Είναι εμφανές ότι οι άνθρωποι που σχεδιάζουν τη φορολογική πολιτική δεν ζουν εκεί έξω, μαζί με όλους εμάς.
Διότι ακόμα και αν αρχίσουν να κληρώνουν 42άρες τηλεοράσεις και κρουαζιέρες στην Καραϊβική, εσύ πάλι δεν θα ζητήσεις απόδειξη από το μηχανικό του αυτοκινήτου και τον ηλεκτρολόγο. Με 23% ΦΠΑ, αν δεν πάρεις απόδειξη εξοικονομείς λεφτά που μπορείς να τα παίξεις στα λαχεία ή στην Πάρνηθα, να τα βάλεις έναντι στη ΔΕΗ, τέλος πάντων. Είναι εμφανές ότι οι άνθρωποι που σχεδιάζουν τη φορολογική πολιτική δεν ζουν εκεί έξω, μαζί με όλους εμάς. Όταν μόνο για το αναγκαίο, το «δεν πάει άλλο, καίω φλάντζα» service του αυτοκινήτου, εσύ μπορείς να γλιτώσεις ένα πενηντάρικο και τη σχέση του με το μηχανικό, τότε θα είσαι ηλίθιος αν πάρεις απόδειξη. Φυσικά και γνωρίζεις ότι η φοροδιαφυγή γεννά τη δυστυχία σου. Ασφαλώς και πρέπει κάποιος να πιάσει από το λαιμό τον αλήτη το μηχανικό σου. Θα ήθελες να το κάνεις και εσύ. Αλλά αυτό που αισθάνεσαι και αυτό που θέλεις, κοστίζουν λιγότερα από πενήντα ευρώ. Ίσως στο μέλλον...
Παράγοντας του Υπουργείου Οικονομικών μού εξομολογήθηκε ότι σε μία από τις τελευταίες συναντήσεις, ο κακός μπάτσος Τόμσεν τούς είπε ότι έχουν αρχίσει να χάνουν την υπομονή τους με τη φοροδιαφυγή.Λογικό. Ζούμε στη χώρα όπου, όσον αφορά τη φοροδιαφυγή, το ΔΝΤ προσπερνάει από αριστερά την κυβέρνηση. Κάποιος πήγε να πει κάτι για τη φοροδιαφυγή, που τονώνει με τον τρόπο της την αγορά και δίνει έσοδα στο κράτος από άλλη οδό. Καλό, αρκεί να το λες σε αμφιθέατρο οικονομικών και όχι στο κέντρο πρωτευούσης μίας χώρας που εξοντώνει τη μεσαία τάξη διά της υπέρμετρης και παράλογης φορολόγησης. Οι μισθωτοί, όσοι απέμειναν, δουλεύουν για την εφορία. Τα εγγόνια δεν επισκέπτονται τον παππού, επειδή φοβούνται μήπως τους γράψει κανένα σπίτι. Το SUV που αγόρασες με δάνειο, όταν είχες δουλειά και μικρότερες φορολογικές υποχρεώσεις, φορολογείται τώρα ως είδος πολυτελείας. Και φέτος δεν θα πας διακοπές. Μπορεί να μην έχεις χρήματα ούτε για τη βενζίνη ή να χρειάζεται να πληρώσεις τα μαθήματα του παιδιού. Θα κάνεις αργά τη φορολογική δήλωση, μήπως και σου προκύψει κάτι έξτρα και καταφέρεις να πληρώσεις.
Για πρώτη φορά στη ζωή σου σκέφτεσαι ότι μπορεί να πας φυλακή. Δεν αποκλείεται να κοιτάζεις τον άστεγο με άλλο μάτι. Και ευτυχώς δεν πήγες διακοπές. Θα θύμωνες. Γιατί στη χώρα των διακοπών, τύπος που νοικιάζει ομπρέλες δουλεύει ένα μήνα για να ζήσει έντεκα – τους τρεις κάπου τροπικά. Αυτός με τα δωμάτια σου λέει ότι έναν Αύγουστο έχει να δουλέψει και ο ταβερνιάρης πουλάει χωριάτικη με 9 ευρώ γιατί δεν μειώθηκε, λέει, ο ΦΠΑ στην εστίαση. Πίσω στην πόλη ένας μικρός στρατός από ελεύθερους επαγγελματίες θα απολαμβάνει την έλλειψη αντικειμενικών κριτηρίων φορολόγησης και θα φοροδιαφεύγει, εκμεταλλευόμενος τη δική σου αδυναμία και την διαχειριστική ατολμία της κυβέρνησης. Και εσύ ακόμα επάνω στον καναπέ, ιδρωμένος από τη ζέστη και την απελπισία, θα αναπολείς τις διακοπές που έκανες παλιά. Θα θυμάσαι το γαμημένο δωμάτιο που χρυσοπλήρωσες και θα μέμφεσαι τον εαυτό σου – αν ήσουν τότε πιο εγκρατής τώρα θα κοιμόσουν μία ώρα παραπάνω, δεν θα άνοιγες το μάτι για να δεις τον τρόμο στο ταβάνι. Μην ανάψεις κλιματιστικό. Ξοδεύει ρεύμα.
16°
