Οι ευκαιρίες (να αισθάνεσαι οκέι ως Έλληνας) δεν είναι και ατέλειωτες τα τελευταία χρόνια. Αλλά όλο και περισσότεροι άνθρωποι μου μιλάνε για τρόφιμα, φαγητά, μαγειρικές, μπακάλικα, κουζίνες και συνταγές. Από κει που ήτανε το χόμπι του περίεργου (πριν δεκαετίες λέμε) έγινε το χόμπι του μέσου ‘Έλληνα. Ο οποίος μαγειρεύει με τρέλα κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία...
Ανεξάρτητα από ηλικίες: φίλοι που παλιά έστελναν αστεία λινκ, ή τσοντο-ειδή πονηρά λινκ, ή ανέκδοτα, ή άλλες κρυάδες, τώρα στέλνουν συνταγές από ξένες εφημερίδες και σάιτ. Ωραία το φτιάχνει το κοτόπουλο ο Ινδός, καλά το αλατίζει το χάμπουργκερ ο Αμερικάνος και νόστιμα το ψήνει το κουνέλι ο δεν-ξέρω-ποιος. Ο οποίος γράφει τις 800 λέξεις του για ένα φαί, και τις γράφει υπέροχα, και τις διαβάζουμε εξ ίσου υπέροχα, μέχρι που δοκιμάζουμε να συναρμολογήσουμε τη συνταγή με εγχώρια υλικά. Διεθνισμός και επικοινωνία μαζί σε πολλές κουζίνες της χώρας. Σούπερ. Απορώ γιατί έχουμε παράπονο.
Επιμένω ελληνικά όμως: κάποιος μπάρμπας στην Κορώνη (σίγουρα όχι δικός μου) απλώνει τραχανά, κάποια γιαγιά στην Κρήτη λιάζει ντομάτες, ένα μικρούτσικο εργαστήριο ξεσκονίζει βιολογικές λαχανίδες και ψήνει τσιπς. Τα ψάχνω και τα προτιμώ γιατί… είναι νοσταλγικά. Είναι σαν επίσκεψη σε δημοτικό σχολείο πολλά χρόνια μετά την αποφοίτηση – οι σκάλες μυρίζουν άπλυτα παιδάκια, πατημένη κιμωλία, χαρτί με υγρασία, σκονισμένη μελάνη βιβλίων του Οργανισμού και κάτι ακόμα απροσδιόριστο που μας κάνει να χαμογελάμε χωρίς λόγο. Το ίδιο και τα εγχώρια τρόφιμα, τα μικρών-παραγωγών, όπως και τα κλασσικά ελληνικά που μας ζητάνε οι ξένοι φίλοι μας όταν έρχονται στην Ελλάδα.
Τα πιάνω ένα-ένα κι άμα βαρεθείτε δεν πειράζει, εξακολουθείτε να νοιώθετε οκέι που είστε Έλληνες:
Παραδοσιακά Σπιτικά Ζυμαρικά Ηπείρου «Σπανέλλη», για την ακρίβεια μακαρούνες με σπανάκι, καρώτο, παντζάρι, ντομάτα και αγνά παραδοσιακά υλικά. Όλα τα ζυμαρικά τους είναι άψογα αλλά σκίζουν οι μακαρούνες (κάτι ανάμεσα σε ταγιατέλες και μακριές χυλοπίτες). Μαγειρεύονται πολύ εύκολα και γρήγορα… εννοείται πως ότι προτείνω μαγειρεύεται ενώ μιλάς στο τηλέφωνο, καμιά φορά και ενώ απλώνεις τα ρούχα.
Χυλοπίτες και αγνά ζυμαρικά με βουβαλίσιο γάλα «Κερκίνη», της Σοφίας Αβραμίδου που τα φτιάχνει με τα χεράκια της (που αλλού;) στην Κερκίνη την ίδια. Όλα χωρίς συντηρητικά, με παραδοσιακές συνταγές του Πόντου ή/και της Μακεδονίας.
Παραδοσιακά ζυμαρικά που βρίσκω συνήθως στη λαϊκή της Μιχαήλ Βόδα ή του αποκάτω δρόμου, η ετικέτα λέει «Το Σταυροδρόμι» - χυλοπίτες, κριθαράκι, αχιβάδες, ωραιότατα όλα και χωρίς συντηρητικά, πάντα σύμφωνα με την ετικέτα. Που είναι προσεγμένη (όπως και σε όλα όσα αναφέρονται εδώ), με καλαθάκι-αυγά σχεδιασμένο αφαιρετικά. Οι ετικέτες πια στα ελληνικά προϊόντα είναι εξ ίσου καλόγουστες με τα ίδια τα προϊόντα.
Μείγματα ξηρών καρπών «ΚΟΚΟΥΣ» - μεξικάνικα, ελληνικά, ιταλικά, μεσογειακά πακετάκια καθώς κι ένα ειδικό για λιποδιάλυση που βγαίνει κομματάκι τσιμπημένο (5 ευρώ περίπου τα 120 γραμμάρια…) σε σχέση με τα υπόλοιπα. Όλα είναι ελληνικά, απλώς βαφτίζονται ανάλογα με το περιεχόμενο – το Μεξικάνικο μείγμα, πχ, έχει μέσα και καρύδια πεκάν. Που από κάπου τα εισάγουν ίσως, αλλά πωλούνται από ντόπια, Θεσσαλονικιά («από το 1998») εταιρεία. Μαζί με σταφίδες Κορίνθου. Ελπίζω δηλαδή. Ελπίζω να μην είναι σταφίδες Καλιφόρνιας, που τις έχει πολλές η Καλιφόρνια πλην όμως ποτιστικές και βγαίνουνε σαν αχλάδια.
Παστέλι μελάτο Καλαμάτας «Λάμπου», μαλακό και σουσαμένιο, υπερ-υγιεινό, απλό, με δύο μόνο υλικά (μέλι-σουσάμι) – είναι το τέλειο σνακ, πολύ ελαφρύτερο από τα εγγλέζικα flapjack.
Άλλου τύπου είναι η “Rawsophy” στο εξωτικό Λαγονήσι: φτιάχνουν «κρακεράκια από ενεργοποιημένους ξηρούς καρπούς με μαύρο σουσάμι» και “Ωμά τσιπς kale” , δηλαδή λαχανίδας. Νόστιμα, βιολογικά και υγιεινά, vegan, χωρίς αλάτι-γλουτένη-καλιαρντά, όχι φθηνά αλλά αισθάνεσαι ότι κάνεις κάτι καλό για τον εαυτό σου επιτέλους, εκτός που έχεις κόψει τσιγάρο-καφέ-ντραγκς και έχεις ενθουσιαστεί με την αφυδατωμένη λαχανίδα. Την οποίαν έτρωγαν οι Αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι – απλώς την ξαναβρήκαμε και πολύ χαρήκαμε.
Ε μετά μπαίνεις στο Καταραμένο και βρίσκεις συνταγές, να φτιάξεις μόνος σου τσιπς λαχανίδας πολύ-πολύ καυτερά, πικάντικα, με λίγο παραπάνω λάδι, με κόκκινο πιπέρι, με τζίντζερ, με ότι σε φωτίσει ο θεός. Ναι. Παλιά, όταν μας έλεγε κάτι ανάλογο ένας, μοναδικός και μονόχνωτος φίλος με γυαλιά τελεβιζιόν, του απαντούσαμε ειρωνικά “Get a life!” Τώρα κάνουμε όλοι τα ίδια, από 25 χρονών και πάνω – μέχρι και οι φοιτητές δηλαδή που στον καιρό μου τρώγανε παραδοσιακά μπίρες και ακρίδες, φιλοτεχνούν πιάτα με επτάζυμα ψωμιά, κους-κους ολικής και βιολογική κάπαρη. Και πολύ καλά κάνουν – ορίστε που μας έβγαλε η πολλή ακρίδα…
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
9°
