Τραπέζι για έναν, αυτοεκτίμηση για δύο: Δεν χρειάζεται παρέα για να πας για φαγητό – Μόνο όρεξη
Μου αρέσει η εικόνα κάποιου που τρώει μόνος. Μπαίνει με ηρεμία στο εστιατόριο, κάθεται στο μπαρ ή σε τραπέζι, πιάνει κουβέντα για το μενού με τον σερβιτόρο. Το κάνω εγώ η ίδια; Σπάνια. Για την ακρίβεια, το έκανα δύο φορές κι ένιωσα σαν τη μύγα μες στο γάλα –αγχωμένη και αμήχανη. Και εδώ είναι το παράδοξο: αφού ολοένα και περισσότεροι ζουν μόνοι και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πάνε σόλο για καφέ, σινεμά ή θέατρο, γιατί το να βγαίνεις για φαγητό μόνος προκαλεί τόση αμηχανία;
Λες, θα βγω να μου κάνω το κέφι, να περάσω καλά – το αξίζω άλλωστε. Και μετά αισθάνεσαι τύψεις που κρατάς μόνος σου τραπέζι τεσσάρων ατόμων, νομίζεις ότι όλοι σε κοιτάζουν και τουλάχιστον οι μισοί σε λυπούνται. Είναι και το βλέμμα της hostess όταν σε ρωτά «Πόσα άτομα;» και απαντάς «Ένα»... Τελικά, μπορεί να καταλήξεις σε τραπέζι δίπλα στις τουαλέτες και να νιώσεις πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Ακόμη κι αν τα διαχειριστείς όλα αυτά και παραγγείλεις αγέρωχος, σύντομα δεν θα ξέρεις τι να κάνεις με τον εαυτό σου – ειδικά με τα χέρια σου. Θα θέλεις να βγάλεις το κινητό και να προσποιηθείς ότι είσαι απασχολημένος. Σε απλά ελληνικά, να κρυφτείς.
Το στίγμα φεύγει Αναμενόμενα όλα αυτά. Πάμε ν’ αλλάξουμε συνήθειες δεκαετιών. Η γιαγιά μου δεν θα έβγαινε ποτέ για φαγητό μόνη της. Η μητέρα μου το έκανε κάποιες φορές όταν ταξίδευε για δουλειά στην επαρχία. Ένιωθε λίγο παράξενα. Μια δυο φορές δέχτηκε ανήθικες προτάσεις. Αναμενόμενο κι αυτό. Πριν από δύο μόλις γενιές, η γυναίκα που έτρωγε μόνη ήταν «ελευθέρων ηθών», και τα μαγαζιά που δέχονταν να τη σερβίρουν ήταν κατά κανόνα κακόφημα.
Μέχρι το 1950, ούτε καν γυναικοπαρέες δεν έβγαιναν χωρίς τη συνοδεία άντρα. Πριβέ και ακριβά εστιατόρια, όπως το θρυλικό Oak Room του Plaza Hotel στη Νέα Υόρκη, απαγόρευαν εντελώς την είσοδο γυναικών κατά τις ώρες του φαγητού, για να μην αποσπούν τους άντρες επιχειρηματίες από τις δουλειές τους και τις συμφωνίες τους. Το 1969 η Μπέτι Φρίνταν κι άλλες δεκαπέντε γυναίκες μπούκαραν με πανό απαιτώντας τραπέζι. Τους το αρνήθηκαν και τις έδιωξαν. Τέσσερις μήνες αργότερα αναίρεσαν την απαγόρευση. Για έναν άντρα ήταν ευκολότερο. Αλλά, πάλι, κι αυτός θα εισέπραττε το συμπονετικό βλέμμα κάποιας σερβιτόρας – κρίμα να τρώει μόνος του ο καημένος...
Και σήμερα; Στην Αμερική, διαβάζω, τα τελευταία έξι χρόνια, οι σόλο κρατήσεις σε εστιατόρια έχουν αυξηθεί κατά 64%. Και συνεχίζουν να αυξάνονται. Βάλε κι αυτούς που δεν έκαναν κράτηση, και το νούμερο μεγαλώνει κι άλλο. Την έξοδο για φαγητό σόλο την προτιμούν ολοένα περισσότεροι, αλλά εκείνοι που πρωτοστατούν είναι οι Gen Zers και οι Millenials. Είναι εξάλλου βολικό – δεν έχεις να μαγειρεύεις ούτε να πλένεις πιάτα. Μπορείς να εξερευνήσεις περισσότερα εστιατόρια. Επίσης, ταξιδεύουμε περισσότερο, συχνά μόνοι, και είναι κρίμα να τη βγάζεις με κάτι στο χέρι ή με ντελίβερι στο δωμάτιο του Airbnb. Λες κάποια στιγμή: γιατί να μη βάλω ωραία ρούχα και να κάνω μια ωραία έξοδο σ’ ένα καλό εστιατόριο;
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η σόλο έξοδος για φαγητό έχει γίνει κομμάτι της κουλτούρας του self-care, που τόσο αρέσει σ’ αυτές τις γενιές. Μπορεί να θέλεις χρόνο για τον εαυτό σου, χρόνο για να χαλαρώσεις, να κάνεις αποσυμπίεση και να σε περιποιούνται. Έπειτα από μια κουραστική μέρα στη δουλειά, μπορεί να θέλεις ένα καλό φαγητό που θα σου το μαγειρέψουν και θα σου το σερβίρουν – σε ένα όμορφο περιβάλλον. Ή μπορεί να έχεις όρεξη για κάτι πολύ γκουρμέ, που δεν πρόκειται να καθίσεις μόνος να το ετοιμάσεις – πολλά υλικά, πολλές οδηγίες, πολύς μπελάς.
Τα εστιατόρια αρχίζουν σιγά σιγά να προσαρμόζονται. Προσέχουν λίγο περισσότερο πού θα βάλουν τον σόλο πελάτη, δεν τον παραμελούν επειδή θα κάνει μικρότερη κατανάλωση και ενδεχομένως θα αφήσει μικρότερο φιλοδώρημα. Τα καλά τουλάχιστον. Κάποια, στο εξωτερικό, προσαρμόζουν το μενού τους. Οι εταιρείες τροφίμων το έχουν κάνει ήδη από καιρό – βγάζουν τα πάντα σε ατομική συσκευασία, η οικογενειακή δεν έχει τόση ζήτηση. Αντίστοιχα, καλές οι ποικιλίες πέντε ατόμων στο τσιπουράδικο, καλές και οι τεράστιες σαλάτες, αλλά δεν εξυπηρετούν όταν είσαι μόνος. Καταλήγεις να παραγγέλνεις μόνο από τα ορεκτικά – δεν είναι δίκαιο.
Η αμηχανία μένει Στην ταινία The Lonely Guy, του 1984, ο Στιβ Μάρτιν μπαίνει σ’ ένα κατάμεστο εστιατόριο και ζητάει τραπέζι για ένα άτομο. Πελάτες και υπάλληλοι κάνουν εκκωφαντική σιγή ενός λεπτού όσο ο σερβιτόρος τον οδηγεί στο μοναχικό τραπέζι του. Εκείνος ντρέπεται τόσο πολύ για τη μοναξιά του, που παριστάνει ότι είναι κριτικός εστιατορίων, κι όταν φτάνει το φαγητό του, βγάζει μπλοκ και στιλό κι αρχίζει, τάχα, να κρατά σημειώσεις.
Σαράντα ένα χρόνια αργότερα, δεν θα ένιωθε τόσο άσχημα. Αλλά, πάλι, ποιος ξέρει; Η έξοδος για φαγητό θεωρείται δραστηριότητα κοινωνική. Πάμε σ’ ένα εστιατόριο για να γιορτάσουμε κάτι ή έστω να βρεθούμε με τους φίλους μας. Κάνουμε προπόσεις, τσουγκρίζουμε ποτήρια, μοιραζόμαστε πιάτα και λέμε τις ιστορίες μας. Είναι και οι έρευνες που συνεχώς μας τρομοκρατούν με τα δεινά της μοναξιάς και μας παροτρύνουν να κάνουμε παρέες, να πηγαίνουμε δυο δυο ή και κοπάδι.
Αλλά όσοι τρώνε μόνοι δεν είναι απαραίτητα μοναχικοί, μπορεί απλώς να τους αρέσει. Οι δε έρευνες ίσως θα πρέπει ν’ αρχίσουν να εστιάζουν και στα οφέλη της αυτοδιάθεσης και του ιδιωτικού χρόνου. Λένε ότι η μοναξιά οδηγεί σε κατάθλιψη. Ωραία, αλλά, αν είμαι μόνη, γιατί να μην μπορώ να βγω για φαγητό; Και το πολύ μέσα οδηγεί σε κατάθλιψη. Ωραία είναι να εξιδανικεύεις την εικόνα του ζευγαριού και της παρέας, αλλά καλό είναι και το να είσαι ρεαλιστής. Και σήμερα δεν ζούμε όλοι μαζί – όχι συνεχώς τουλάχιστον. Δεν θα έπρεπε να είναι απλό και φυσικό το να τρώμε μόνοι; Γιατί να πρέπει να κάνουμε ασκήσεις θάρρους για να το καταφέρουμε;
Για την ώρα, χρειάζεται λίγο θάρρος για να μπεις σ’ ένα εστιατόριο και να διεκδικήσεις τον χώρο σου –το τραπέζι σου– χωρίς αμηχανία και ενοχές. Είναι ευκολότερο όταν είσαι σε μεγάλη πόλη –ή, ακόμη καλύτερα, σε ξένη χώρα– όπου δεν σε ξέρουν και δεν σε αφορά η γνώμη τους. Βοηθάει επίσης το να είναι το εστιατόριο κάπως casual. Και το να είσαι άντρας. Και ο συνδυασμός τους. Αν είσαι μόνη γυναίκα, και είσαι πολύ καλά ντυμένη, σε ένα πολύ καλό εστιατόριο, υπάρχουν πιθανότητες να σε περάσουν για escort. Δεν πειράζει. Πρέπει απλώς να μη σε νοιάζει. Θα το συνηθίσουν. Θα μάθουν. Το ζητούμενο είναι να μην αφήνουμε τους άλλους, τις νόρμες και τη συνήθεια να καθορίζουν το πώς ζούμε. Και πού και πού να κερνάμε τον εαυτό μας ένα ωραίο φαγητό σ’ ένα καλό εστιατόριο. Όπως θα μας κερνούσαμε ένα παγωτό – ή ένα ζευγάρι πέδιλα.
Ήμουν στη Ρώμη. Μόνη. Σε μια πόλη με υπέροχα εστιατόρια. Έπειτα από δύο μέρες που την έβγαλα τρώγοντας πίτσα στο χέρι και takeaway στο δωμάτιο, οπλίστηκα με κινητό, τάμπλετ, βιβλίο και χάρτες και πήγα σ’ ένα εστιατόριο. Τα αράδιασα όλα μπροστά μου σαν οχυρό. Απέναντί μου έτρωγε μια κυρία γύρω στα εξήντα. Χωρίς κινητό. Χωρίς νευρικότητα. Χωρίς να απολογείται. Τη χάζευα. Τη θαύμαζα. Συμπέρασμα: Αν νιώθεις ότι όλοι σε κοιτάζουν, μάλλον είναι ιδέα σου. Αν όντως κάποιοι σε κοιτάζουν, μπορεί να μην είναι επειδή σε λυπούνται, αλλά επειδή σε θαυμάζουν και τους εμπνέεις.
8 στέκια που αγαπούν τους µοναχικούς
Ντύλαν Με τη φιλική του µπάρα του και τα µικρά του πιατάκια, θυµίζει αµυδρά εγγλέζικη παµπ.
Pharaoh Από τις πιο φιλόξενες µπάρες της πόλης! Κάτσε στην αρχή της και πες τα µε τον dj ή πιάσε σκαµπό στο τέρµα της, να σε κερνάνε µεζεδάκια τα µαγείρια.
∆εξαµενή Κλασικό πόστο για µοναχικούς από τον καιρό του Παπαδιαµάντη.
Μανάρι Στην πιο δύσκολη για να βρεις τραπέζι «ταβέρνα» της Αθήνας, έχουν ένα µεγάλο ακριβώς για τους µόνους και τους περαστικούς του κέντρου.
Black Duck Μεγάλος κήπος, πολλά τραπέζια, ωραίο στέκι για τα ζεστά µεσηµέρια.
GB Roof Garden Γνωστή και άψογη η ξενοδοχειακή περιποίηση στους «µόνους». Σε κάνουν να αισθάνεσαι βασιλιάς!
Πράσινη Τέντα Πολλά τραπέζια παντού, όλα µε φαντασµαγορική θέα της Αθήνας µπροστά σου, δεν θα χρειαστείς ούτε καν το κινητό για να απασχοληθείς.
Borghese Έχει ένα µικρό, µισό µέσα-µισό έξω, τραπεζάκι, ίσα που χωράει εσένα, το σάντουιτς και το σπριτζ που θα πάρεις από το µεσοτοιχία κι αδελφό Tre Sorelle.
Στο φυσικό κατάστημα στη Βίτωλη Φθιώτιδας έχετε τη δυνατότητα να δοκιμάσετε βραβευμένα μέλια, αλείμματα, γύρη, βασιλικό πολτό, πρόπολη αλλά και παστέλι.
15°
