Το νόημα ταυτότητα έχει διάφορες εκφάνσεις. Μπορεί να αναφερόμαστε σε ψυχολογική ταυτότητα π.χ. ταυτότητα φύλου, σε πολιτισμική ταυτότητα, π.χ. Έλληνας ως κληρονόμος του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, σε εθνική ταυτότητα, με βάση την εθνική/κρατική γενεαλογία, σε ιδεολογική ταυτότητα, π.χ. με βάση ένα συγκεκριμένο ιδεολογική πιστεύω, κομματική ταυτότητα, κλπ, κλπ. Ωστόσο και παρόλα αυτά το νόημα ταυτότητα δεν έχει να κάνει με τη συνείδηση αλλά με το ασυνείδητο ενός ατόμου, γιατί ο καθένας αφ’ ενός έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, αφ’ ετέρου συχνά το περιεχόμενο του όρου διαφέρει από άτομο σε άτομο. Αφορά δηλαδή στο φαντασιακό του κάθε ατόμου του τι ακριβώς εννοεί με την κατάθεση της ταυτότητας του. Αφορά στους μηχανισμούς της ενδοβολής, βάζω μέσα κάτι που μου αρέσει, και της προβολής, αποβάλλω από μέσα μου κάτι που με δυσαρεστεί και το προβάλλω σε κάποιον άλλον. Κάπως έτσι για κάποιους η επανάσταση του ’21 ήταν έπος, ενώ για κάποιους άλλους αδιέξοδη.
Με βάση τα παραπάνω όταν το νόημα πολιτισμική και εθνική ταυτότητα, χρησιμοποιείται στην πολιτική και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο, τότε είναι σαφές ότι μπορούμε να αναφερόμαστε σε «χειριστική» πολιτική με στόχο το όφελος κάποιων. Πάνω σ’ αυτή τη βάση, ξαναπαίχτηκε για πολλοστή φορά, το πολιτικό παιχνίδι της ονοματοδωσίας της ΠΜΓΔ, για πολύ συγκεκριμένους πολιτικούς και οικονομικούς λόγους. Και είναι τόσο κραυγαλέα χειριστική και ξεδιάντροπη η όλη διαδικασία, που μόνο ένας ανόητος πολιτικά δεν θα αντιλαμβανόταν ή κάποιος πολιτικά ανήθικος, αφού στο πρόσφατο δημοψήφισμα ψήφισαν ακόμα και αλβανοί πολίτες ότι είναι «μακεδόνες» και η γλώσσα τους είναι η «μακεδονική». Κι ακόμη περιμένουμε να δούμε το τι έχει να γίνει στη Βουλή.
Ωστόσο στο πολιτικό πεδίο, έχουν ήδη τεθεί δύο σημαντικά ερωτήματα: α) γιατί η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή να ανακαινίσει ένα ζήτημα που δεν είναι δική της προτεραιότητα; β) Υπάρχει ήθος στην πολιτική κι αν ναι, το διαθέτει η σημερινή κυβέρνηση;
Γράφονται πολλά και διάφορα, για πιέσεις, για ανταλλαγές, για υποστηρίξεις, μέχρι και για την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στον πρωθυπουργό. Το τι αλήθεια συμβαίνει θα το μάθουμε σύντομα, από την πορεία και του χρηματιστηρίου.
Όμως προκύπτει και ένα άλλο ερώτημα που αφορά στο γιατί ένα 20% με 25% της κοινωνίας εξακολουθεί να στηρίζει τη συγκεκριμένη κυβέρνηση και μετά απ’ αυτή την πολιτική που χρησιμοποιεί την εργαλειοποίηση της πολιτισμικής ταυτότητας συγκεκριμένων σλαβικών μειονοτήτων για πολιτικά κέρδη στο εσωτερικό, χωρίς ουσιαστική βάση, κι αυτό είναι φυσικά πέρα για πέρα πολιτικά ανήθικο.
Τελικά μήπως οι ίδιες οι κοινωνίες δεν είναι άμοιρες ευθυνών, αλλά αντίθετα είναι εκείνες που στρώνουν το δρόμο για διθυραμβικούς θριάμβους ανόητων πολιτικών, με ποιο κέρδος και ενάντια σε ποιον;
*Βασισμένο στο βιβλίο: «Μπορεί η αριστερά; Η ιδεολογία ως επινόηση, ως αυταπάτη και ως χειραγώγηση». Μια ψυχαναλυτική προσέγγιση. Εκδόσεις Ανατολικός 2018.
13°
