Αντιζηλίες στη Formula 1: Max Verstappen ή Lewis Hamilton;

Στους τελευταίους γύρους του Γκραν πρι στην Τζέντα, όπου κέρδισε ο Hamilton είδαμε σκληρή μάχη με τζαρτζαρίσματα και κινήσεις κοκορομαχίας ανάμεσα στους δύο διεκδικητές του τίτλου. Λίγες μέρες αργότερα, ο Verstappen αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής στο Γκραν πρι του Άμπου Ντάμπι: μιλάμε για θριαμβευτικό φινάλε.

Από την πρώτη μέρα της Formula 1, οι ανταγωνιστικές δυάδες έκαναν το θέαμα ακόμα πιο συναρπαστικό -ιδιαίτερα αν οι οδηγοί ανήκαν στην ίδια ομάδα. Αντίθετα από άλλα αθλήματα, στη Formula 1 δεν τίθεται θέμα ομαδικού πνεύματος: ο κάθε οδηγός αγωνίζεται για τον εαυτό του. Θυμάμαι την ένταση ανάμεσα στον Jackie Stewart (Τyrell) και στον Emerson Fittipaldi (Lotus) αλλά οι πιο αξιομνημόνευτες αντιζηλίες στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού εκτυλίσσονταν στην ίδια ομάδα: Ayrton Senna εναντίον Alain Prost στη McLaren, Gilles Villeneuve και Didier Pironi στη Ferrari, Nico Rosberg και Lewis Hamilton στη Mercedes. Θυμάμαι και μερικούς οδηγούς που έδειχναν καλό χαρακτήρα, κάποια ανεμελιά μπροστά στην ήττα: ο Gunnar Nilsson, που πέθανε νέος από καρκίνο, ήταν ένας από αυτούς· οι περισσότεροι, από τον Kimi Räikkönen μέχρι τον Lewis Hamilton, είναι εμμονικοί, υπερβολικά πεισματάρηδες, αυταρχικοί και μεγαλομανείς -ο μηχανοκίνητος αθλητισμός απαιτεί αυτές τις ιδιότητες. Tις έχουν ακόμα και οι συμπαθητικοί όπως ο Valtteri Bottas ή ο Daniel Ricciardo που διαθέτει κάποιο χιούμορ- κάτι που λείπει από τους υπολοίπους.

Μπαίνω στο θέμα. Νομίζω ότι ο Lewis Hamilton προκαλεί περισσότερα πάθη από άλλους -ο Jackie Stewart τον έχει χαρακτηρίσει αλαζονικό- αλλά και ο Schumacher και ο Lauda δεν πήγαιναν πίσω. Η πρώτη κόντρα του Hamilton ήταν, νομίζω, με τον Jenson Button στη McLaren το 2009, όταν ο Button είχε κάνει την αποκοτιά να μετακινηθεί στη McLaren από τη Brawn GP όπου ο Hamilton ήταν ήδη No 1 έχοντας μόλις ξεπεράσει τον Heikki Kovalainen. Σημειώνω, παρεμπιπτόντως, ότι ο Kovalainen δεν μπλεκόταν σε καβγάδες κι ότι γενικά διατηρούσε αξιοπρεπή στάση. Ο Button είχε κάτι που έλειπε από τον Hamilton: εκτός του ότι ήταν ίσως πιο συμπαθής, έδειχνε περισσότερη σταθερότητα, πράγμα που φάνηκε το 2010 στην Τουρκία όταν τον πέρασε και το 2011 στον Καναδά όταν ήρθε πρώτος. Το 2012, ο Hamilton υπέγραψε με τη Mercedes, μουτρωμένος με τον Button και τη McLaren. Τέλος πάντων, όλα αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι.

Ο Jim Clark και ο Graham Hill ήταν δυο Βρετανοί πιλότοι που έφτασαν στην κορυφή της Formula 1 τη δεκαετία του 1960 όταν υπήρχαν ακόμα φιλίες εντός και εκτός πίστας. Αλλά ο Σκοτσέζος, που σκοτώθηκε το 1968 στο Hockenheimring, νίκησε τον φίλο του, τον Graham Hill, στη μάχη του τίτλου το 1967: ήταν και οι δυο στη Lotus· ο Hill πήρε την ήττα βαριά αλλά τελικά κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1968. Ο θάνατός σου η ζωή μου. Ωστόσο, στη δεκαετία του 1960, εκτός του ότι δεν ήμουν ακόμα σε ηλικία να παρακολουθώ αγώνες αυτοκινήτων, οι πληροφορίες ήταν λιγότερες και δεν μαθαίναμε ποιος ήθελε να βγάλει το μάτι του άλλου. Έτσι κι αλλιώς, δεν πιστεύω ότι ο Sir Jack Brabham θα άφηνε ποτέ να φανεί ότι ήθελε να βγάλει το μάτι κάποιου. Η Formula 1 ήταν επίδειξη κομψότητας και στιλ.

Ένα άλλο ντουέτο αντιζήλων που ίσως δεν θυμούνται οι νεότεροι θαυμαστές της Formula 1 (η Formula 1 έχει γίνει κάπως της μόδας, όχι;) ήταν ο James Hunt και ο Jochen Mass πάλι στη McLaren. Ο James Hunt κέρδισε το πρωτάθλημα με ένα μονάχα πόντο από τον Niki Lauda στην υπέροχη σεζόν του 1976 αλλά δεν μπόρεσε να διατηρήσει τον τίτλο. Ο Βρετανός κέρδισε τρεις αγώνες το 1977. Δυο εβδομάδες μετά τη νίκη του στο Watkins Glen, ο Hunt βρέθηκε σε άμεση αντιπαράθεση με τον Mario Andretti. Καμιά 20ριά laps πριν από το τέρμα, οι δύο front-runners είχαν περάσει όλους τους οδηγούς εκτός από τον Jochen Mass ο οποίος ανήκε, όπως ο Hunt, στην ομάδα της McLaren. Στην προσπάθειά του να περάσει τον Mass, ο Andretti άφησε τον Hunt να προπορευτεί και να συγκρουστεί με τον «Hermann the German» όπως αποκαλούσε τον Bαυαρό Mass -πράγματι ο Mass έμοιαζε σαν να ξεφύγει από τη Γιορτή της Μπίρας του Μονάχου. Ο Hunt αποκλείστηκε από τον αγώνα και τον είδαμε να κουνάει απειλητικά τη γροθιά του στον Mass.

Μια κόντρα που έγινε ταινία -το «Rush» του Ron Howard- ήταν εκείνη του James Hunt, που ήταν λίγο πλεϊμπόι, λίγο κακομαθημένος, με τον Niki Lauda που φαινόταν να μην έχει ζωή πέρα από τα αυτοκίνητα. Το 1976, στο Nurburgring ο Lauda τυλίχτηκε στις φλόγες και σώθηκε από θαύμα, αλλά επέστρεψε στις πίστες σαράντα ημέρες αργότερα για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα από τον Hunt. Έφτασαν στον τελευταίο αγώνα της σεζόν στο Φούτζι με τις συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες λόγω της βροχής. Ο Lauda ζήτησε να μην ξεκινήσει ο αγώνας αλλά οι αγωνοδίκες δεν τον άκουσαν: στον 2ο γύρο ο Lauda αποχώρησε και ο Hunt πήρε το πρωτάθλημα.

Ο René Arnoux και ο Alain Prost φαγώνονταν στη Renault το 1981-82. Το 1980, ο Arnoux ήταν η υπ’ αριθμόν 1 δύναμη στην ομάδα της Renault έχοντας ξεπεράσει τον Jean-Pierre Jabouille (εκτιμούσα πολύ τον Jabouille: εκτός από πιλότος ήταν μηχανικός) αλλά όταν προσχώρησε στην ομάδα ο Alain Prost οι δυο Γάλλοι συγκρούστηκαν μεταξύ τους. Το 1982 ο Prost ξεκίνησε με ωραίο στιλ, με δυο διαδοχικές νίκες στη Νότια Αφρική και στη Βραζιλία, αλλά ο Arnoux αρνήθηκε να υπακούσει τις εντολές της ομάδας και τελικά πήγε στη Ferrari ως αντικαταστάτης του Didier Pironi, ο οποίος είχε ανοίξει μέτωπο με τον Gilles Villeneuve.

To 1982, στο Σαν Μαρίνο, o Villeneuve και ο Pironi ήρθαν τρίτος και τέταρτος αντιστοίχως μετά τους René Arnoux και Alain Prost της Renault. Τελικά, ο Arnoux εγκατέλειψε μετά από 44 laps, ο Villeneuve επιβράδυνε και ο Pironi γκάζωσε με αποτέλεσμα ο Villeneuve να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά του σαν σόου για τους φιλάθλους και να γκαζώσει κι αυτός με αποτέλεσμα η μάχη να πάρει άγρια τροπή στο τελευταίο lap καθώς ο Pironi πέρασε τον Καναδό και τερμάτισε πρώτος. Ο Villeneuve δεν έμεινε για να ανεβεί στο βάθρο και αργότερα είπε ότι ο Pironi τον έκανε να φαίνεται σαν κακομαθημένο παιδί. «Έχω κηρύξει πόλεμο στον Villeneuve,» κατέληξε. Ο Καναδός σκοτώθηκε σε ηλικία 32 ετών, μετά από σύγκρουση με τον Jochen Mass στο Zolder. Τότε σκεφτόμασταν ότι τον σκότωσε η αντιπαλότητα με τον Pironi: από το δυστύχημα που εκτυλίχθηκε στις οθόνες μας (δεν το είδα σε πραγματικό χρόνο) θυμάμαι τον John Watson και τον Derek Warwick να βγάζουν τον Villeneuve ημιθανή από το όχημα. Πολλοί φίλαθλοι αποξενώθηκαν για λίγο καιρό από τη Φόρμουλα 1: «δεν αξίζει τον κόπο», έλεγαν. Ο θάνατος του Villeneuve ήταν μια τραγωδία που θα επαναλαμβανόταν.

Την ίδια εποχή παρατηρούσαμε ψυχρότητα ανάμεσα στον Alan Jones και στον Carlos Reutemann στη Williams: ο Reutemann αγνοούσε τις εντολές της ομάδας που συνήθως ορίζουν κάποια ιεραρχία κι όταν το 1981 κέρδισε στον δεύτερο γύρο στη Βραζιλία, ο Jones, που δύο εβδομάδες νωρίτερα είχε έρθει πρώτος στο Long Beach, τα πήρε στο κρανίο. Ο Αργεντίνος Reutemann και ο Αυστραλός Jones -λιγάκι μπρουτάλ τύπος αυστραλέζικης outback- βάλθηκαν να αφαιρούν πόντους ο ένας από τον άλλον, πράγμα που, στο Λας Βέγκας, αξιοποίησε ο πολυμήχανος Nelson Piquet. Όταν ο Reutemann έτεινε χείρα συμφιλίωσης, ο Jones τον έστειλε στον διάολο. Όσο για τον Nelson Piquet είχε αντιπαλότητα με τον Alain Prost, η οποία ωστόσο ενέπνεε αμφοτέρους να τρέξουν περισσότερο και καλύτερα.

Το 1986-87, ο Nigel Mansell και ο Nelson Piquet είχαν κόντρα στην ομάδα της Williams. Ο Nelson Piquet έφυγε από την Brabham για να συνεργαστεί με τον Nigel Mansell στη Williams, αλλά ο Piquet είχε καθιερωθεί ως πρωταθλητής ενώ ο Mansell κέρδισε για πρώτη φορά γκραν πρι σε ηλικία 32 ετών -δεν είχε περιθώρια. Αλλά ο Piquet εξεπλάγη: ο Mansell θεωρούσε τον εαυτό του νούμερο 1 και μάλιστα σημείωσε έξι νίκες συμπεριλαμβανομένης εκείνης στο Silverstone. Ο Piquet πήγε στη Lotus αλλά η αντιζηλία με τον Mansell συνεχίστηκε και ο Piquet χαρακτήρισε τον Βρετανό «αμόρφωτο και χοντροκέφαλο με ηλίθια και άσχημη γυναίκα». Στο μεταξύ, Piquet κατηγορήθηκε έκρυβε τεχνικά στοιχεία από τον Μansell, ισχυριζόταν ότι στο συμβόλαιό του είχε όρο να του δίνει βαθμούς ο Βρετανός, ενώ ακούστηκαν υποψίες για πειραγμένο μονοθέσιο.

Ο Alain Prost και ο Nigel Mansell είχαν κόντρα στη Ferrari το 1990. Νομίζω ότι ο Nigel Mansell δεν ήταν πολύ καλός χαρακτήρας: το 1989 ήταν επικεφαλής της ομάδας της Ferrari και είχε κατατροπώσει τον ομόσταυλό του Gerhard Berger. Ο Βρετανός έγινε θύμα της μάχης Ayrton Senna-Alain Prost κι όταν το 1990 η McLaren πήρε τον Berger, ο Mansell βρέθηκε στη θέση να αντιμετωπίσει τον Prost. Όταν στον Prost δόθηκε το στάτους του No 1 ο Mansell το πήρε κατάκαρδα. Ο Prost ξεκίνησε με σούπερ προοπτικές το 1990, νικώντας τον Senna στην πίσω του αυλή, στη Βραζιλία, και συνεχίζοντας ακάθεκτος. Στο Silverstone, ο Mansell ανακάλυψε ότι ο Prost είχε αλλάξει όχημα χωρίς να τον ενημερώσει και δήλωσε ότι θα αποσυρθεί. Ο Mansell επέστρεψε στη Williams και έκανε ό,τι μπορούσε για να αποφύγει τη συνεργασία με τον Prost.

Ο Μichael Schumacher και ο Damon Hill άξιζαν ο ένας τον άλλον. O Hill είχε φήμη σκληρόπετσου κωλόπαιδου· το ίδιο και ο Σούμι. Το 1994 ο Hill φαινόταν αποφασισμένος να μην αφήσει τον Γερμανό να πάρει το πρωτάθλημα. Ο προπορευόμενος Schumacher και ο Hill είχαν μόλις ένα βαθμό διαφορά προτού μπουν στον τελευταίο αγώνα της Φόρμουλα 1 του 1994 στη Χέρεζ της Ισπανίας. Ο Σούμι προηγούνταν από την αρχή ξεπερνώντας τον Νigel Mansell, ενώ είχε αποκτήσει διαφορά από τον Hill μέχρι που έκανε λάθος στον 36ο γύρο χάνοντας τον έλεγχο για μισό δευτερολεπτάκι. Ο Hill προσπάθησε να το εκμεταλλευτεί στην επόμενη στροφή με τον Schumacher να κάνει έναν ελιγμό βγάζοντας τόσο τον ίδιο, όσο και τον αντίπαλό του εκτός μάχης.

H αντιζηλία του Ayrton Senna με τον Alain Prost θεωρείται η πιο πικρή στην ιστορία της Formula 1. Ο Senna άφησε τη Lotus και πήγε στη McLaren, όπου ο Alain Prost ήταν το αδιαμφισβήτητο No 1 έχοντας έρθει πρώτος το 1985 και το 1986. Ο Senna δεν βολευόταν σε δεύτερη θέση και οδηγήθηκε σε κάποια λάθη και σε μια προσπάθεια εκφοβισμού του στην Πορτογαλία. Από το 1984 και το γκραν πρι του Μονακό όταν ο Prost απαίτησε τη διακοπή του αγώνα, στερώντας από τον νεαρό Senna την πρώτη νίκη της καριέρας του και μάλιστα με την τότε Toleman, μέχρι τη ρήτρα που έβαλε ο Prost στο συμβόλαιό του με τη Williams το 1992 για να μην έχει teammate τον Senna.

Οι δυο τους συνυπήρξαν στη McLaren το 1988 και το 1989 προσφέροντας μυθικές μονομαχίες στο κοινό. Αυτές συνεχίστηκαν και όταν ο Prost έφυγε από τη McLaren και μετακόμισε στη Ferrari, την οποία φρόντισε να βρίσει δημοσίως λέγοντας ότι του έδωσε να οδηγήσει νταλίκα. Tα πρωταθλήματα του 1989 και του 1990 κρίθηκαν στον προτελευταίο αγώνα με τους δυο τους να συγκρούονται ανελέητα. Ο ανταγωνισμός συνεχίστηκε μέχρι που ο Prost κρέμασε το κράνος του στο τέλος του 1993. Λίγους μήνες αργότερα ο Senna σκοτώθηκε. 

Η αντιπαλότητα Mika Häkkinen και Michael Schumacher διήρκεσε από το 1998 μέχρι το 2000. Ο πρώτος οδηγούσε για τη McLaren και ο δεύτερος ήταν στα πρώτα του χρόνια στη Ferrari. Ο Häkkinen πανηγύρισε δύο τίτλους με βασικό αντίπαλο τον Schumacher και ο Γερμανός πήρε το πάνω χέρι το 2000 και το κράτησε μέχρι το 2004.

Ο Fernando Alonso και ο Lewis Hamilton συγκρούστηκαν στη McLaren το 2007: ο Alonso ερχόταν από τη Renault και είχε περάσει το 2006 σε ανταγωνισμό με τον Michael Schumacher. Αλλά εκείνη την εποχή ο νεαρός Βρετανός αναδυόταν από την GP2 και είχε εντυπωσιάσει τη McLaren στα δοκιμαστικά του Silverstone. Ο Hamilton πέρασε στη Formula 1 με άνεση αλλά δυσαρεστήθηκε όταν η ομάδα τού αρνήθηκε να ανταγωνιστεί τον Alonso στο Μονακό. Eκείνη τη χρονιά είδαμε τον Alonso να χειρονομεί εναντίον του Hamilton στην Ιντιανάπολη. Η αντιζηλία Alonso-Hamilton συνεχίστηκε στη Βουδαπέστη όπου ο Alonso καθυστέρησε τον Hamilton στα πιτς και στο τέλος ο Alonso έφυγε από τη McLaren και επέστρεψε στη Renault. Στο μεταξύ είχαν χάσει και οι δύο από τον Kimi Räikkönen, τον παγερό Φιλανδό.

Ο Γερμανός Sebastian Vettel με τον Αυστραλό Mark Webber στη Red Bull ήταν στα μαχαίρια από το 2009 μέχρι το 2013. Η αντιζηλία είχε αρχίσει προτού βρεθούν στην ίδια ομάδα όταν συγκρούστηκαν στο ιαπωνικό Γκραν πρι του 2007, φαινόταν ότι είχε ξεπεραστεί όταν το 2009 η δυάδα κέρδισε έξι Γκραν πρι, αλλά φούντωσε στο Silverstone, όπου η Red Bull έβαλε ένα κάπως αναχρονιστικό μπροστινό πτερύγιο του διθέσιου του Webber στο διθέσιο του Vettel. Ακολούθως, στην Κορέα, ο Webber επέλεξε να ανταγωνιστεί τον Vettel με αποτέλεσμα να έρθει τρίτος ενώ ο Vettel επικράτησε του Fernando Alonso (δεν το περιμέναμε). Το 2010 στην Τουρκία η σύγκρουση των δύο νευρίασε τον Γερμανό που έκανε επιθετικές δηλώσεις μετά τον αγώνα αλλά η οριστική ρήξη ήρθε το 2013 στη Μαλαισία. Ο Webber προπορευόταν, ο Vettel ακολουθούσε, ο Christian Horner (επικεφαλής της ομάδας από το 2005) έδωσε την οδηγία να παραμείνουν έτσι μέχρι το τέλος. Ο Γερμανός έκανε τον κουφό και πέρασε τον Webber· μετά, ο Horner χαρακτήρισε την κίνησή του βλακώδη. Ο Αυστραλός έγινε έξαλλος και στο τέλος της σεζόν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση.

Η αντιζηλία μεταξύ Lewis Hamilton και Nico Rosberg άρχισε το 2013 στο εσωτερικό της ομάδας της Mercedes. Αν και ήταν φίλοι από τότε που έτρεχαν στα καρτς, όταν ο Hamilton αντικατέστησε τον Michael Schumacher στη Mercedes η ένταση μεταξύ τους έγινε φανερή -τόσο στη Μαλαισία, όσο και στο Μονακό νομίζω. Εννοείται ότι συχνά τέτοιοι ανταγωνισμοί βοηθούν στις αποδόσεις: ο Hamilton κέρδισε στην Ουγγαρία αμέσως μετά τη δεύτερη νίκη του Rosberg στο Silverstone, παρότι ο Sebastian Vettel και η Red Bull κυριάρχησαν στο δεύτερο ήμισυ του 2013. Η μονομαχία ανάμεσα στον Hamilton και τον Rosberg συνεχίστηκε με επεισόδια στο Μπαχρέιν και στο Βέλγιο. Παρότι ο Rosberg, που στο μεταξύ έκανε, από τα νεύρα του, κάμποσα λάθη, συνεχάρη τον Hamilton για τον τίτλο που κέρδισε στο Άμπου Ντάμπι, το 2016 όταν ο Rosberg κατέκτησε το πρωτάθλημα ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το σπορ, μην αντέχοντας άλλο τον ανταγωνισμό μέσα στην ίδια του την ομάδα.

Φλυαρώ, το ξέρω. Ένα από τα στοιχεία που κάνει τη Formula 1 τόσο ελκυστική είναι οι προσωπικότητες και οι σχέσεις μεταξύ τους: ένα είδος κουτσομπολιού που μπορεί να αναβαθμιστεί σε λαϊκή φιλοσοφία. Γιατί ο Andrea De Cesaris προκαλούσε τόσο συχνά ατυχήματα; Ήταν ή δεν ήταν ο Nigel Mansell βαρετός μέχρι δακρύων; Όντως ο Piquet αποκάλεσε τον Senna «ταξιτζή του Σάο Πάολο»; Ήταν και συμπατριώτης του…

Θα επανέλθω με τα ψυχολογικά πορτρέτα των οδηγών αλλά δεν ξέρω αν έχει ενδιαφέρον το θέμα· όλοι μοιάζουν με όλους. Όλοι φαίνονται να πιστεύουν πως όταν δεν κερδίζεις σημαίνει πως δεν προσπαθείς αρκετά.