Το «πολιτικό κέντρο» ως βασικός ρυθμιστής του πολιτικού κλίματος
Στην αρχή ήταν η εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Μια επένδυση με συγκρατημένο ενθουσιασμό η οποία όμως δεν δικαίωσε τις προσδοκίες. Μετά ήρθε η ελπίδα της «κυβέρνησης των ηττημένων» λόγω της πιθανολογούμενης αδυναμίας του Μητσοτάκη να κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ούτε αυτό βγήκε και μάλιστα η ΝΔ θριάμβευσε. Μετά έσκασε το «αμερικάνικο όνειρο» του Στέφανου Κασσελάκη το οποίο σύντομα εξαερώθηκε προκαλώντας στον ΣΥΡΙΖΑ σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Ευτυχώς όμως υπήρξε ο β’ γύρος των δημοτικών εκλογών. Κέρδισε το ΠΑΣΟΚ την Αθήνα και την Θεσσαλία, έχασε η ΝΔ 4 περιφέρειες από τους «αντάρτες» και τη Θεσσαλονίκη, εξαφανίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και αναπτερώθηκαν κάπως οι ελπίδες για το πολυπόθητο τέλος του Μητσοτάκη και την ανάσταση της κεντροαριστεράς. Σε κάποιους έχει γίνει εμμονή.
Ωστόσο, τα συγκεντρωτικά της κάλπης επιβεβαίωσαν, όπως ήταν φυσικό, την πολιτική κυριαρχία του πρωθυπουργού παρόλα τα μηνύματα που του στάλθηκαν. Έτσι οι ευσεβείς πόθοι της αντιπολίτευσης μετατοπίστηκαν προς τις ευρωεκλογές. Η κρίση που ξέσπασε στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την παραίτηση του Α. Τσίπρα και την εκλογή Σ. Κασσελάκη φαίνεται ότι θα έχει γι’ αυτόν διαλυτικές συνέπειες. Αντιθέτως στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει μια εύλογη αισιοδοξία που φουσκώνει τα πανιά του για τη δεύτερη θέση στα πολιτικά μας πράγματα. Την ίδια στιγμή φουντώνουν τα σενάρια για τη μεγάλη, ενιαία κεντροαριστερά. Αν προσθέσεις στην εξίσωση και μια διαφαινόμενη παγκόσμια κρίση λόγω του πολέμου Ισραήλ - Χαμάς, οι ελπίδες αποκτούν ένα, κάποιο έρμα. Μόνο που η κεντροαριστερά ως πολιτικό υποκείμενο, απλά δεν υπάρχει. Είναι νέφος.
Αν μετά τις εθνικές εκλογές φάνηκε να ανοίγει ένα παράθυρο σύγκλισης ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, η εκλογή Κασσελάκη και τα όσα διαδραματίζονται στην Κουμουνδούρου το έκλεισαν με πάταγο. Προς το παρόν. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, σοφά ποιών, έκοψε τον βήχα σε όσους αναθάρρησαν μετά τον β’ γύρο και άρχισαν να ομιλούν και πάλι για σοσιαλδημοκρατική προοπτική και μεγάλη, ενιαία προοδευτική παράταξη. Υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς την πολυπόθητη γι’ αυτούς ώσμωση ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ και των πέριξ. Βλέπετε, υπάρχει τόσο έντονος συγχρωτισμός στελεχών, τόσο πολύ «σούρτα - φέρτα» μεταξύ των δύο χώρων, που είναι ευνόητο ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Διότι όλοι αυτοί οι αεικίνητοι, αριστεροί σουλατσαδόροι πρέπει να έχουν πάντοτε κάποιο ρόλο. Αλλιώς θα προκληθεί ανθρωπιστική κρίση και τρικυμία στα φλιτζάνια του πρωινού καφέ των κομμάτων της Αριστεράς. Θα κινδυνεύσει η παγκόσμια γεωμετρία. Και δεν πρέπει.
Δεν ξέρω βέβαια τι συζήτησαν στο ειδυλλιακό Στρασβούργο ο Γ. Παπανδρέου με τον Α. Τσίπρα αλλά μικρή σημασία έχουν οι προβληματισμοί ή τα σχέδια των «απόστρατων». Τον λόγο έχουν οι μάχιμοι. Και αυτοί δεν έχουν κανένα λόγο να διασώσουν τον κλυδωνιζόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Θα υποδεχτούν ξανά στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ κάποιες μονάδες και «στελέχη» β’ κατηγορίας αλλά δεν θα μπλέξουν με μηχανισμούς και απαξιωμένους τέως υπουργούς που, όταν είδαν τα δύσκολα, την έκαναν για απέναντι. Εξάλλου η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ απεχθάνεται τόσο τα πρόσωπα όσο και την όλη «κουλτούρα ΣΥΡΙΖΑ». Και δικαίως!
Αλλά και ο κόσμος της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν έχει καμιά διάθεση να συναγελαστεί με τους σοβαρούς Πασόκους. Τους θεωρεί «δεξιούς». Θα προτιμούσε τους παλιούς συντρόφους του δογματικού ΚΚΕ αλλά αυτοί ζουν σε άλλον αιώνα και υπάρχουν προβλήματα με την επιστροφή στο παρελθόν. Πού να μπλέκεις με χρονομηχανές. Έτσι η συζήτηση περί κεντροαριστεράς θα ανακυκλώνεται άεργα σε κάθε ευκαιρία. Θα πλασάρονται απόψεις μέσω υπονοούμενων και ευχολόγιων αλλά ο στόχος του ΠΑΣΟΚ θα παραμένει η δική του ενδυνάμωση και η 2η θέση στις ευρωεκλογές. Γεγονός που θα ισχυροποιήσει και την ηγεσία του αφού τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών δεν ήταν και τα καλύτερα συγκρινόμενα με τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ.
Και ο Μητσοτάκης θα κυβερνάει μέχρι να γεράσει; Σβήνει ο μεγάλος πόθος της ευρύτερης Αριστεράς να πάρει και πάλι την Ελλάδα στα χέρια της; Τα όνειρα της «μείωσης» των ανισοτήτων, της «ενσωμάτωσης» των μεταναστών, της «δίκαιης και πράσινης» ανάπτυξης, της «πολύπλευρης» εξωτερικής πολιτικής, της «ακύρωσης» των ιδιωτικοποιήσεων, της γιγάντωσης και πάλι του Δημόσιου τομέα δεν θα εκπληρωθούν ποτέ; Και τι θα απογίνουμε ως χώρα; Και κυρίως, τι θα απογίνει ο παραδοσιακός προοδευτισμός μας;
Σήμερα υπάρχει ένας βασικός ρυθμιστής του πολιτικού κλίματος και αυτός λέγεται «πολιτικό κέντρο». Ο κορμός του κέντρου είναι ένας κόσμος διαβασμένος, ενημερωμένος και ως εκ τούτων απαιτητικός. Με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό, εκσυγχρονιστική και μεταρρυθμιστική εμμονή και σαφώς φιλελεύθερες απόψεις για όλα τα μεγάλα που ταλανίζουν την πατρίδα. Ένας κόσμος ανιδιοτελών ανθρώπων που ίδρυσαν και στήριξαν με σθένος το «Αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο και δικαιώθηκαν. Που, όταν η Ελλάδα κατέρρεε στα χέρια των αφρόνων, βγήκαν μπροστά και κυριολεκτικά την άρπαξαν μέσα από τα χέρια τους. Και αυτοί, όταν ακούνε αμφισημίες και «γιαμαμότο», τα πιάνουν αμέσως και τα αποκωδικοποιούν. Είναι οι μηχανές Enigma της πολιτικής. Αυτοί είναι που δεν αφήνουν το όνειρο της «μεγάλης κεντροαριστεράς» να ανθίσει. Όσο η πλειοψηφία αυτών εμπιστεύεται τον Μητσοτάκη, η κεντροαριστερά των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ μπορεί να περιμένει.
Το ιδιόμορφο αυτό «κέντρο» με τις συνήθως αριστερές καταβολές είναι ο «οπτήρας» της πατρίδας. Είναι ο ναύτης του καραβιού που εποπτεύει τη θάλασσα προς αποφυγή διαφόρων κινδύνων. Που σακουλεύεται από τα μισόλογα ποιος είναι με τη Ρωσία αλλά ντρέπεται να μας το πει ανοικτά ή ποιος κρύβει την ισλαμολαγνεία και τον αντισημιτισμό του σε ρετσέτες παγκόσμιας δικαιοσύνης. Ποιος ονειρεύεται την επιστροφή της Ελλάδας στη σοσιαλιστική φενάκη και ποιος ποντάρει στην αβελτηρία και την οπισθοδρόμηση. Στην αποανάπτυξη και τον τριτοκοσμισμό. Αυτό το πολιτικό «κέντρο» βλέπει, γραδάρει και κρίνει. Και νοιάζεται για την τύχη του και ως εκ τούτου για την τύχη των παιδιών και της πατρίδας του. Και σήμερα δεν βλέπει κάποιον άλλον ικανότερο να του εμπιστευτεί την Ελλάδα. Και γι’ αυτό είναι και ο μόνος «χώρος» που κάνει κριτική στην κυβέρνηση επί της ουσίας και επί του συγκεκριμένου. Οι άλλοι απλώς φωνάζουν.
Με δύο ανταγωνιστικά κόμματα στην αντιπολίτευση που έχουν σχεδόν τις ίδιες πολιτικές απόψεις για τα μεγάλα ζητήματα του κόσμου και της χώρας και συμπληρωματικές οξύτητες στη συμπεριφορά, ο Μητσοτάκης φαντάζει ανίκητος. Διότι οι ηγεσίες τους δεν μπορούν να τον υπερκεράσουν. Εκτός από την έλλειψη σύγχρονης πολιτικής αντιπρότασης, υπάρχει και διάσπαση δυνάμεων. Δεν έχουν πρόσωπο να αντιπαρατεθεί μαζί του. Αλλά ούτε και πρόσωπο με τοξικότητα επιπέδου Τσίπρα που να μπορεί να εκμεταλλευτεί μια διεθνή οικονομική κρίση ή κάποια άλλη «θεομηνία». Εξάλλου και το πόπολο είναι πια υποψιασμένο. Κοιτάξτε πώς αποκαθηλώθηκε ο Κασσελάκης με το που άνοιξε το στόμα του.
17°
