπαλέτο στους δρόμους της Αθήνας

Aπόγευμα Σαββάτου, την ώρα που ανοίγουν τα θερινά σινεμά, οι πλάκες του πεζόδρομου επιτέλους δροσίζουν και οι βουκαμβίλιες του Θησείου δίνουν λίγο από το χρώμα τους στον ουρανό. Κατηφόριζα στην Αρεοπαγίτου όταν ξεχώρισα από μακριά μια εύθραυστη φιγούρα μέσα σε μια τουτού με φωτεινό ροζ να στροβιλίζεται, να ισορροπεί επιδέξια πάνω σε δύο πουέντ και να υποκλίνεται μπροστά σε δεκάδες τουρίστες και περαστικούς που σχημάτιζαν μπουλούκι μπροστά της και χειροκροτώντας το θέαμα που ενδεχομένως αντίκριζαν για πρώτη φορά στην Αθήνα –όπως κι εγώ άλλωστε–, μια μπαλαρίνα ανάμεσα στους μουσικούς, τις κομπανίες με τους ρεμπέτες, τους ζογκλέρ, τους μίμους και τους ζωγράφους, που ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί υπηρετούν την τέχνη στον δρόμο.

«Με φωνάζουν Γιούλια», θα μου πει η 23χρονη Ιουλία Σκιαδά. «Χορεύω για 40 περίπου λεπτά κάθε φόρα, καθημερινές και Σαββατοκύριακα. Παρκάρω εδώ κοντά, ντύνομαι στο αμάξι κι όταν έρχομαι κάνω το ζέσταμά μου, ετοιμάζω τα πόδια μου, φοράω τις πουέντ, μαρκάρω τον χώρο μου, στήνω το ηχείο και ξεκινώ να κάνω χορογραφίες από διάφορα μπαλέτα. Λόγω των πουέντ δεν είναι εύκολο να χορεύω οπουδήποτε θέλω. Επέλεξα τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου  καθώς το δάπεδο είναι λίγο πιο κατάλληλο από τα υπόλοιπα σημεία κι έχω θέα την Ακρόπολη και το Ηρώδειο που με εμπνέουν να χορεύω. Όπως με είχε εμπνεύσει ο Καρυοθραύστης όταν ήμουν τριών κι έτσι άρχισαν όλα: Ήταν μεσημέρι, έπαιζα με τις κούκλες μου και το παρακολουθούσα στην τηλεόραση. Με εντυπωσίασαν τα άλματα των χορευτών και τότε πήγα στους γονείς μου και τους ανακοίνωσα ότι θέλω να μάθω κι εγώ».

Κάπως έτσι ξεκίνησε η μπαλαρίνα της Αρεοπαγίτου... Αρχικά πηγαίνοντας σε μια σχολή της γειτονιάς της και μετά από εντατική εξάσκηση χρόνων, στα 17 της έφυγε στη Ρωσία για να το εξελίξει. Σήμερα είναι μέλος του θεάτρου «Kasatkina & Vasilŏv Moscow classical ballet» και της ομάδας «Corona Russian Ballet».

Ιουλία Σκιαδά: Πώς προέκυψε και η ιδέα του μπαλέτου στον δρόμο

«Στο πλαίσιο κάποιων εκδηλώσεων του δήμου Μόσχας χορεύαμε με το μπαλέτο στον δρόμο και το φαντάστηκα να το κάνω στην Ελλάδα. Όταν έκλεισε η σεζόν για καλοκαίρι στο θέατρο και επέστρεψα στην Αθήνα με άδεια, σκέφτηκα πως πρέπει να κάνω κάτι που θα με βοηθήσει να μη βγω από τη θεατρική μου φόρμα και παράλληλα να μην επιβαρύνω τους γονείς μου οικονομικά – καθώς οι καλλιτέχνες του δρόμου συχνά βγάζουν ένα καλό μεροκάματο.

»Την πρώτη φορά που είχα βγει είχαν έρθει μαζί μου δύο φίλοι μου για παρέα, καθώς είχαμε συμφωνήσει με τους δικούς μου ότι δεν θα πήγαινα ολομόναχη. Είχα πολύ άγχος που όμως το απέβαλα όταν οι άνθρωποι που μένουν και εργάζονται στο κτίριο μπροστά από το οποίο ξεκίνησα να χορεύω, ανταποκρίθηκαν πρώτοι, άνοιξαν τα παράθυρα, με κοιτούσαν από ψηλά και με ενθάρρυναν. Έπειτα οι περαστικοί σταματούσαν με χαμόγελο και με παρακολουθούσαν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια χορεύτρια από την Ιταλία που με πλησίασε και μου είπε ότι είχε εκπλαγεί επειδή δεν είχε δει κάτι τέτοιο ξανά και συνειδητοποίησε ότι όταν υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος.

»Τη στιγμή που χορεύω ακούω οτιδήποτε λέει ο κόσμος μια και τους έχω μπροστά μου, αλλά εκείνη την ώρα προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε αυτό που κάνω και στο σώμα μου, με προσοχή στο που θα πατήσω για να μη σκοντάψω πουθενά και χτυπήσω. Όταν τελειώνουν οι χορογραφίες με πλησιάζουν, μου λένε ότι έχω μεγάλο θάρρος που χορεύω στον δρόμο, πως χαρίζω ωραίες στιγμές στους περαστικούς και φυσικά βγάζουμε πολλές φωτογραφίες».

Μου μιλά για τις δυσκολίες των καλλιτεχνών του δρόμου «Η πλειοψηφία των καλλιτεχνών του δρόμου που έχω συναντήσει κατά καιρούς μού μιλούν για το ανεπανάληπτο αίσθημα της ελευθερίας του να προσφέρεις θέαμα στον δρόμο, αλλά και για την ιδιαίτερη σύνδεση που δημιουργείται με τους περαστικούς. Ωστόσο, το να διεκδικήσεις ένα κομμάτι από την πίτα, δηλαδή μια θέση στον δρόμο, ειδικά όταν είσαι καινούρι@ σε αυτό ή μικρ@ σε ηλικία δεν είναι πάντα εύκολο. Ο ανταγωνισμός είναι διαρκής και οι κλίκες που δημιουργούνται συχνά ανάμεσα στους καλλιτέχνες του δρόμου, δύσκολες για να ενσωματωθεί κανείς.

»Με τους περισσότερους μουσικούς του δρόμου διατηρώ καλές σχέσεις, σέβονται τη στιγμή που παίζω, με παρακολουθούν και δίνουμε συχνά χρόνο και χώρο ο ένας στον άλλον. Αν κάποιος έχει στήσει πρώτος στο σημείο μου, περιμένω υπομονετικά όσο χρειαστεί μέχρι να τελειώσει. Δεν είναι πάντα εύκολα τα πράγματα όμως καθώς μιλάμε για πολλούς, ιδιαίτερους χαρακτήρες. Ο άγραφος νόμος που ισχύει εδώ λέει ότι πιάνει δουλειά όποιος προλάβει να στήσει πρώτος –σε κανέναν δεν ανήκει κατ’ αποκλειστικότητα ο δρόμος–, αλλά αυτό δεν τηρείται πάντα. Έχω συναντήσει ένα σχήμα που με αντιμετώπισαν σεξιστικά αλλά και υποτιμητικά λόγω ηλικίας, που με απειλούσαν πως θα με σηκώσουν και θα με διώξουν ακόμα κι αν είχα στήσει αρκετές ώρες πριν από αυτούς. Μου έλεγαν να μετακινηθώ κι όταν τους εξήγησα πως χρειάζεται κατάλληλο δάπεδο για τα πόδια μου, απαντούσαν ειρωνικά “πώς γίνεται να σπουδάζεις μπαλέτο και να μην μπορείς να χορέψεις;”. Προχώρησα αναγκαστικά σε άλλο σημείο με κακές πλάκες και τραυματίστηκα. Προσπαθώ να εξηγώ σε όλους πως δεν είμαι εγωίστρια απλά δεν υπάρχουν άλλα σημεία για μένα.

»Από περιστατικά μου έχουν τύχει κάποια ανησυχητικά, όπως τότε που μου έκλεψαν το κινητό. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος που το άρπαξε μάλιστα εξακολουθεί να εμφανίζεται και να παρατηρεί τα πράγματά μου όταν χορεύω, αλλά πλέον παίρνω τα μέτρα μου. Από ευτράπελα, θυμάμαι την ημέρα που καθώς χόρευα ένα σκυλάκι ήρθε κυριολεκτικά να χορέψει μαζί μου, όμως δεν με ενόχλησε καθόλου, όλοι γελούσαμε και όταν χορέψαμε ξάπλωσε για χάδια. Μια άλλη φορά ένα μωράκι που του έδωσαν οι γονείς του να μου ρίξει λεφτά, αυτό ήρθε και γράπωσε τα χαρτονομίσματα που βρήκε με τους δικούς του να παλεύουν να τα αφήσει. Εννοείται ότι δεν μπορούσα να συγκρατηθώ και γελούσα καθώς χόρευα» μου εξομολογείται.

Πλέον η Γιούλια έχει δημιουργήσει το δικό της μικρό αλλά πιστό κοινό που την απολαμβάνει τακτικά σε αυτές τις δημόσιες παραστάσεις. Μάλιστα από τότε που ξεκίνησε να δημοσιεύει στην ομάδα του Facebook «Kάθε Σάββατο στην Αθήνα» τις ημέρες που χορεύει, αρκετοί είναι αυτοί οι ρομαντικοί φίλοι του κλασικού χορού, που έρχονται πριν από εκείνη και περιμένουν να ξεκινήσει για να τη χειροκροτήσουν στο τέλος, όσο προλαβαίνουν μέχρι να ξαναφύγει για την παγωμένη Ρωσία.

«Στην Ελλάδα αν είσαι επαγγελματίας μπαλαρίνα είναι μονόδρομος να φύγεις στο εξωτερικό. Εδώ υπάρχουν μικρές ομάδες που κάνουν λίγες παραστάσεις και δεν μπορείς να βασιστείς στο εισόδημα που προκύπτει από αυτές. Στη Ρωσία, έχουμε σχεδόν κάθε μέρα παράσταση – έκτος από τον Δεκέμβρη και τον Ιανουάριο που έχουμε 2 και 3 μέσα στην ίδια ημέρα. Μάλιστα επιλέγω να κάνω ταξίδια με το θέατρο, είτε σε όλη τη χώρα είτε σε άλλες χώρες, όπως η Κίνα που φεύγουμε από τον Σεπτέμβρη μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου».

Πληροφορίες για τις ημέρες και τις ώρες που χορεύει στο προφίλ της στα social media Gioulia Skiada
Φωτογράφος: Bill

Αν έχετε κι εσείς ένα πρωτότυπο και δημιουργικό πρότζεκτ ή μια ενδιαφέρουσα ιστορία να διηγηθείτε, στείλτε μας email στο katerinakamp@yahoo.com