Οβελιστήριο «Θωμάς»: Από το 1982 στο κέντρο της Έδεσσας, σερβίρει καλοψημένα και νοστιμότατα κρεατικά.
Ο θρύλος του οβελιστήριου «Θωμάς» με στέλνει μιάμιση ώρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη, στην Έδεσσα. Φίλοι γευσιλάγνοι που τους εμπιστεύομαι απόλυτα κάνουν το ταξίδι αγόγγυστα, χωρίς να υπολογίζουν ούτε τον κακό δρόμο ούτε τις βενζίνες ως εκεί, για τα ψητά κρέατα και το καλύτερο σάντουιτς, όπως διατείνονται, της Κεντροδυτικής Μακεδονίας. Το καλύτερο σάντουιτς της Κεντροδυτικής Μακεδονίας; Έφυγα, ήρθα, να ’μαι και ένα έχω να σας πω: Οι περιηγητές φίλοι μου δεν έχουν άδικο και μπαίνω στο θέμα «Θωμάς» κατευθείαν, αντί να σας ταξιδεύω με πρόλογο περί του κελαρυστού καταρράκτη και την καλοδιατηρημένη παλιά πόλη- οικισμό Βαρόσι.
Νιώθω λαγνεία, βιώνω πάθος και έχω εδώ καλό συναπάντημα, γιατί με το που δοκιμάζω το μπιφτέκι τους, οι κάλυκές μου εκρήγνυνται από την τρυφερότητα του ψησίματος και τη ζουμερή του κλάση. Και είμαι απόλυτα βέβαιος πως οι Σάκης και Μπάμπης Παπαδόπουλος, οι γιοι του κυρίου Θωμά που πλέον δεν ζει, αυτοί που έμαθαν την τέχνη από τον πατέρα τους, έχουν μερικές πολύ καλές ιστορίες για να διηγηθούν σε έναν τρελό από τη Θεσσαλονίκη που ταξίδεψε ως εδώ για να δοκιμάσει την τέχνη τους, λες και στην πόλη του δεν παίζουν μεγάλη μπάλα η σαντουιτσερί Λαϊκόν της Τσιμισκή, το Ντερλικατέσεν της Κούσκουρα, το Σνακ Μπαρ Εξπρές στην Τούμπα, ο γίγας 22ός στην Αριστοτέλους ή το Hey Joe της Γιαννιτσών με το κυριλέτερο «βρόμικο» της πόλης.
Κόκκινη πιπεριά Φλωρίνης (αντί για κλωστή) δεμένη, στην ανέμη γυρισμένη, και ορίστε η ιστορία του «Θωμά» από τον προηγούμενο αιώνα έως το τώρα τους, όπως μου τη σερβίρουν οι φίλοι: «Ο πατέρας μας άνοιξε το μαγαζί το 1982, οπότε σήμερα είμαστε το παλαιότερο σουβλατζίδικο της Έδεσσας. Πολύ στάνταρ πράγματα είχε τότε ο κατάλογός μας: μπιφτεκάκι και σουβλάκι στη λαδόκολα, πιπεριά τουρσί, μπούκοβο, καυτερή, τσίπουρο, ρετσίνα, μπίρες και τέλος. Σύχναζαν ντόπιοι ως επί το πλείστον, αλλά επειδή η Μοναστηρίου ήταν η κεντρική λεωφόρος από όπου περνούσαν οι νταλίκες για τη Φλώρινα, την Κοζάνη, την Καστοριά και την Πτολεμαΐδα, το μαγαζί μας έγινε στέκι των διερχόμενων. Άπειρες φορές ο δρόμο μποτίλιαρε από τα σταθμευμένα αμάξια. Στο κόλπο μπήκαν και οι σκιέρ, που είτε ανέβαιναν είτε κατέβαιναν από το χιονοδρομικό του Καϊμακτσαλάν, μας τιμούσαν και επιτάχυναν τη φήμη μας».
Ενώ οι Σάκης και Μπάμπης Παπαδόπουλος θυμούνται τις ηρωικές μέρες, εμένα το είναι μου κλαίει στο τώρα με την πατάτα την τηγανισμένη εξαίσια και τα καυτερούτσικα χειροποίητα πιπέρια τουρσί, που προκαλούν στον λάρυγγά μου μια κάψα γλυκιά που τη δροσίζω με χύμα ροζέ κρασί από Μπόσκος-Vegoritis. Ο Μπόσκος οινοποιεί στην καρδιά του νομού Φλώρινας, σε έναν μοναδικό αμπελώνα που τον ευλογούν τέσσερις λίμνες και ο Άγιος Παντελεήμονας.
Ζητώ από τα αδέλφια να μου πουν για τα κρέατά τους, μα τον Θεό, αυτά τα λουκουμάκια δεν πρέπει να μείνουν αταυτοποίητα. Οπότε να που μαθαίνω για έναν χασάπη από την Πτολεμαΐδα, για μια μικρή φάρμα από την Ελασσόνα και για τις χειροποίητες πίτες του που παρασκευάζονται στην Πτολεμαΐδα, αφού οι δεύτερης γενιάς εδεσματοπάροχοι Παπαδόπουλοι δεν κατεβάζουν ούτε πόντο τις ποιότητες με τις οποίες τους γαλούχησε ο πατέρας τους.
Στο μεταξύ σκάει ένας λιωμένος μπάτζος ποίημα και καταφθάνει ένα λουκάνικο τόσο σουάβε και τόσο ζουμερό συνάμα, που θέλω να βάλω τα κλάματα. Κρατιέμαι, κρατιέμαι ακόμα και όταν η παντσέτα τους με κάνει να θέλω να σηκωθώ και να απαγγείλλω Μάρκο Μέσκο, για να τους τιμήσω όπως με τιμούν. Παρένθεση: ο Μάρκος Μέσκος (1935-2019) είναι ο έξοχος Εδεσσαίος ποιητής που, πέραν πολλών άλλων, έχει γράψει και κάτι που μαρτυρά πόσο κάποιοι ξενιτεμένοι Εδεσσαίοι θα νοσταλγούν για πάντα τον τόπο τους: «Οι γαρυφαλλιές στα χιόνια, στο Πασά-τσαΐρι αηδόνια, Έδεσσα και Βοδενά μου, Τρύφωνα γεια σου και γεια μου, παίρνω το άλογο και φθάνω στο Βαρόσι να πεθάνω».
Επιστροφή στη δράση: ενόσω μιλάμε, τρώμε, πίνουμε και γλεντάμε με τον Σάκη και τον Μπάμπη Παπαδόπουλο, που πήραν τέχνη από τον μπαμπά τους τον Θωμά, αλλά την εξέλιξαν μεγαλώνοντας τον κατάλογο, κόσμος μπαίνει και βγαίνει, σαντουιτσάρες ή τεμάχια διαμοιράζονται, και έξω η Έδεσσα και η οδός Μοναστηρίου βιώνουν ένα έξοχο καλοκαιρινό βράδυ, αφού ο Ιούλιος εδώ δεν είναι στριφνός, θερμός του κερατά και καταϊδρωμένος κάργα, όπως αυτός της Θεσσαλονίκης, αλλά ένα θέρος δροσερό και ελαφρύ.
Επίλογος: έτσι όμορφα και αχτύπητα περάσαμε με την καλή μου και τον φωτογράφο Λάζαρο Γραικό στην Έδεσσα, σε ένα τσιμπούσι με τα εκλεκτότερα του οβελιστηρίου - νοστιμοφαγείουΘωμάς». Πόρισμα: Εγγυημένα αληθινή η φήμη του, αφού όντως εδώ δοκίμασα τα καλύτερα σάντουιτς της Κεντροδυτικής Μακεδονίας. Καλλιτέχνες είναι οι αδελφοί Παπαδόπουλοι και ψήνουν εκλεκτά για λιχουδόμουτρα σαν και του λόγου μου, που δεν υπολογίζουν ούτε χιλιόμετρα ούτε βενζίνες, προκειμένου να τεστάρουν περιφερειακούς και εκτός Θεσσαλονίκης παράδεισους. Το σέβας, την αγάπη μου και τον θαυμασμό μου, φίλτατοι.
15°
