Women in Business Forum: Για 11η χρονιά η ICAP CRIF φέρνει τη γυναίκα στον κόσμο των επιχειρήσεων στο επίκεντρο

Την Τρίτη, 21 Οκτωβρίου του 2025, διεξήχθη για 11η συνεχόμενη χρονιά το Women in Business Forum της ICAP CRIF. Το Forum αυτό σκοπό έχει, μέσα από ένα μεγάλο εύρος θεμάτων, να εξετάσει δημιουργικά τους προβληματισμούς και τις προκλήσεις που αφορούν τη διοικητική συμπερίληψη των γυναικών στην ανώτερη και ανώτατη διοίκηση.

Τι είδαμε και τι μάθαμε όταν παραβρεθήκαμε στο Women in Business Forum 2025

Η Athens Voice βρέθηκε εκεί με δύο τρόπους: πρώτον, υπήρξε χορηγός επικοινωνίας, και δεύτερον, εγώ η ίδια συμμετείχα ως συντονίστρια, κατόπιν ευγενικής πρόσκλησης της κυρίας Μαρίας Κατσαρέα, η οποία είναι Director of Corporate Marketing & Communications της ICAP CRIF, και η οποία υπήρξε η ψυχή της εκδήλωσης με τις καίριες οργανωτικές της προσεγγίσεις.

Πρώτα συμμετείχα σε ένα fireside chat με την κυρία Νταίζη Μανιατοπούλου, και αργότερα σε ένα panel με τις Στέλλα Σαμαρτζή και Θάλεια Μαθιού. Εκτός όμως από αυτόν μου τον ρόλο, παρακολούθησα ως ακροάτρια με μεγάλο ενδιαφέρον όλες τις συζητήσεις και παρουσιάσεις, και βγήκα από το ξενοδοχείο NJV Athens Plaza, όπου διεξήχθη το forum, πλουσιότερη από πολλές απόψεις.

Η οπτική μου, όσον αφορά στην εμπειρία μου σε αυτή τη διοργάνωση, ίσως να διαφέρει από αυτή μιας γυναίκας η οποία εργάζεται στον επιχειρηματικό κόσμο. Ωστόσο, αυτά που άκουσα, και κυρίως, αυτό που βίωσα σαν γενικότερη αίσθηση καθ’ όλη τη διάρκεια της εσπερίδας αυτής, θεωρώ ότι βγαίνουν έξω από το πλαίσιο του «corporate» όπως συνήθως αυτό ορίζεται, και αγγίζουν γενικότερα θέματα και προκλήσεις που αντιμετωπίζει μια γυναίκα στον εργασιακό της χώρο, όποιος και αν είναι αυτός.

Η εργασία έχει γίνει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας, και το πώς κινούμαστε και δρούμε μέσα σε αυτόν τον κόσμο έχει μεγάλο αντίκτυπο τόσο στην επαγγελματική μας πορεία όσο και στην προσωπική μας εξέλιξη. Ιδιαίτερα για τους ανθρώπους, και δη για τις γυναίκες, οι οποίες θέλουν να αφοσιωθούν και να εξελιχθούν σε αυτή την πτυχή της ζωής τους, όπως επίσης και να βιώσουν την ικανοποίηση μιας πετυχημένης επαγγελματικής πορείας, οι προκλήσεις, οι δυσκολίες και τα πιθανά εμπόδια ποικίλλουν.

Παρά το γεγονός ότι τις τελευταίες δεκαετίες έχουν επιτευχθεί άλματα στη συμπερίληψη των γυναικών στην ανώτερη και ανώτατη διοίκηση, υπάρχει πάντα χώρος για βελτίωση. Η ημερίδα όμως αυτή δεν αρκείται αλλά ούτε περιορίζεται στο να απαριθμήσει τα προβλήματα ή τα μειονεκτήματα· κοινώς, δεν αποσκοπεί στο να εστιάζει στο αρνητικό πρόσημο των θεμάτων που θέτει, αλλά στην ελεύθερη, δημιουργική και κυρίως παραγωγική συζήτηση, η οποία γεννά τόσο πιθανές λύσεις όσο και ερωτήματα που οφείλουμε να θέσουμε και ως κοινωνία αλλά και ως άνθρωποι στον εαυτό μας.

Είναι τόσο μια ενδοσκόπηση όσο και μια ειλικρινής παρατήρηση της επαγγελματικής πραγματικότητας μέσα στην οποία ζούμε.

Παρόλο που δεν εργάζομαι στον επιχειρηματικό κόσμο, το συντριπτικό ποσοστό των θεμάτων άγγιζαν ανησυχίες που έχω και εγώ στον δικό μου εργασιακό χώρο. Η συζήτηση, για παράδειγμα, γύρω από τη χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης, και πως αν αυτή χρησιμοποιηθεί σωστά μπορεί να είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο κυρίως στην εξοικονόμηση χρόνου, είναι ένας προβληματισμός ο οποίος ίπταται γύρω απ’ τους περισσότερους κλάδους τον τελευταίο καιρό.

Στους κλάδους εργασίας όπου κινούμαι εγώ ―οι οποίοι είναι αυτοί της δημοσιογραφίας και της διδασκαλίας― υπάρχει μεγάλος φόβος και πολλά ερωτήματα. Ένα ερώτημα έχει να κάνει για το εάν θα γίνουμε σε βάθος χρόνου περιττοί, και επίσης κατά πόσο επηρεάζονται αρνητικά οι μαθητές και οι φοιτητές οι οποίοι βασίζονται όλο και περισσότερο στην ΤΝ για τη συγγραφή των εργασιών τους (και όχι μόνο). Έρευνες δείχνουν τον τελευταίο καιρό ότι ειδικά στα πανεπιστήμια, σε όλο τον κόσμο, οι μαθητές από τη μία γίνονται όλο και λιγότερο ικανοί να γράψουν ή και να διαβάσουν χωρίς εργαλεία ΤΝ, και οι καθηγητές πρέπει όλο και περισσότερο να «εκπαιδευτούν» στο να αναγνωρίζουν ότι μια εργασία δεν είναι γραμμένη από άνθρωπο.

Σε προσωπικό επίπεδο ομολογώ ότι αρνούμαι κατηγορηματικά να χρησιμοποιήσω ΤΝ, και δεν έχω ποτέ κατεβάσει καμία εφαρμογή, και θα το αποφύγω για όσο καιρό μπορώ.

Στον αντίποδα, ίσως, όμως της ΤΝ και της γενικότερης τεχνολογικής εξέλιξης η οποία διεισδύει όλο και πιο «βίαια» στη ζωή μας, το Women in Business Forum της ICAP CRIF, έριξε φως σε ένα θέμα το οποίο συχνά αμελούμε ή του οποίου τη σημασία μειώνουμε: το να φροντίζουμε τον εαυτό μας, και κατά συνέπεια, πως μπορούν με τη σειρά τους και οι ίδιες οι επιχειρήσεις στο να συμβάλλουν θετικά σε αυτό.

Είχα την ευκαιρία και την τιμή να συντονίσω αυτό το συγκεκριμένο panel το οποίο εστίαζε στην κουλτούρα της ευεξίας (wellness) και κατά τη διάρκεια του οποίου συζητήσαμε με τη κυρία Στέλλα Σαμαρτζή και την κυρία Θάλεια Μαθιού τι ακριβώς σημαίνει αυτή η τάση, πως μεταφράζεται η αξία και η σημασία της στην καθημερινότητά μας, και πως μπορεί να εφαρμοστεί στον εργασιακό χώρο.

Ανεξάρτητα από το εάν εργάζεται κάποιος σε μια μεγάλη διεθνή επιχείρηση, ή είναι ελεύθερος επαγγελματίας, το λεγόμενο «self-care», η φροντίδα δηλαδή του εαυτού μας, οφείλει να ανέβει στη λίστα προτεραιοτήτων στη ζωή μας για τον απλούστατο λόγο ότι εάν δεν είμαστε εμείς καλά, εάν δεν φροντίσουμε τόσο το σώμα μας όσο και την ψυχική μας υγεία, και σαν ηγέτες ή υπάλληλοι, αλλά και σαν άνθρωποι, η αναπόφευκτη φθορά σε βάθος χρόνου θα επηρεάσει όλα τα περιβάλλοντα και όλους τους χώρους στους οποίους κινούμαστε―την εργασία μας, τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, την κοινωνικότητά μας, και τον ελεύθερο χρόνο μας και τις δραστηριότητες με τις οποίες επιλέγουμε να τον γεμίσουμε.

Τέλος, λοιπόν, η ημερίδα αυτή, αν και εστιάζει στο επιχειρείν και στη θέση των γυναικών μέσα σε αυτό, αγγίζει, στην πραγματικότητα, και ξεδιπλώνει πολλά περισσότερα. Από την ισορροπία εργασίας-οικογένειας, στη σημασία της προσωπικής μας εικόνας, τη συμπεριληπτική εργασιακή κουλτούρα, τις επερχόμενες τεχνολογικές εξελίξεις, και τις προσωπικές ιστορίες επιτυχίας, το Women in Business Forum συνεχίζει να τονίζει, ουσιαστικά, πως η εξέλιξη δεν είναι κάτι πεπερασμένο, και ο εργασιακός κόσμος δεν είναι απλά ένα άκαμπτο κουτάκι με απαράβατους κανόνες τους οποίους πρέπει να ακολουθούμε τυφλά, αλλά ένα λειτουργικό σύστημα το οποίο θα πρέπει να συμβαδίζει με την εποχή και τις ανάγκες αυτών που τον υπηρετούν.