Στο Chobi της Αντήνορος όλα φτιάχνονται τη στιγμή της παραγγελίας, λίγα και εκλεκτά, με αγνά υλικά και μοσχοβολιστό βούτυρο
Πριν λίγο καιρό, η Αντήνορος απέκτησε μια μικρή, ολόλευκη φωλίτσα. Στο βιαστικό σου πέρασμα, δύσκολα θα καταλάβεις περί τίνος πρόκειται. Στη βιτρίνα του δρόμου, σαν εικαστική παρέμβαση, πάνω σε γυαλί, μια ασπρόμαυρη μπάλα, λιτότης, τελεία. Ένας λευκός πάγκος. Στον τοίχο, η αυθεντική, περίτεχνη περικεφαλαία της καππαδόκικης τοπικής ενδυμασίας. Αυτό σας το λέω τώρα που ρώτησα και έμαθα και όχι για να σας κάνω την έξυπνη πως δεν χάθηκα στη μετάφραση. Γιατί στην πρώτη ματιά, υπέθεσα ότι το Παγκράτι μόλις απέκτησε κάποια καινούργια γκαλερί, γωνιά τέχνης, στούντιο κάποιου σχεδιαστή, κάτι τέτοιο σοφιστικέ.
Έλα, όμως, που από τα άδυτα αυτής της γωνιάς τέχνης αναδύεται άρωμα μεθυστικό, από γνήσιο γαλλικό βούτυρο που ψήνεται στο φούρνο με νότες βανίλιας και άλλων λαχταριστών υλικών. Και να μην θες να μπεις, η μυρωδιά, ως μαγικός αυλός του Μότσαρτ, σε σέρνει λιγωτικά από τη μύτη, οδηγώντας σε τσιφ, στην αγκαλιά της ποιήτριας, ιδιοκτήτριας, ζαχαροπλάστισσας που δεν μοιάζει με τίποτα από όλα αυτά αλλά και είναι όλα αυτά μαζί. Η Αθηνά Κακλαμάνου, που δύσκολα της απευθύνεσαι χωρίς το «Κυρία» μπροστά από το όνομά της, δεν είναι μια κοινή chef patissiere. Θα μπορούσε να είναι η μαμά σου, αν υποθέσουμε ότι έχεις μαμά αρχόντισσα, καλοζωισμένη, κοσμοπολίτισσα, με άποψη και στιλ ξεχωριστό. Που σε υποδέχεται ντυμένη σαν να ήταν στο σαλόνι της, την ίδια ώρα που στο ανοιχτό εργαστήρι των μετόπισθεν καταγίνεται με μια κρεμ ανγκλέζ.
Η Αθηνά εργάσθηκε σκληρά στη ζωή της στον χώρο των κατασκευών, μέχρι που η μοίρα αποφάσισε να τα αλλάξει όλα. Από την κατασκευαστική εταιρία και τα βόρεια προάστια, βρέθηκε στο κέντρο το οποίο και ανακάλυψε εκστασιασμένη. Μετακόμισε από την Εκάλη, ψάχνοντας ταυτόχρονα το επόμενο επαγγελματικό της όνειρο, αυτή που δεν μπορεί να διανοηθεί τη ζωή της χωρίς να δουλεύει.
Με καταγωγή από την Καππαδοκία και τη Χαλκιδική, κληρονόμησε την αγάπη για τη μαγειρική, τις μαζώξεις και τα καλέσματα. Τα πάρτι του γιου της, που αρχιτέκτων πλέον, υπογράφει και τον χώρο του Chobi, ήταν η δική της αρένα για κάθε λογής γλυκό, γλυκάκι, μπισκότο και κουλουράκι. Ο γιος της ήταν αυτός που της παράγγειλε και την πρώτη τούρτα της ζωής της -η μπάλα της βιτρίνας που λέγαμε στην αρχή, τελικά επρόκειτο περί τούρτας. Ακολούθησαν τα σεμινάρια του Στέλιου Παρλιάρου,σπουδές ζαχαροτεχνίας πλάι στην the best Σαμάνθα Πότερ, σεμινάρια εδώ και στο εξωτερικό, μέχρι να χτίσει αυτή την πρωτότυπη ζαχαρωτή γωνιά.
Πλάι στο μαύρο αμπαζούρ του λευκού πάγκου, θα ανακαλύψεις αλμυρά κούκις με παρμεζάνα, με θυμάρι και τσένταρ, που λιώνουν θριφτά στο στόμα, γλυκά βουτυράτα μπισκοτάκια, καντουτσίνι τα οποία κάνει περίφημα, μακρόστενα μπισκοτάκια με ελαιόλαδο και πορτοκάλι πασπαλισμένα με σουσάμι -μια πολύ πιο σικ εκδοχή της παράδοσης-, όλα σε ωραίες συσκευασίες, ιδανικά για δώρα, που συσκευάζονται μέσα σε παλιά, ψάθινα καλαθάκια. Μαζί τους, γλυκά του κουταλιού, σοκολατάκια και κεριά μέσα σε βαζάκια μαρμελάδας για να ολοκληρώσεις το πακέτο-προσφορά.
Η γειτόνισσα που μόλις τηλεφώνησε, έρχεται να παραλάβει κομψοτεχνήματα πορτοκαλόπιτες που πασπαλίζονται με μπόλικο φιστίκι Αιγίνης, η Αθηνά ετοιμάζει το κοσμαγάπητο προφιτερόλ της, φτιάχνει τιραμισού, τάρτες με φράουλες και μπλούμπερις, φτιάχνει και την καλύτερη πάστα φλόρα. Για κάθε περίσταση, της παραγγέλνεις την τούρτα με το θέμα που αγαπάς, κι αν έχεις κόσμο στο σπίτι και δεν προλαβαίνεις, αυτή θα αναλάβει όλο το κάλεσμα, με τα αλμυρά και τα γλυκά του.
Κι όσο εκείνη χτυπά τις κρέμες της, έχουμε πιάσει κουβέντα, πάνω στο δύσκολο θέμα που λέγεται γλυκά χωρίς ζάχαρη. Φτιάχνει και κείνη τα δικά της sugar free αλλά με μισή καρδιά. Γιατί όταν είσαι άνθρωπος που ορκίζεται μόνο στα αγνά υλικά, στο γνήσιο βούτυρο, το καλό ελαιόλαδο, την αληθινή σοκολάτα, πάντα υποψιάζεσαι τις ουσίες που αντικαθιστούν μια ζάχαρη όπως την ξέραμε. Μετά από έναν σύντομο προβληματισμό, ξαναβρήκαμε το χαμόγελο: καλύτερα να φας λιγότερο από ένα τιραμισού με τα όλα του παρά δέκα μπισκότα με μια ζάχαρη που δεν ξέρεις πόση χημεία κουβαλά στην ψυχή της.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
10°
