«Ο Πέτρος και ο Λύκος» στην Πλατεία Ελευθερωτών στο Χαλάνδρι είναι ένα καινούργιο ουζερί με φρέσκο ψάρι και θαλασσινά, το στέκι σου για αυτό το καλοκαίρι
Το ζεστό αυτό βράδυ του Ιουλίου κι η Αθήνα βράζει, αλλά στην Πλατεία Ελευθερωτών ένα δροσερό αεράκι ξεσηκώνεται, φέρνει στο μυαλό τα μελτέμια του Αιγαίου και τη μυρωδιά από φρέσκο ψαράκι που επιδέξια τηγανίζεται. «Ο Πέτρος και ο Λύκος» δεν έχει πολύ καιρό που άπλωσε τα λευκά τραπέζια του πάνω στο γκαζόν της πλατείας, κι όμως τα γεμίζει κάθε βράδυ. Σε λίγα λεπτά από τώρα, όταν πια θα έχω γευτεί την πρώτη μπουκιά ενός φίνου γαύρου μαρινάτου, θα ξέρω το πώς και το γιατί.
«Να σας βάλω εδώ στην ακροθαλασσιά;», λέει ο Πέτρος ο ένας εκ των δύο ιδιοκτητών (σ.σ. ο άλλος είναι «ο Λύκος») και γελάει. Δεν πιάνω αμέσως το αστείο, γιατί με τόσα λαχταριστά ψαράκια να πηγαινοέρχονται στις φορτωμένες παραμάνες και με τούτο το λυτρωτικό αεράκι έχω την έντονη αίσθηση ότι πίσω από την πλάτη μου κρύβεται η θάλασσα. Λίγο αργότερα, στο τραπέζι μας φτάνουν όσα υπόσχεται το καλοκαίρι: μια ολόσωστα βρασμένη αλμύρα, φρέσκο γαριδάκι που μόλις βγήκε από το τηγάνι, του κόσμου οι αλοιφές- όρεξη να’ χεις (σας παρακαλώ να δοκιμάστε τη μελιτζανοσαλάτα), και ο τέ-λει-ο-ς γαύρος μαρινάτος. «Στο μαγαζί μας στη Σκύρο», λέει και πάλι ο Πέτρος που δεν είναι καινούργιος στο άθλημα «δοκίμασαν αυτόν τον γαύρο κάτι Γερμανοί. Τους άρεσε τόσο πολύ που μου ζήτησαν να το συσκευάσουμε και να το στέλνουμε στα delicatessen της Γερμανίας. Μια μερίδα ο καθένας παίρνανε, σαν ορεκτικό». Κάτι ξέρανε…
Φρέσκο γαριδάκι, μόλις βγήκε από το τηγάνι
Εμείς πάντως ευχαριστηθήκαμε επίσης το λιαστό χταποδάκι ψημένο στη σχάρα που φτάνει καθημερινά από τη Χαλκίδα, μια βελούδινη φάβα και μια σαλάτα πολίτικη που έδενε άψογα με το τσιπουράκι. Κι ακόμα μια πεντάφρεσκη κουτσομούρα και ένα καλαμαράκι που πρέπει να ψαρεύτηκε μερικές ώρες πριν, τόσο καλά τηγανισμένα και τα δύο, που ζήτησα να σφίξω τα χέρια που κρατούσαν το τηγάνι. Έτσι, γνώρισα τη γυναίκα του Πέτρου και παινεμένη μαγείρισσα, την τρομερή Μάγδα, που ειδικά στο τηγάνι μου φαίνεται αξεπέραστη. «Είναι το λάδι» θα μου πει με ένα κλείσιμο του ματιού και την τρυφερότητα της μάνας που θα μαγειρέψει στο μαγαζί της, ό,τι και στο σπίτι της. Ίσως αυτό να είναι και το μυστικό αυτού του ουζερί που στο σύντομο διάστημα λειτουργίας του, έχει ήδη βρει τους θαμώνες του («όσοι έρχονται, ξανάρχονται» λένε οι ιδιοκτήτες του). Αυτό και το γεγονός ότι ο Πέτρος δεν κάνει σκόντο στην ποιότητα και στη φρεσκάδα των ψαριών του. Θα σηκωθεί αχάραγα για να διαλέξει ο ίδιος προσωπικά τα ψάρια (εκτός από την κουτσουμούρα, θα βρείτε και μπακαλιαράκι, προσφυγάκια, γαύρο και άλλα μικρά ψαράκια) και τα θαλασσινά που αργότερα θα περιποιηθεί η Μάγδα.
Τελευταίο πιάτο που δοκίμασα ήταν τα αχνιστά μύδια, με μουστάρδα, λεμόνι, σκόρδο, κρεμμύδι, λίγο μαϊντανό και κρασί, τόσο νόστιμα που αδυνατούσα να αφήσω κάτω το πιρούνι παρά την έλλειψη… χώρου. Τηγανιτές πατάτες δεν πήραμε, αλλά το μετανιώσαμε μια που τις βλέπαμε στα διπλανά τραπέζια, χοντροκομμένες, χρυσαφένιες και πασπαλισμένες με μυρωδικά, και επιφωνήματα να ακολουθούν. Είπαμε, η Μάγδα στο τηγάνι δεν παίζεται!
Λίγο πριν φύγουμε, η Μάγδα ήρθε τρέχοντας με δυο πιάτα σπιτικό γλυκάκι μαζί με γλυκό του κουταλιού βύσσινο δικό της κι αυτό. «Λοιπόν, πώς σας φάνηκε το φαγητό;», ρωτάει, και πριν προλάβω να μιλήσω, προσθέτει με ένα ελαφρύ παράπονο στη φωνή «εμείς, απλά πράγματα κάνουμε, δεν έχουμε τίποτα gourmet». Χαμογελάω, μπουκωμένη με αυτό το απίστευτο βυσσινάκι δεν απαντάω. Μα θέλω να της πω πως η κουζίνα της και αυτή η απλόχερη φροντίδα της βάζουν κάτω τα μισά gourmet της πόλης…
