Η ταβέρνα-καφενείο Στου Πασχαλιά του Ζαχαρία Πέδου μας προτάθηκε από τους περισσότερους ψαγμένους φίλους. Λειτουργεί από το 1910 και βρίσκεται στο χωριό Κάμπος, ένα σπάνιο χωριό στην Ικαρία που έχει κάμπο!
Το μαγαζί –φωλιασμένο στην παχιά σκιά μιας κληματαριάς, με μια καταπληκτική θέα στα μποστάνια και τα βουνά-, χωρίζεται με το μπαλκονάκι του από τη δημοσιά που ευτυχώς δεν είναι πολυσύχναστη. Κουμάντο κάνει ο Ζαχαρίας που, αφού έλειψε κάμποσα χρόνια στο εξωτερικό, επέστρεψε στα πατρογονικά του για να ηρεμήσει.
«Δούλεψα μέχρι τα 32 μου χρόνια, σ’ όλες τις αγγλόφωνες χώρες σαν γκαρσόνι, λάντζα κλπ. Πριν λίγα χρόνια γύρισα στο νησί και πήρα το καφενείο. Το ‘χαν δυο φίλοι, ένας ψηλός ο Σαρακοστής (ύψος 40 ημερών), κι ένας κοντός ο Πασχαλιάς (ύψος μιας εβδομάδας). Απ’ αυτόν το πήρε ο πατέρας μου και γω με τη σειρά μου μετά από λίγο καιρό. Την κουζίνα την επιβλέπει η μάνα μου η Ρίκα -από το Ειρήνη- και είναι σπιτική σε όλα τα επίπεδα. Ελάχιστα πράγματα είναι αγοραστά. Τα προϊόντα που χρησιμοποιούμε είναι ζαρζαβατικά από τη φάρμα μας, όπως και τα κουνέλια, οι πάπιες , οι κότες, τα χοιρινά, οι κατσικούλες που μας δίνουν το γάλα να κάνουμε την καθούρα, το τυράκι μας.
»Μεγάλα γλέντια γίνονται την εποχή που μαζεύονται τα μανιτάρια, μάλιστα κάνουμε και τα σχετικά γλεντάκια, το “αμανίτα αμάν” με μουσικές και τραγούδια. Δεν μας ενδιαφέρει η ανάπτυξη και η διαφήμιση, δεν μπορούμε να μαγειρέψουμε περισσότερα απ’ όσα μπορούμε να παράξουμε. Κι ούτε θέλουμε να μαγειρεύουμε με ξενικά προϊόντα. Τα μαγειρέματά μας είναι το κατσικάκι και τα ζαρζαβατικά. Σπεσιαλιτέ μας το ικαριώτικο σουφικό, η μαεργιά, αν βρούμε ψαράκια, αλλά και τα γεμιστά με τα ζαρζαβατικά μας».
Η συζήτηση με τον Ζαχαρία αλλά και με την κυρά Ρίκα (που τα ΄χει τετρακόσια) είναι συναρπαστική, γιατί αβίαστα και χωρίς πολλές περικοκλάδες διατυπώνεται η φιλοσοφία της καθημερινότητας της Ικαρίας. Περισσότερα.
17°
