Αποκέντρωση ή και τα παιδιά της γειτονιάς, πάει να πει, πρώτον, πως η Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνο κέντρο και γκλαμουράουα εναλλάκτικα και, βου, πως η Άντα, ο Γιάννης, ο Κώστας, η Όλγα, η Μαργαρίτα και ο Μιχάλης κι όλοι οι «συνεταιριστές» που κουμαντάρουν την κουζίνα, το μπακάλικο και τον χώρο εκδηλώσεων του «Ωραίον Ντεπώ», δεν διάλεξαν την τοποθεσία τυχαία. Εδώ μεγάλωσαν, εδώ ζουν, επομένως τούτο το εγχείρημά τους δεν πουλά ούτε ψέμα, ούτε ντεμέκ εισαχθέντα ρομαντισμό. Βαφοπούλειο φορέβα ή και, ναι, πάμε κάπου εκτός των επί του κέντρου συντεταγμένων, για ουζάκια ή μπυρόνια, συζήτηση, μεζέδες, τσούγκρισμα και νιαμαγιάμι, ατμόσφαιρα καφενειακώς γλυκιά αλλά και μπαρίσια, κατάσταση γνήσιας ευθυμίας μετά λόγου, ντομάτας γαρύφαλλο με κρητική γαλομυζήθρα και αιτίας.
Αυτός ήταν ο στόχος τους: ένα στέκι-συνεταιρισμός αλληλέγγυας οικονομίας που προσφέρει στους χώρους του γεύσεις είτε μαγειρεμένες τζετ από αυτούς, είτε προϊόντα μικρών παραγωγών, που μπορείς να τα προμηθευτείς και να τα μαγειροσολάρεις στο σπίτι. Στη γειτονιά τους. Που την ξέρουν αλλά και τους ξέρει, την τιμούν και τους αγαπά, τους ανταποδίδει και της το ανταποδίδουν: επιτέλους ένα στέκι για να φας και να πιεις, αλλά και να επικοινωνήσεις, αφού οι τύποι κατάφεραν να προσδώσουν στον χώρο και κατάσταση πολιτισμού: συζητήσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, εκθέσεις φωτογραφίας και ζωγραφικής.
Συγκινούμαι, επειδή τους γνωρίζω προσωπικά, χα, έχω φάει στα σπίτια τους, όταν μαγείρευαν κι έστηναν μεγαλόκαρδα ανοιχτά γλέντια, πρωτοχρονιές και πασχαλιές, καλοκαιριές και οπότε. Η φάση τους στήθηκε χωρίς μεγαλοστομίες, προγράμματα που τρέχουν με ζεστό χρήμα, μπα, ολομόναχοι, με την τρέλα αλλά και τη γνώση τους. Τυριά από την Κρήτη και αλλαντικά από τη Δράμα, ριζότα με απάκια και κουρκουμάδες, σπιτικές πατατοσαλάτες και μαυρομάτικα με σύγκλινο. Κι επειδή βορράς είμεθα κι εδώ πρωτοφυσά και κρυάρει, και λίγο πιο βαριές πρέπει να γίνονται οι γεύσεις, εδώ το «Ωραίον Ντεπώ»: λαχανικά με ριζάκια και λουκάνικα, μανιάτικοι χειροποίητοι τραχανάδες με καβουρμάδες και κρασάρες κόκκινες στα ποτήρια.
Κάνω διάλειμμα για μάθημα ιστορίας: το Ντεπώ πήρε το όνομά του από την αρχική αποθήκη οχημάτων της βελγικής εταιρείας που από το 1893 έως και το 1957 λειτούργησε το τραμ. Οι εγκαταστάσεις της χτίστηκαν το 1895 από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Pierro Arigoni, γιατί μωρό μου, Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνο δια χειρός Ερνέστου Εμπράρ, ψάξε, μάθε, επιστρέφω στον κατάλογο, τα τηγάνια και τις φωτιές, τα τραπέζια και τα αλίπαστα, τα ντολμαδάκια, τα παστράμια, τις αλοιφές και... εδώ είσαι.
Πλέον ξεκινά και το μπακάλικό τους, οπότε τα Ντεπώπαιδα καλούν την Ντεπωφυλή προς γνώση, αλλά όχι για συμμόρφωση, μιας και η φάση τους απαγορεύει το απαγορεύεται, το ξαναγράφω: είναι ωραίοι, χαλαροί και η παραδοσιακή μανιάτικη τηγανίδα με τυράκι σηκώνει όχι μόνο ένα αλλά μια καραβιά τσιπουράκι. Αυτά είχα να πω, να φάω και να πιω. Κι άντε μετά τις βίδες με μανιτάρια, άτσα μας και τα ιταλικά άμα λάχει, να δοκιμάσω και τη μηλόπιτά σας, που αμαρτία μεγάλη είναι να περιμένω να έρθουν Χριστούγεννα για να την ξαναδοκιμάσω.
Το Ωραίον Ντεπώ, Βαφοπούλου 18, Θεσσαλονίκη, 231 600 7780
12°
