Στα χρόνια που τρέχω, είκοσι τώρα πια, είναι πολλά αυτά που ακούω για το χόμπι μου, από γνωστούς ή απ’ όσους με γνωρίζουν για πρώτη φορά. Από το θαυμασμό ως την περιέργεια και από την απορία ως την απαξία, όλη τη γκάμα των ενδιάμεσων αντιδράσεων την έχω πλέον υποστεί, επειδή υπερασπίζομαι με σθένος, σχεδόν αδιαπραγμάτευτα, την επιλογή μου να τρέχω συστηματικά. Και, παραδόξως, τους καταλαβαίνω.
Δεν θα ξαφνιαστεί κανείς, φαντάζομαι, αν εξομολογηθώ πόση ένταση μαζεύω, όπως όλοι μας, κάθε μέρα – δεν είναι, δα, κάτι το πρωτότυπο. Ή αν αναλογιστώ φωναχτά πόσες απαιτήσεις έχει η ζωή, πόσους ρόλους παίζω, πόσες διαδρομές κάνω καθημερινά, με το σώμα ή το μυαλό. Αρχίζω τη μέρα μου με ξύπνημα πολύ πρωινό, για να προλάβω το πρόγραμμα του σχολείου και να χαρώ μια δόση τον Οδυσσέα, κι έπειτα φεύγω βιαστική με τα ρούχα και τα σύνεργα της δουλειάς, στη σύντομη διαδρομή ως το γραφείο- διαδρομή που με προετοιμάζει στα γρήγορα για βουτιά στην ενήλικη ζωή. Όλη τη μέρα συναντήσεις και τηλεφωνήματα, αποφάσεις που με περιμένουν, ερωτήσεις και συμβουλές, συνεργασίες. Άνθρωποι, κουβέντες και φωνές –και μαζί δημιουργία με τους ανθρώπους που διάλεξα ως άλλη, επαγγελματική «οικογένεια». Κι έπειτα πάλι συναντήσεις ως αργά και βιασύνη να τα χωρέσω όλα στη μέρα, να προλάβω τη ζωή.
Πίσω απ΄το πρόγραμμα, πίσω απ΄τη ραχοκοκαλιά της κάθε μέρας, υπάρχει η επιταγή μιας ζωής που πρέπει να ζήσω. Μιας ζωής που δεν μπαίνει σε χρονοδιαγράμματα, ασφυκτιά με τους προγραμματισμούς, θυμώνει με την επανάληψη και αντιστέκεται, ζητώντας χρόνο και χώρο ανοιχτό. Μιας ζωής που φλερτάρει σταθερά με τον εφηβικό εαυτό μου και ψάχνει απεγνωσμένα χαραμάδες για να δει ορίζοντες, να μυρίσει τις εποχές και να νιώσει το ρίγος κάθε πρώτης φοράς. Μιας ζωής που ονειρεύεται τα μεγάλα, στέκεται στα μικρά και ισορροπεί στο ενδιάμεσο. Αυτή τη ζωή αναζητώ όταν δένω τα παπούτσια και βγαίνω στο δρόμο – κι ας μην είναι αυτό ορατό για τους πολλούς. Για κάποιους η εμμονή μου μοιάζει άχρηστη ταλαιπωρία -ή και πολυτέλεια. Για μένα, όπως φαντάζομαι και για σας, δεν είναι μόνον ένα πολυαναμενόμενο διάλειμμα στην καθημερινότητα. Είναι μια απαραίτητη δόση ισορροπίας, μια βουτιά στα καθαρά νερά της μοναξιάς. Τρέχω σημαίνει σταματώ για λίγο το χρόνο και βρίσκομαι επιτέλους μόνη – χωρίς προγράμματα, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς φωνές ή την ανάγκη για δράση. Σημαίνει πως κάνω παύση για να δω ό,τι μου ξεφεύγει στην κάθε μέρα, όταν κινούμαι με το ρολόι στο χέρι σε ανάποδες διαδρομές. Σημαίνει πως μπορώ να χαρώ το φθινόπωρο που μπαίνει, να δω τα πρώτα λουλούδια της εποχής που ανθίζουν στο Λυκαβηττό και να ανασάνω το αληθινό χρώμα του ουρανού. Να ενωθώ με τον κόσμο γύρω μου, που όλο μου ξεφεύγει στο άλλο «τρέξιμο», και να πάρω μια μυρωδιά της αληθινής ζωής - εκείνης που συνεχίζεται ακόμα, ερήμην μου, στη φύση και στην πόλη.
Μαζί με όλα αυτά, τρέχω σημαίνει βρίσκω χώρο και χρόνο για μια απόλυτα προσωπική συνομιλία. Κλείνω την πόρτα για να βγω στο δρόμο και να ξεφύγω απ’ όλους. Ξεγλιστράω από υποχρεώσεις και προγράμματα, και απολαμβάνω με χαρά μια ώρα απαραίτητης και ευεργετικής μοναξιάς. Θυμάμαι ποια είμαι και ονειρεύομαι ξανά. Ακούω τη φωνή μου, που χάνεται «μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες», και παίρνω δύναμη να συνεχίσω. Δύναμη να ξαναμπώ στους ρόλους μου και στη ζωή γαλήνια, υπομονετική και λιγάκι πιο σοφή απ΄το μικρό ταξίδι της μέρας. Τρέχω για να βγάλω μπροστά τον καλό μου εαυτό – κι αυτό σίγουρα δεν είναι πολυτέλεια.
14°
