Κοντσέρτο για πρωινό ραδιοφωνικό ξύπνημα και free press
Με αφορμή τα 20 χρόνια της Athens Voice και την κασετίνα που περιλαμβάνει τα εξώφυλλά της, θυμάμαι τα πρώτα πρωινά ραδιοφωνικά ξυπνήματα μιας εποχής που κρατάει μέχρι σήμερα
20 χρόνια Athens Voice: Ο Γιώργος Φλωράκης γράφει με αφορμή τη δίτομη έκδοση με τα εξώφυλλα της εφημερίδας.
Τα μάζεψα από Αγγλία τον Ιούνιο και γύρισα άρον άρον μήπως και βρω πατήματα. Είχα πλέον αποφασίσει ότι όσο mellow κι αν ήταν το Bristol, με τα part time του δισκάδικου στο Triangle και του μίνι μάρκετ της Park Street, δεν γινόταν δουλειά. Θα μετρούσα μία μία τις πένες για να βγει κάθε βράδυ η προμαγειρεμένη αθλιότητα που πούλαγε για dinner το Tesco. Στον χρόνο πεθαίνεις κι ένιωθα ήδη αιωνόβιος.
Στην Αθήνα ήταν όλα χειρότερα απ’ ότι τα είχα αφήσει. Έχοντας εμπειρία περιοδικών, πήγα κι έκανα επιμέλειες σ’ ένα από τα αθλιότερα περιοδικά που έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά από καταβολής κόσμου. Με το θάρρος ενός εξάμηνου σεμιναρίου στο BBC, έστειλα στα τυφλά μια πρόταση για εκπομπή στο Τρίτο Πρόγραμμα. Και με πήραν τηλέφωνο. Και πήγα. Κι έκανα πιλότο. Και τους άρεσε. Και με πήραν. Χρωστάω ευκαιρίες. Στη Δέσποινα και στον Τάσο. Και πιο πολύ απ’ όλους, στον Δημήτρη.
Σαν συμβόλαιο με τον λαό, 3 Σεπτέμβρη του 2003 ξεκίνησα. Έπαιρνα τρένο κι ύστερα μετρό, έφτανα Εθνική Άμυνα κι από ’κει ένα οποιοδήποτε λεωφορείο μέχρι το Ραδιομέγαρο. Ξύπνημα Τρίτη-Τετάρτη-Πέμπτη στις 5.00. Κι αργότερα, κάθε μέρα.
Στην 8η εβδομάδα του πάνω κάτω με τα μέσα μεταφοράς σκάει το free press. Athens Voice! Μια κοπελιά –πιωμένη cult το δίχως άλλο– με κοιτάει καχύποπτα από το εξώφυλλο. «Αθήνα Top 100». Κι η Πέμπτη γίνεται η καλύτερη μέρα μου. Έχω παρέα όχι μόνο στο «πήγαινε» αλλά και στο «έλα». Κι η σχέση βαθαίνει. Και τα χρόνια περνάνε.
Μέσα στα lockdown γνωρίζω πρώτα τη Δήμητρα κι αμέσως μετά τον Δημήτρη. Κι αρχίζω να γράφω. Τους χρωστάω ευκαιρίες. Ειδικά στον Δημήτρη. Και στον Φώτη, φυσικά. Μουσικές, βιβλία, σειρές, κινηματογράφος, ό,τι έρθει κι ό,τι πάει. Όμορφοι άνθρωποι, πολύ όμορφοι. Είτε τους συναντώ στην Αθήνα, είτε στο νησί.
Να σου πω κάτι; Με την Athens Voice έχω άπειρες ταυτίσεις. Πάνω απ’ όλα συναισθηματικές. Επιπλέον την εμπιστεύομαι απόλυτα στα μουσικά και σ’ όλα τα υπόλοιπα της τέχνης, όποιος κι αν τα γράφει. Κι έχουν υπάρξει και… απομακρύνσεις. Κυρίως στα πολιτικά. Αλλά να σου πω και κάτι ακόμα; Ποτέ κανείς δεν μου ’πε τι να γράψω και τι να μη γράψω. Και κανείς ποτέ δεν γκρίνιαξε για κάτι που έγραψα. Βέβαια πολιτικά δεν γράφω. Ένας από τους δασκάλους μου έλεγε ότι «όποιος στον δημόσιο χώρο ασχολείται με την τέχνη, αν μιλήσει για πολιτική, κατεβαίνει επίπεδο». Το πιστεύω. Άσε που δεν έχω και καμία σχέση με τη Realpolitik. Ταυτίζομαι οριζοντίως, καθέτως και πλαγίως με τον Χρήστο Βακαλόπουλο, όταν γράφει στο ημερολόγιό του – αναφέρεται στο «Γεια σου Ασημάκη» του Κωστή Παπαγιώργη: «Εγώ δεν πολέμησα στις Αστουρίες το ’34, σύντροφε Σαντιάγκο, ούτε σκότωσα ανθρώπους, ούτε θα είχα το θάρρος να το κάνω. Εγώ κοιτάζω για την ώρα τα αθώα μάτια της μικρής Έλενας –στην περίπτωσή μου της μικρής Μαρίνας– και διαβάζω Προυστ για να συμπληρώσω τα φτιασίδια της μάσκας που φοράω κάθε πρωί μετά από το μαύρο μου κασκόλ, σύμβολο ενός παλιού αναρχικού εαυτού μου, απομεινάρι της μικροαστικής κληρονομιάς μου. Μαζί με τα βιβλία του Λακάν, του Ντεριντά και την ψεύτικη ζωή στα καφενεία, τα ταξίδια στο εξωτερικό, μένει κι η θύμησή σου, σύντροφε Σαντιάγκο, ώστε να μπορώ να πω κάποτε: Είδα κάποιον που σκότωσε φασίστες στις Αστουρίες το ’34».
Ξεφυλλίζω την κασετίνα για τα 20 χρόνια. Εκείνο το box που περιλαμβάνει εξώφυλλα της Athens Voice από το 2003 μέχρι σήμερα. Κι είναι πολλά τα εξώφυλλα που δεν μπορώ να ξεχάσω: Κυριάκος Κατζουράκης Μάρτης 2007, Στέφανος Ρόκος Απρίλης 2007, Moby Ιούλιος 2009, Κωνσταντίνος Βήτα Μάρτιος 2012, Enki Bilal Φεβρουάριος 2013, Μανώλης Χάρος Νοέμβριος 2016, Γιώργος Τζινούδης Απρίλιος 2019. Και πάει λέγοντας. 20 και κάτι χρόνια η Athens Voice. Εμπρός για άλλα τόσα!
Αυτό τον καιρό διαβάζω πολύ. Και συντονίζω σεμινάρια. Ακούω μουσικές. Και παίζω μουσικές. 20 και κάτι χρόνια στο Τρίτο. Και σχεδόν 4 στο Kosmos. Και γράφω. Εδώ, στην Athens Voice. Κι ακόμη κι αν καμιά φορά με πιάνει καμιά από τις γκρίνιες μου για όλα και για τίποτα –μεγαλώνω, ξέρεις– είμαι οριζοντίως, καθέτως και πλαγίως… βαθύτατα ευγνώμων.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
14°
