Αλέξης Τσίπρας: Οι «αυταπάτες» του και η τυφλή πίστη του στην παντοδυναμία του οργανωμένου ψεύδους.
«Είχα αυταπάτες» ήταν η απάντηση του κ. Τσίπρα όταν αποδείχτηκαν ψέματα όλα όσα βεβαίωνε και ανεδαφικά όλα όσα υποσχόταν, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα.
Παρέλειψε όμως κάτι: να κατονομάσει τις αυταπάτες του.
Για να μην τις κατονομάζει λοιπόν, σημαίνει πως δεν ήταν οι συνήθεις αγαπημένες ανθρώπινες αυταπάτες, που «παίζουν» απλώς με τις επιθυμίες μας, εξωραΐζοντας την ανθρώπινη ζωή.
Τι ήταν τότε αυτό, που έκανε «ακατονόμαστες» τις αυταπάτες του κ. Τσίπρα; Η απάντηση είναι προφανής: Το γεγονός ότι δεν ήταν ανθρώπινες.
Αφού, όπως αποδεικνύεται, δεν ήταν τίποτε άλλο από την τυφλή πίστη του στην παντοδυναμία του οργανωμένου ψεύδους.
Ενός σύγχρονου τέρατος, το οποίο εμφανίζεται ως «….κάτι καινούργιο στο πελώριο οπλοστάσιο της ανθρώπινης τρέλας». Αφού υπόσχεται «…απεριόριστες δυνατότητες χειραγώγησης των ανθρώπων…..στη μάχη για την κατάκτηση του μυαλού» τους (Χ. Άρεντ «Κρίσεις της Δημοκρατίας», εκδόσεις Επίκεντρο).
Και ήταν εύλογη η πίστη του στις απεριόριστες δυνατότητες αυτού του τέρατος. Διότι ο επαγγελματίας ψεύτης, γνωρίζοντας τις επιθυμίες της κοινωνίας, κατασκευάζει και της προσφέρει πάντοτε το ψέμα που ποθεί η «ψυχή» της. Σε αντίθεση με την αλήθεια, που ως ανελαστική και μονοδιάστατη, είναι συχνά ανεπιθύμητη για τα μυαλά των ανθρώπων.
Και μπορεί, υποδυόμενος τον περιφερόμενο «προφήτη», να αυτογελοιοποιήθηκε σε διεθνές επίπεδο.
Όμως στο εσωτερικό χρησιμοποίησε το οργανωμένο ψεύδος, για να «εξοντώσει» όσους ήταν εμπόδιο στην διασφάλιση της εξουσίας του.
Έτσι αποπειράθηκαν να επιβάλουν στην κοινωνία ως «αλήθεια» ένα ψέμα: ότι δήθεν δεν υπήρχε οικονομική κρίση αλλά όλα ήταν «συνωμοσία των τοκογλύφων» εταίρων μας. Και αυτό, για να εμφανιστούν ο ίδιος και οι ακροδεξιοί σύμμαχοί του ως «ακρίτες», που προστατεύουν τη χώρα από τους εχθρούς της.
Και επειδή υπήρχαν τα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ που έπραξαν το καθήκον τους και, ως «μάρτυρες της αλήθειας», κατέγραψαν με ακρίβεια το έλλειμμα της χώρας, πράγμα που διέψευδε το ψέμα που κατασκεύασαν, αποφάσισαν να τους εξοντώσουν.
Έτσι επιχείρησαν την ατιμία του αιώνα: να φυλακίσουν σαν «προδότες» ευσυνείδητους δημόσιους λειτουργούς, όχι γιατί παραβίασαν τον νόμο αλλά επειδή τον εφάρμοσαν.
Μάλιστα, ενώ χρησιμοποιούσαν ως απολύτως αληθινά και ακριβή για την σύνταξη του προϋπολογισμού της χώρας τα οικονομικά στοιχεία των συκοφαντούμενων στελεχών της ΕΛΣΤΑΤ, την ίδια στιγμή, από την «Αυγή» της 4-8-2016 έδιναν «γραμμή» προς την δικαιοσύνη για την προφυλάκισή τους, με την συκοφαντία ότι ήταν ψεύτικα!! («Εξαπάτησαν τη χώρα και τους Έλληνες με ψεύτικα στοιχεία, συμπράττοντας με ξένα συμφέροντα….», κατήγγελλαν από την Αυγή, γνωρίζοντας ότι διέσπειραν ένα φονικό ψέμα). Κάτι που σήμαινε ότι οι μάρτυρες της αλήθειας έπρεπε να εξοντωθούν δικαστικά σαν απατεώνες και προδότες.
Πρόκειται για την πιο ανατριχιαστική εφαρμογή του γνωστού συνθήματός τους «Δικαιοσύνη παντού».
Την ίδια μέθοδο χρησιμοποίησαν όταν αποφάσισαν να φυλακίσουν, πάλι μέσω της συνωμοσίας του ψεύδους, δέκα εμβληματικούς πολιτικούς αντιπάλους τους. Τους οποίους μάλιστα κατασκεύασαν ως υποκατάστατους «ενόχους» στη θέση πλήθους πραγματικά διεφθαρμένων (γιατρών, στελεχών των κρατικών υπηρεσιών υγείας και παραγόντων της εταιρείας «Novartis») που συναλλάχθηκαν μεταξύ τους για την διόγκωση της φαρμακευτικής δαπάνης. Σε μία πάλι τερατώδη εφαρμογή της δικής τους αντίληψης για «Δικαιοσύνη παντού».
Πλην όμως η «γεγονική αλήθεια» δεν εξαφανίζεται από τον κόσμο των ανθρώπων οριστικά. Αφού, ως «ξεροκέφαλη», επανέρχεται ξαφνικά εκεί που δεν την περιμένεις. Έτσι απέτυχε το δικαστικό και συκοφαντικό πογκρόμ εναντίον όσων ανακήρυξε σε εχθρούς, που έπρεπε να εξοντωθούν.
Ως δημιούργημα όμως της εποχής του ψεύδους ο κ. Τσίπρας, που δεν γνωρίζει τίποτε άλλο από το ψέμα, ήταν φυσικό να μην μπορέσει να το αντιληφθεί.
Το μόνο που κατάλαβε είναι ότι για την αποτυχία του να φυλακίσει όλους τους αντιπάλους του, ώστε να μείνει μόνος του στην διεκδίκηση της εξουσίας, έφταιγε η δημοκρατία με το «θεσμικό της εμπόδιο», όπως το ονόμασε, που είναι η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης.
Γι’ αυτό και υποσχέθηκε ότι την «δεύτερη φορά» θα πάρει όλη την εξουσία. Ότι δηλαδή θα καταλύσει την δικαιοσύνη. Κάτι που ονομάζει στην γλώσσα του Όργουελ, «δικαιοσύνη παντού».
Μία ακόμη απόδειξη ότι οι αυταπάτες του δεν είχαν να κάνουν με την αλήθεια των γεγονότων –αυτά πάντα τα ήξερε– αλλά με την πίστη του στην παντοδυναμία της «συνωμοσίας του ψεύδους». Κάτι όμως που δεν μπορεί να ομολογήσει.
