Οι διάφορες μόδες στα τρόφιμα και πώς η κάθε καινούργια εκτοπίζει την προηγούμενη.
Βρέθηκα σε χωριό εντελώς χωριάτικο πρόσφατα, από αυτά που τα φαντάζεσαι με προβατάκια, στάνες, κομπλέ με τσέλιγκα, έστω και μόνο για το Ίνσταγκραμ. Μπήκα σε μικρό μπακάλικο αναζητώντας ένα γιαούρτι.
«Έχουμε με μπλούμπερι και με σπόρους τσία, τι προτιμάς;» ρώτησε ο μπακάλης.
Τον κοίταξα καχύποπτη: όχι, δεν είχε τατουάζ, μούσι και γιλέκο, ούτε καν κοτσίδα, σκουλαρίκι στη μύτη και σανδάλι. «Από αυτό με την πέτσα δεν έχετε;» ρώτησα.
«Πάει το με πέτσα, σου είπα τι έχουμε, μπλούμπερι και τσία. Α, και το άλλο, πως το λένε… ράσμπερι.»
Γιατί τα χωριάτικα χωριά της Ελλάδας είναι τίγκα στο μπλούμπερι και το τσία, καμιά φορά και το ράσμπερι.
Οι Μόδες στα Τρόφιμα ξεκίνησαν με την ταπεινή πεσκανδρίτσα στη δεκαετία του ’90: η πεσκανδρίτσα είναι ασχημομούρικο ψάρι, δεν το αγόραζε κανένας στην ιχθυαγορά της Καβάλας όπου μεγάλωσα, ίσως επειδή δεν την πουλούσε κανένας, επειδή ήτανε και είναι ακόμα, σκατόφατσα. Την έφαγα όμως, σε εταιρικό γεύμα κάποια στιγμή, αρχές δεκαετίας του ΄00 – ντάξει, ψάρι είναι, μαγειρεμένο με της Παναγιάς τα μάτια τρώγεται μια χαρά, αρκεί να μην το κοιτάζεις, ειδικά στα μάτια.
Η πεσκανδρίτσα εκτοπίστηκε σιγά σιγά από άλλα είδη, ακόμα πιο ομπσκιούρ, κανονικά που δεν τα ήξερε η μάνα τους, δεν αναρωτιόταν καν πού είχανε πάει, τόσο τα αντιπαθούσε. Κάθε χρόνο διαβάζω σε κουλά σαιτ για τα συστατικά, μπαχαρικά, είδη διατροφής και τρεντς που «τρέχουν» την τρέχουσα χρονιά, από περιέργεια και επειδή είναι ένας ανώδυνος τρόπος να τα παίρνεις στο κρανίο: αποκλείεται να παρεξηγηθεί η πεσκανδρίτσα, που ακόμα δεν πιστεύει την τύχη της, ή η χαρίσσα, ή οι σπόροι τσία.
Οι οποίοι είναι ωραίοι, ως σπόροι, νόστιμοι στο ψωμί, στις σαλάτες και τις σούπες. Καλύτεροι από την κινόα, που έχει αρχίσει να κουράζεται, αφού έχει μπει μέχρι και στα γεμιστά. Τα αποτελέσματα της κινόα-μαγειρικής δεν είναι άσχημα, μερικοί την καταφέρνουν να είναι τραγανή και ταυτόχρονα νόστιμη άμα της βάζουν ΠΟΛΥ αλάτι, πιπέρι, κόκκινη πιπεριά, πάπρικα, λάδι, κρεμμυδάκι ψιλοκομμένο, κόλιανδρο, ντομάτα τριμμένη και ρίγανη… αλλά με όλα αυτά, κι ένα σφουγγαρόπανο γίνεται νόστιμο. Ίσως με χαμηλότερη θρεπτική αξία, γιατί η κινόα σου κάνει ωραία μαλλιά, άμα την τρως συχνά, ενώ το σφουγγαρόπανο, ένα παρκέ με το ζόρι.
Ο κόλιανδρος είναι άλλο ένα φυτουλάκι της μόδας εδώ και δεκαπέντε-είκοσι χρόνια, μου θυμίζει την Ρένια Λουιζίδου, (η οποία το μισεί θανάσιμα), όποτε το χρησιμοποιώ στην πατατοσαλάτα. Της δίνει έναν εξωτικό αέρα, είναι αλήθεια (της πατατοσαλάτας, όχι της Ρένιας) και ταιριάζει πολύ με το ψάρι, ειδικά το άνοστο. Γι αυτό μπήκε στη ζωή μας αγκαλιά με την πεσκανδρίτσα, και παρέμεινε έκτοτε – ανθεί και λουλουδίζει σε όλες τις λαϊκές.
Η πάστα χαρίσσα είναι της μόδας, και δεν την έχω αγοράσει ποτέ, με αποπροσανατολίζει η έκφραση «πάστα» γιατί μου φέρνει στο νου κοκ, και δεν είναι, και δεν μου γεμίζει το μάτι, ούτε αυτή ούτε η πάστα ελιάς. Η σάλτσα πέρι-πέρι είναι σούπερ καυτερή και ωραία στο Μπλάντι Μαίρη, μα το θεό σας λέω, ειδικά αν δεν έχεις Ταμπάσκο. Ο κουρκουμάς προστατεύει από ΟΛΕΣ τις αρρώστιες, το κακό μάτι, τις μαύρες γάτες και από τα φαντάσματα, διώχνει τους κάλους, τους άχρηστους γκόμενους και μάλιστα σου κάνει ωραία μαλλιά, οπότε τον βάζω παντού, και κανένας δεν προσέχει την ύπαρξή του έτσι κι αλλιώς («τι έβαλες στο κοτόπουλο, κάρυ;» «κουρκουμά», «α, κάτι σαν κάρυ», «ναι αλλά σου κάνει ωραία μαλλιά» κλπ).
Χαίρομαι που το Κέηλ βγαίνει από τη μόδα όσο πάει: το Γκουγκλ το μεταφράζει «λάχανο» αλλά όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι λάχανο μια και το λάχανο είναι φθηνό, και κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε αν δεν έχει καρότο τριμμένο απάνω του. Φυσικά και πωλούνται τσιπς από κέηλ στα σούπερ μάρκετ και καταστήματα υγιεινής διατροφής, αν ξεπεράσεις το σοκ της τιμής (4-6 ευρώ τα 20 γραμμάρια!), αν στο κεράσει κάποιος, είναι πολύ νόστιμο, ιδίως το καυτερό. Στις εστέτ λαϊκές αγορές, το πετυχαίνεις και φρέσκο, επίσης τσουχτερό, και επίσης μαραγκιάζει στο ψυγείο σου επειδή δεν καταφέρνεις να το φτιάξεις τσιπς.
Οι σπόροι είναι καταπληκτικοί, τίγκα στις βιταμίνες, οι μεταφράσεις τους πάλι στο Γκουγκλ είναι απελπιστικές όμως, οπότε τους παραθέτω στα αγγλικά: chia, farro, kammut, spelt, amaranth, lupin.Το ψωμί από αλεύρι σπελτ τα σπάει, όπως και από φάρρο. Σε μια λαϊκή αγόρασα κάποτε λούπινα, και όποιος έχει φάει λούπινα στη ζωή του ξέρει ότι πρόκειται για απάτη – είναι μπλιαχ εντελώς, θα έπρεπε να το υποψιαζόμαστε από το όνομά τους, που είναι πολύ κοντά στο βλίτο, αν και όχι εξ ίσου φαγώσιμο («τι με κοιτάς σαν λούπινο;»).
Άλλη μπούρδα, αν και όχι σποριάρικη, είναι το «κρονατ», ψωμο-ειδές ανάμεσα σε κρουασάν και ντόνατ, τρώγεται μεν, αλλά το κοιτάς και αναρωτιέσαι ποιο είναι το νόημα της ζωής, τελικά. Μήπως το λάιμ δεν σου δημιουργεί την ίδια αμηχανία, παρότι νόστιμο; Είναι – αλλά το έχω σκυλοβαρεθεί, από κει που ήταν ανύπαρκτο σαράντα χρόνια, τώρα σερβίρεται με ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ, ακόμα και με πράγματα που δεν έχει καμία σχέση. Υπάρχουν και πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση από μόνα τους, όπως τα λαστιχωτά γκότζι μπέρι και τα ακάι μπέρι και το σιρόπι αγαύης, τα αποδέχεσαι πότε πότε σε εστιατόρια ή σε τραπέζι γνωστής σου που κάνει πάρα πολύ γιόγκα, αλλά δεν τους το αναγνωρίζεις επίσημα. Παρόλο που έχεις διαβάσει το λίτερατσιουρ και ξέρεις ότι είναι ακόμα της μόδας, μαζί με άλλες αηδίες, και επιπλέον, δεν χωράει αμφιβολία ότι σου κάνουν ωραία μαλλιά…
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
10°
