Ένας μήνας Νίκος Ανδρουλάκης

Ο Νίκος Ανδρουλάκης συμπληρώνει σήμερα, 12 Ιανουαρίου, ακριβώς ένα μήνα στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Η νίκη του, μάλιστα, ήταν με τον πλέον εμφατικό αλλά και ιδανικό τρόπο: Κέρδισε όχι μόνο τον αξιοπρεπή Λοβέρδο, αλλά (κυρίως) τον γιο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου. Το διάστημα αυτό μπορεί να μην είναι ενδεικτικό για τον τρόπο με τον οποίο θα πολιτευτεί, αλλά σίγουρα κάποια πρώτα συμπεράσματα είναι εφικτό να εξαχθούν.

Το πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό του νέου προέδρου είναι η σεμνότητα. Παρά το εύρος της νίκης του (και) σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας του, δεν έβγαλε καμία αλαζονεία. Αντιθέτως, έχει κρατήσει αρκούντως χαμηλούς τόνους, ίσως, δε, σε υπερβολικό βαθμό. 

Το δεύτερο, ότι δεν ήρθε σαν ταύρος σε υαλοπωλείο που θα τα σαρώσει όλα, αλλά προσπαθεί να βαδίσει πάνω σε ράγες που είχαν χτιστεί τα προηγούμενα χρόνια.

Το τρίτο, η μετριοπάθεια που δείχνει σε σχέση με την αντιπολιτευτική του τακτική. Η εμπειρία του σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο τον έχουν βοηθήσει να αντιληφθεί ότι η πολιτική δεν είναι κραυγές και προσωπικά χτυπήματα, αλλά επιχειρήματα, εναλλακτικές προτάσεις και σχέδιο.

Φρονώ πως αυτά είναι τα τρία βασικά συμπεράσματα από τον πρώτο μήνα της προεδρίας Ανδρουλάκη. Το ζητούμενο, βεβαίως, είναι το από εδώ και πέρα. Πώς θα σταθεί συνολικά ο χώρος, δεδομένου ότι σιγά σιγά μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο, ακόμα και αν ο χρόνος των εκλογών είναι στο τέλος της τετραετίας. Πώς, δηλαδή, θα μετουσιώσει όλη αυτή τη δυναμική των εσωκομματικών εκλογών και των δημοσκοπήσεων σε απτό γεγονός, με οργανωτική ανάπτυξη και πολιτικό αφήγημα. Προϋπόθεση για να συμβούν αυτά απαιτούνται δυο πράγματα: Αξιόπιστα πρόσωπα και πειστικό πρόγραμμα.

Και στο σημείο αυτό πρέπει να συμφωνήσουμε ότι ο πήχης είναι ψηλά, με τον έννοια ότι ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ έχουν πλέον αλλάξει πίστα. Στον ορίζοντα ανοίγονται δυνατότητες και προοπτικές για κάτι μεγάλο και όχι για μια συμπληρωματική δύναμη που όλοι θα ρωτούν «με ποιον θα πάτε;».

Στη βάση αυτή θα είναι αρκούντως χρήσιμο για τον νέο αρχηγό να βγάλει προς τα έξω αυτό που συνηθίζουμε να λέμε ηγετική ομάδα. Η οποία, για να είναι αποτελεσματική, θα πρέπει να είναι ένα αμάλγαμα νέων στελεχών και έμπειρων προσώπων. Το στοίχημα είναι και προς τα δυο στοιχεία. Όχι μόνο ως προς την ανανέωση, που ήδη υλοποιείται, αλλά και ως προς την αξιοποίηση. Το ΠΑΣΟΚ διαθέτει το καλύτερο δυναμικό στελεχών, ένα τμήμα του οποίου είτε κοίταξε προς τα δεξιά του (σ.σ.: κυρίως με γνώμονα να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας) είτε πήγε σπίτι του.

Το πιο σύνθετο και δύσκολο στοίχημα είναι το πώς θα εντάξει ο κ. Ανδρουλάκης όλο αυτό το δυναμικό στο σχεδιασμό του. Όχι μόνο ο χώρος, αλλά και η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια πρόσωπα με τεράστια εμπειρία και ευρύτερη-εντός και εκτός των τειχών- αποδοχή να είναι ανενεργά. Ήδη, πολλά από τα στελέχη αυτά το προηγούμενο διάστημα έστειλαν το σήμα τους και με τον τρόπο τους στηρίζουν το εγχείρημα και το νέο αρχηγό.

Αν το καταφέρει ο κ. Ανδρουλάκης, θα έχει βάλει με το καλημέρα τις βάσεις για κάτι πολύ μεγάλο. Διότι θα αποτυπωθεί στην πράξη αφενός ότι το κόμμα διευρύνεται και «επιστρέφει», αφετέρου ότι εμπλουτίζει σημαντικά το προγραμματικό του οπλοστάσιο με τις καλύτερες επεξεργασίες.

Και στο σημείο αυτό ο κ. Ανδρουλάκης ξέρει ότι δεν έχει να φοβηθεί απολύτως τίποτα. Ούτε τις αντιδράσεις που ενδέχεται να προκληθούν, ούτε τις θεμιτές φιλοδοξίες των ανθρώπων. Αυτή την ώρα είναι ένας πανίσχυρος αρχηγός, πλήρως νομιμοποιημένος από την εσωκομματική διαδικασία και το 70% που συγκέντρωσε. Κάτι σαν λευκή επιταγή έχει λάβει. Που σημαίνει ότι βρίσκεται στη φάση της επιβολής: Προσώπων και θέσεων.

Το momentum αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να το χάσει υπό τον ενδεχόμενο φόβο αντιπαραγωγικών ισορροπιών ή της συνηθισμένης μουρμούρας που παρατηρείται στα κόμματα όταν αλλάζουν οι συσχετισμοί.

Τους προσεχείς −λίγους− μήνες ο Νίκος Ανδρουλάκης θα σπείρει το πολιτικό του χωράφι. Από τους καρπούς που θα βγουν θα εξαρτηθεί εν πολλοίς το αποτέλεσμα των εκλογών οψέποτε και αν γίνουν.