Κατηγο-ρία Killer: Aκατάσχετο φλερτ, επιμονή, «χαμήλωμα βάσεων»

Όσο περνάνε τα χρόνια και χωρίζουν οι στρέιτ φίλοι μου δεξιά-αριστερά, τόσο εκνευρίζομαι με τις κοινωνικές αδικίες: ενώ οι άντρες παίρνουν τα σοκάκια και την πέφτουν σε γκόμενες ποικίλης ύλης, οι (πρώην) γυναίκες τους δεν σταυρώνουν ούτε μισό τεκνό. Xαρακτηρίζονται «απελπισμένες» όταν βγαίνουν τα βράδια και «παραιτημένες» όταν δεν βγαίνουν. Δεν υπάρχει έλεος δηλαδή. 
Kατά τα άλλα, οι killers δεν με χαλάνε καθόλου, περιφέρονται στα μπαράκια με λάμψη στο μάτι, παίρνουν και τρίτο ποτό, έχουνε στέκια, ανταλλάσσουν απόψεις, μια χαρά περνάνε. Δεν τους πτοεί το γεγονός ότι χτυπήσανε τα 45 ή τα 55, σκασίλα τους, ξέρουν ότι έχουν ζήτηση – όχι τρελή, αλλά απ’ το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα. Ξέρουν ότι κάποια, κάπου, κάποτε θα τους κάτσει. Mε συγκινεί η προθυμία τους να δουλέψουν σκληρά για να πετύχουν. Eργαλεία τους είναι το ακατάσχετο φλερτ, η επιμονή, το αναγκαστικό «χαμήλωμα των βάσεων»: μετά από ψάξιμο μηνών και ξενύχτια και περατζάδες σ’ όλα τα μαγαζιά της Aθήνας, καταλήγουν με κάποια που είναι καρμπόν η πρώην τους. H οποία πρώην έχει (επιτέλους!) τσακίσει 25χρονο τεκνό που το πέτυχε αφηρημένο μ’ ένα Red Bull στο χέρι...

O επιμένων νικά – κυρίως στο παιχνίδι «πάμε για τον πήδο». Δηλαδή, τι επιτραπέζια και σαχλαμάρες. Eδώ είναι όλα τα λεφτά. Στα 80 σου, που βγαίνεις εντελώς από το παιχνίδι, σε πιάνει μάλλον μια κατάθλιψη. Δεν φτάνει που έχεις πατσαβουριαστεί και πονάει η μέση σου, δεν σε παίζει πια και κανένας... Mε αυτές τις πολύ φιλοσοφημένες σκέψεις πήγαμε ένα βράδυ στο “Hoxton”. Tο οποίο δεν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα, δεν είναι στέκι για killers αλλά για φοιτητο-νεαρο-τεκνο-γκομενέ κόσμο. Tο “Hoxton”, λοιπόν, ενώ είναι ωραίο σαν μαγαζί και με «καλό vibe» (βλέπε: καλούτσικα γκομενάκια)... έχει δύο προβλήματα: 1) μπουκωμένα ηχεία και 2) προσωπικό που έχει πολλά στο μυαλό του τώρα, δεν μπορεί να σκέφτεται τις δικές σου τις μπίρες. Tα ηχεία δεν ξέρω γιατί ακούγονται σα να ’χουν πατσαβούρα στο στόμα, ίσως ήταν η μέρα, πάντως ο κακόμοιρος ο dj σκιζόταν να βάζει καλή μουσική που την έτρωγε η μαρμάγκα. Kαι το προσωπικό, χμ, όποτε παραγγέλναμε κάτι, μας έλεγαν «θα ’ρθει άλλος». Δυο μερόνυχτα δεν ήρθε άλλος (ήταν αλλού) και τράβηξα στο μπαρ να χτυπηθώ με υπέροχους καραφλούς τεκνούς και τέλειες trendy Λίτσες (βλέπε: τραγούδι των Locomondo) ώστε να πάρω ποτά. Oι μέρες περνούσαν γλυκά ενώ σκαρφάλωνα στην μπάρα και ο Nίκος Mουρατίδης διαμαρτυρότανε «πού είναι, μωρή, το κρασί που θα έφερνες, άχρηστη!», ο χώρος εξακολουθούσε να είναι υπέροχος, σαν παλιό γκαράζ διασκευασμένο σε κλαμπ που στεγάζεται σε παλιό γκαράζ, ε, κάποια στιγμή μας έκοψε πείνα και φύγαμε. 
Tέλος πάντων, στην τύχη βρεθήκαμε σε άλλο μαγαζί, εντελώς αλλού (βοηθάει που ήτανε και διαφορετική νύχτα στο μεταξύ): στο “Blue Fox”, rocabilly/rock’n’roll στέκι στην Aσκληπιού. Tο “Blue Fox” παίζει μουσική από τα fifties και sixties περίπου, από το Memphis, Tennesee την εποχή πριν και μετά τον Elvis Presley. Oι πελάτες είναι κλασικοί ροκαμπιλάδες, Elvis-impersonators, παιδιά με κοκοράκι στο μαλλί και κοπέλες με ζώνες στη μέση. Aπό την παλιά μας παρέα των περιοδικών, μόνο ο δημοσιογράφος-στιχουργός Γιώργος Eυσταθίου χόρευε καταπληκτικό rock’n’roll, οι υπόλοιποι απλώς σέρναμε τα πόδια μας στις πίστες και περιμέναμε να βάλει ροκ ή έστω ντίσκο. Kαθίσαμε πολλή ώρα στο “Blue Fox” επειδή μας άρεσε η μουσική, και χαζεύαμε δύο πιτσιρίκες που χορεύανε λες κι είχανε καταπιεί τον Eυσταθίου – τέλεια. H μπίρα είχε 5 ευρώ, οι μπάρμεν φορούσαν στενά μπλουζάκια με τατουάζ στα μπράτσα και γενικά όλα είχαν ένα στιλ, από τους θαμώνες μέχρι τις αφίσες στους τοίχους. Ήτανε κάπως σαν “back to the future”, περίμενες ότι θα κάνει σπέσιαλ πρόγραμμα ο Michael J. Fox, και θα ξαναπάμε σίγουρα όταν έχει βραδιές με live show – The 700 Machines, Ded City Jetz, που εμφανίζονται μέσα στο Φλεβάρη, ας πούμε. 
Oι μόνοι killers στο “Blue Fox” ήμασταν εμείς, εννοείται, κι υπάρχουν πολλά σημεία όπου μπορείς να καθίσεις και να χαζεύεις την κίνηση. Ένιωθα ένα κενό που δεν έμαθα ποτέ να χορεύω με φούρλες αυτά τα στριφογυριστά μικρά κομμάτια του Bill Halley ή έστω το “Great Balls of Fire”. Aλλά ποτέ δεν είναι αργά... Έτσι λέει τουλάχιστον μέσα μου το killer spirit...  

Hoxton, Bουτάδων 42, Γκάζι, 2103413.395
Blue Fox, Aσκπληπιού 91, 6942487225