Τρωγόμαστε σαν τα κοκόρια αλλά εκεί που συμφωνούμε όλοι είναι στα ελληνικά προϊόντα για τα οποία είμαστε πολύ περήφανοι: σταματάμε το μαλλιοτράβηγμα πάνω από ένα σπιτικό ρακί, έναν παστουρμά έστω. Τα βρίσκουμε με ένα πιάτο μεζεδάκια μπροστά μας. Γιατί βασικά είμαστε φιλήσυχοι άνθρωποι (βαριενουάζ), την ησυχία μας θέλαμε εξ αρχής, αυτήν συνεχίζουμε να θέλουμε. Και μια κυβέρνηση. Σιγά το πράγμα – ούτε καν «της προκοπής» δεν βάζουμε πίσω από το «κυβέρνηση», όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα οπότε είμαστε οκέυ με τα λίγα.
Έχω φάει βροχή της αρκούδας αυτές τις μέρες, τα μαγαζιά είναι ακόμα θερινά, κυκλοφορούμε με βρεγμένο σάνδαλο και καθόμαστε έξω όπου γινόμαστε κάγκελο (υγρασία…). Πήγα σε χειμερινό σινεμά με τα παιδιά μου και μου φάνηκε περίεργο, να βλέπουμε ταινία με στέγη πάνω από το κεφάλι μας (εκτός που μου φάνηκε ακριβό το εισιτήριο). Λες και ήτανε μεγαλύτερο φέτος ειδικά το καλοκαίρι, που στην πραγματικότητα ήτανε μπασμένο για τους περισσότερους από μας. Και τέλος πάντων: δεν στρώνει ακόμα το θέμα «μαγαζιά στην Αθήνα, φθινόπωρο, ουάου», με χαλάει που τραβάω από τα μαλλιά το καλοκαίρι μέχρι να σκάσει το πρώτο συνάχι αλλά το κάνω κάθε χρόνο λες και άμα αποχωριστώ την σαγιονάρα θα μου κρατήσει μούτρα….
Ωραία, και ορίστε μερικά Ελληνικά τοπικά σούπερ πράγματα εκτός του Γκρηκ Λάβερ/ Γκρηκ Καμάκι για τα οποία μπορούμε να είμαστε περήφανοι με άνεση, ή απλώς να τα τρώμε όπου τα βρίσκουμε αφηρημένα:
Τα παγωτά Κρι Κρι: πηγαίναμε από την Καβάλα στις Σέρρες στη δεκαετία του ΄70 και αγοράζαμε κασάτο Κρι Κρι, τρομερή εφεύρεση της εποχής. Η εταιρεία φτιάχνει τα υπέροχα παγωτά της (εκατό φορές καλύτερα από τα ιταλικά!) από το 1954. Εκτός από τα μικρά Μοχίτο, τους πύραυλους και όλες τις συνεργασίες με την ΙΟΝ που σκίζουν, το παγωτό-γιαούρτι φράουλα ή ροδάκινο είναι άουτ οφ δις γουώρλντ μιλάμε.
Ο παστουρμάς-που-δεν-μυρίζει, του Sary: από την οικογένεια Σαρήμπογια της Δράμας, που φιλοτεχνεί αλλαντικά από το 1938, ο πιο ελαφρύς, πικάντικος και νόστιμος παστουρμάς του κόσμου. Μπορεί και άλλων κόσμων.
Τα αγελαδινά γιαούρτια ΕΒΟΛ, Αγροτικού Συνεταιρισμού Βόλου: σαν να βλέπεις την αγελάδα να κόβει βόλτες γαλήνια κάπου κοντά, ερμ, στο Βόλο. Πήρα αντιβίωση για μια βδομάδα και έτρωγα ένα σκασμό γιαούρτια («για να μην κάνει ζημιά η αντιβίωση» που λένε όλες οι μαμάδες), οπότε έκανα διαγωνισμό για τη Μις Γιαούρτι. Και είναι η ΕΒΟΛ.
Οι πίτες της Μαριάννας: δεν την ξέρω την κυρία αλλά γεια στα χέρια της – οι πίτες της, από τον Αμπελουργικό Οίκο Καζάκη της Χαλκιδικής, σκίζουν. Ειδικά η σπανακοτυρόπιτα. Πιο σπιτική δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι σε κατάψυξη.
Τα παραδοσιακά αμυγδαλωτά Χάλαρη από την Τήνο: δίνουν γεύση στην αρχή του φθινοπώρου επειδή μας τα φέρνει η Μαργαρίτα κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Η μυρωδιά του αμύγδαλου είναι ζαλιστική και η γεύση Κυκλαδίτικη, σα να έχει τραβήξει όλο το καλοκαίρι μέσα στο κουτί του ζαχαροπλαστείου.
Τη Λούζα «Φάρμα Κουρούπας» επίσης Τήνου: στεγνή και νωπή στη σωστή αναλογία… πωωω αισθάνομαι Σκαρμούτσος. Όπου να΄ ναι πάω για τατουάζ.
Τη σάλτσα ντομάτας με ξηρό ανθότυρο «Μανούσος»: απλώς βράζεις ένα μακαρόνι και την πετάς στην κατσαρόλα. Με χυλοπίτες γίνεται αριστούργημα, καμία σχέση με σάλτσες εμπορίου.
Τα Φυλλοτά Κιλκίς: τα «Χειροποίητα της Μάρθας» (παραδοσιακά προϊόντα σε ξυλόφουρνο) τα «φυλλοτά» είναι ωραιότατα, στεγνά/ξερά φύλλα πίττας με τα οποία φτιάχνεις ιντήντ πίτες, σουφλέ, ομελέτες, κρέπες κλπ, ακόμα κι αν είσαι κόπανος στην κουζίνα (καλή ώρα).
Το μέλι της Σοφίας Κατσαμάκη Θάσου: αγνότατο πευκόμελο υπερ-αρωματικό, με πεύκο επάνω-επάνω (στις μυρωδικές νότες λέμε), θυμάρι λίγο πιο μέσα, ρίγανη στο βάθος και μελισσόκερο στο τελείωμα. Μέλι-έργο Τέχνης.
Καλά, είναι κι άλλα χίλια που θα τα θυμηθώ μόλις στείλω το κείμενο – τα σημειώνω και μετά χάνω τα χαρτάκια, ή τα βρίσκω αλλά δεν ξέρω τι γράφω, δεν αναγνωρίζω όχι τα γράμματά μου, ούτε καν τα χαρτάκια μου. Τρακάρω άτομα μέσα ή έξω από το σπίτι κρατώντας χαρτάκια στο χέρι, λογαριασμούς τηλεφώνου, φακέλους λογαριασμών, αποδείξεις, κάρτες, ποστ-ιτ, χαρτοσακούλες και χαρτοπετσέτες σκεπασμένες με ιερογλυφικά. Ρωτάω τα άτομα, «δικό σου είναι αυτό, εσύ το έγραψες;» και συνήθως δεν είναι, είναι δικά μου γράμματα. Που δεν θυμάμαι τι λένε και γιατί.
Αλλά επειδή είναι ένα σωρό τα αγνά, σπιτικά, παραδοσιακά Ελληνικά-περήφανοι-γι’ αυτά*… δεν χάνονται, θα συμπληρώνεται κάθε τόσο η λίστα.
(*Όσα δεν διατίθενται στην Αθήνα, σε μεγάλα σούπερ-μάρκετ ή μπακάλικα-delicatessen, μπορείτε να τα βρείτε στο Ίντερνετ ή στο τηλέφωνο.)
18°
