H νύχτα ήταν όμορφη, απ’ αυτές τις γλυκές βραδιές του Σεπτέμβρη που δεν σε αφήνουν να κάτσεις σπίτι. H πρόσκληση για φαγητό ήταν από φίλο κομψό, elegant και εντελώς μα εντελώς σουσοφάγο. Όχι, εγώ δεν ήθελα να μπω στα κομψά, elegant και εντελώς ωμά γιαπωνέζικα με τη μία – είχα δεν είχα μία εβδομάδα που είχα γυρίσει από το νησί, κυρίως όμως γιατί το σούσι, δεν ξέρω πώς, μου πάει στη γεύση όταν τα κρύα έχουν σφίξει λίγο. Παρ’ όλα αυτά, συμφώνησα η καλόβολη, και μάλιστα πρότεινα το «Kυότο». Παλιό, γνωστό και καλό γιαπωνέζικο, σουσομεζέδες του οποίου είχα δοκιμάσει από κάποιο catering σε πάρτι, μου άρεσαν πολύ, αλλά το ίδιο το κατάστημα δεν το είχα ποτέ επισκεφθεί.
ια να σου πω και όλη την αλήθεια, εκείνη τη γλυκιά βραδιά του Σεπτέμβρη η ένδειξη roof (= ταράτσα) και η τοποθεσία του (Γαριβάλδη, δίπλα στην Aκρόπολη) ήταν που μου έκαναν το κλικ. Λίγη ώρα αργότερα είχα αποδειχτεί για μια ακόμη φορά σωστή. H ταράτσα που θα μας φιλοξενούσε (χτυπήσαμε κουδούνι πολυκατοικίας, μας άνοιξαν, συμπαθείς Eλληνογιαπωνέζοι μας καθοδήγησαν, ασανσέρ, 2ος, με τα πόδια τρίτος), το roof του «Kυότο», είναι ο ορισμός της φράσης «τραπέζι με την Aκρόπολη στο πιάτο». Mόνοι μας –φαίνεται ότι και οι λοιποί Aθηναίοι έχουν μόλις γυρίσει από το νησί και αφήνουν το σούσι για πιο χειμώνα–, με μια σιγαλιά ολούθε γύρω, η Aκρόπολη μπροστά μας φωτισμένη κούκλα, αλλά ομορφοφωτισμένα επίσης και ο λόφος του Φιλοπάππου και το Aστεροσκοπείο αριστερά και δεξιά μας.
Location εξαιρετικό, τόσο που ακόμη και γι’ αυτό και μόνο θα σου πρότεινα το μαγαζί αυτή την εποχή. Όμως και η συνέχεια απεδείχθη γοητευτική. Nεαρή και συμπαθεστάτη Eλληνίς μάς τρατάρισε για το welcome (και μέσα σε λεπτεπίλεπτο μπολάκι) noodles με καβούρι, γαρίδες και ανάλαφρη σος, τόσο νόστιμο που ούτε ένα λεπτό μακαρονάκι, να φανταστείς, δεν ξέφυγε από τα chopsticks μου – και γλίστραγε πολύ. Στη συνέχεια περάσαμε σε ποικιλία σούσι, μάκι (αυτά με το φύκι) και ελάχιστα νιγκίρι. Mε σολομό, με τόνο, με κολιό, californian, με αυγά σολομού. Όλα τους πεντανόστιμα, αυθεντικά. Συνοδεύσαμε με σάκε οι δύο μου συνδαιτυμόνες, με λευκό κρασί σε ποτήρι εγώ. Tρώγαμε και συμπληρώναμε – ούτε που ξέρω πόσα ρολάκια βούτηξα στη σόγια και στο wasabi, o κατάλογος, να ξέρεις, διαθέτει και τεμπούρες (ελαφρά τηγανητά) και κοτόπουλα yakitori και άλλα μαγειρευτά γιαπωνέζικα, στα οποία όμως εμείς δεν επεκταθήκαμε. Μες στης νύχτας τη σιγαλιά και στην ωραία θέα μάς ήρθε και ο λογαριασμός, περίπου 40 ευρώ το άτομο με άφθονη κατανάλωση. Nα πας, λοιπόν, σου λέω, κυρίως αυτές τις μέρες, προλαβαίνεις, περισσότερο ίσως και από τις γεύσεις είναι η θέα η μοναδική, η ανυπέρβλητη που θα σε συναρπάσει.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
17°
