Η ευαισθησία των ακραίων σιωνιστών φτάνει σε τέτοιο παροξυσμό, ώστε οποιαδήποτε επιφύλαξη διαγιγνώσκεται ως μεροληψία κατά της χώρας τους και της «φυλής» τους
Ισραήλ: Ο αντισημιτισμός και ο ισραηλινός εξαιρετισμός
Ό,τι και να κάνει το Ισραήλ —ακόμα κι αν βελτιώσει τη δημοκρατία του, ακόμα κι αν ανταποκριθεί σε όλες τις απαιτήσεις των Παλαιστινίων— οι επικρίσεις εναντίον του δεν πρόκειται να σταματήσουν. Πρώτον διότι ο αντισημιτισμός, όπως κι αν τον αντιλαμβάνονται οι Ισραηλινοί με τις δικές τους προκαταλήψεις, είναι υπαρκτός και έχει βαθιές ρίζες. Δεύτερον διότι, ακριβώς εξαιτίας του αντισημιτισμού, η ιστορική μνήμη είναι επιλεκτική: οι αντισημιτικές μάζες και οι παρατάξεις που τις καθοδηγούν θυμούνται τα εγκλήματα του Ισραήλ· ποτέ τα εγκλήματα των Αράβων. Και τρίτον διότι το Ισραήλ δεν πρόκειται να γίνει φιλοαραβική χώρα, όπως θα επιθυμούσε η διεθνής αριστερά· τα αντανακλαστικά του θα παραμείνουν, για τους προφανείς λόγους, αμυντικο-επιθετικά.
Ο αντισημιτισμός και ο ισραηλινός εξαιρετισμός
Τούτου λεχθέντος, ο γερουσιαστής του Βερμόντ Μπέρνι Σάντερς, που εκπροσωπεί την παλιά γενιά των Αμερικανών σοσιαλιστών, έχει δίκιο: η ισραηλινή εκστρατεία εκτοπισμού και εξόντωσης των Παλαιστινίων έχει παραβιάσει κάθε κανόνα δικαίου — όχι μόνο από το 2023. Αναφέρω τον Μπέρνι Σάντερς επειδή, αν και ο πατέρας του ήταν Πολωνοεβραίος και η μητέρα του Εβραία γεννημένη στη Νέα Υόρκη, κατηγορείται από τους ακραίους σιωνιστές ότι «παραληρεί με μίσος». Οι οπαδοί του Μπενιαμίν Νετανιάχου δεν ανέχονται αιτιάσεις· καταγγέλλουν έναν «ομοεθνή» τους ότι επιδίδεται σε «απαράδεκτη συκοφαντία αίματος» (μια μεσαιωνική θεωρία συνωμοσίας, σύμφωνα με την οποία οι Εβραίοι δολοφονούν χριστιανόπουλα για να χρησιμοποιήσουν το αίμα τους σε θρησκευτικές τελετές). Γι’ αυτούς τους σιωνιστές, όποιος δεν είναι Εβραίος δεν δικαιούται να ομιλεί —όταν ομιλεί, διαπράττει το έγκλημα του αντισημιτισμού—, ενώ όποιος είναι Εβραίος πρέπει να ακολουθεί το κοπάδι· ειδάλλως θεωρείται ύποπτος αυτοαπέχθειας· απορρίπτει τη φύση του και την ταυτότητά του.
Αν και η σύγχυση μεταξύ των επικρίσεων στο Ισραήλ και του αντισημιτισμού δεν είναι καινούργια, τα δύο τελευταία χρόνια το γνήσιο μίσος κατά των Εβραίων από την αριστερά κι από την ακροδεξιά συνοδεύεται από έξαλλη χορωδία κακόπιστων κατηγοριών. Αυτή η εξαλλοσύνη ευνοεί τους αντισημίτες, διότι μπορούν να ισχυριστούν ότι στοχοποιούνται απλώς και μόνο επειδή μέμφονται το Ισραήλ: η άμυνά τους γίνεται πιο αποτελεσματική εφόσον πολλοί άνθρωποι, ακόμα και Εβραίοι όπως ο Μπέρνι Σάντερς, χαρακτηρίζονται αντισημίτες επειδή αποδοκιμάζουν την πολιτική του Νετανιάχου και άλλων σαν αυτόν. Η ισραηλινή ευαισθησία φτάνει σε τέτοιο παροξυσμό, ώστε οποιαδήποτε επιφύλαξη διαγιγνώσκεται ως μεροληψία κατά της χώρας τους και της «φυλής» τους· έχουν καταργηθεί ακόμα και τα εβραϊκά ανέκδοτα (τα οποία έχουν προκύψει από Εβραίους χιουμορίστες), ενώ στη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών τα ρεπορτάζ που έδειχναν τη θλιβερή κατάσταση στη Γάζα εκλαμβάνονταν ως κακόβουλη δυσφήμιση — ιδιαίτερα αν δημοσιεύονταν σε εφημερίδες με μεγάλο αριθμό συντακτών εβραϊκής καταγωγής σαν τους New York Times.
Αναμφίβολα ο λαϊκός αντισημιτισμός είναι εξαιρετικά διαδεδομένος και περιέχει ποικίλες μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες, που έχουν ενσωματωθεί στην εχθρότητα έναντι του σύγχρονου ισραηλινού κράτους. Αν και σήμερα λίγοι πιστεύουν στη «συκοφαντία αίματος» —στο ότι π.χ. το Ισραήλ δολοφονεί Αραβόπουλα για θρησκευτικούς σκοπούς—, πολλοί, πάρα πολλοί, αδυνατούν να επεξεργαστούν τις πράξεις του Ισραήλ, είτε καλές είτε κακές, με τους όρους που χρησιμοποιούν για άλλες εθνότητες.
Λόγου χάρη, για τις αραβικές πολιτοφυλακές του Σουδάν, που εξοντώνουν τους Μασαλίτ, δεν ακούγεται καμία διαμαρτυρία εθνοτικού τύπου: κανείς δεν εκτοξεύει κατάρες εναντίον των Αράβων στο Νταρφούρ. Η οργισμένη στάση για τους θανάτους αμάχων στη Γάζα διαφέρει από εκείνη για τις άλλες τραγωδίες στον κόσμο· αν και οι Κογκολέζοι αντάρτες σφάζουν αμάχους στο Ρουτσούρου, αν και οι ισλαμιστές στη Συρία σκοτώνουν Αλαουίτες, οι ευαίσθητες ψυχές επικεντρώνονται στη Γάζα. Μία από τις αιτίες γι’ αυτό το ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ίσως η κυριότερη, είναι το ότι ο δράστες είναι οι «Εβραίοι». Ο αντισημιτισμός που έχει συμβάλει στην ολέθρια πολιτική της ισλαμοφιλίας —ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου— έχει αρχαιότερη καταγωγή από αυτή που ομολογούν τα επιμέρους άτομα και ομάδες. Όσο για τη δυσανεξία των Ισραηλινών στην κριτική, οφείλεται, εν πολλοίς, στην επίγνωση αυτού του ευρύτατα διαδεδομένου φαινομένου, καθώς, φυσικά, και σε ακραίο εθνικισμό, ιδέα ανωτερότητας, ταυτότητα ιστορικού θύματος και εμμονικό αίσθημα του ανήκειν στην εθνοθρησκευτική κοινότητα.
Ο ισραηλινός εξαιρετισμός και η δυσανεξία των Ισραηλινών στην κριτική
Η εν λόγω δυσανεξία είναι εντυπωσιακή στην ομοιότητά της με το ύφος της αντιφιλελεύθερης αριστεράς. Η αριστερά παρακάμπτει την ανάγκη να υπερασπιστεί τις θέσεις της επί της ουσίας, χαρακτηρίζοντας όσους διαφωνούν μαζί της «ακροδεξιούς», «φασίστες», «ρατσιστές», «ομοφοβικούς» και τα τοιαύτα. Η φιλοϊσραηλινή-ισραηλινή δεξιά ξεμπερδεύει με τους πολιτικούς της αντιπάλους κολλώντας τους την ετικέτα «αντισημίτης» — πράγμα που μπορεί να ισχύει, αλλά μπορεί και να μην ισχύει. Αυτό κάνει άλλωστε και η αμερικανική προεδρία, η οποία, αίφνης, ως βασιλικότερη του βασιλέως, χρησιμοποιεί προσχηματικές κατηγορίες περί αντισημιτισμού, προκειμένου να αναστείλει τη χρηματοδότηση των αριστερών πανεπιστημίων, μολονότι, ταυτοχρόνως, ο Ντόναλντ Τραμπ έχει καλωσορίσει στον κύκλο του φατρίες που ερωτοτροπούν με τον ακροδεξιό αντισημιτισμό· ο ίδιος ο πρόεδρος έχει αναφερθεί κατά καιρούς στους Εβραίους με υπαινιγμούς τύπου Shylock. Άρα, να τι παρατηρώ: η φιλοϊσραηλινή δεξιά, εκτός του ότι διευρύνει τον ορισμό τού τι συνιστά αντισημιτισμό, τον μεταθέτει με τέτοιον τρόπο ώστε να καλύπτει οποιαδήποτε μομφή στο Ισραήλ και την ίδια στιγμή να αποδέχεται ολόκληρο τον ακροδεξιό συρφετό· τους τρελούς Ευαγγελιστές και τη συνωμοσιολογία περί νέας παγκόσμιας τάξης. Η οικοδόμηση ενός συνασπισμού που συγκροτείται από την πλήρη αδιαφορία για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων απαιτεί συγχρωτισμό με ανθρώπους που δεν έχουν κανένα ήθος όσον αφορά τους Εβραίους. Κάνεις πόλεμο με τον συνασπισμό που έχεις, όχι με τον συνασπισμό που εύχεσαι να είχες.
Αν και η στοχοποίηση του ισραηλινού κράτους θεωρείται αντισημιτισμός όταν απαιτείται ο αφανισμός του, είναι αυτονόητο ότι η πολιτική του Ισραήλ υποβάλλεται στη διεθνή κριτική, όπως συμβαίνει με όλα τα κράτη. Ο ισραηλινός εξαιρετισμός, οποιοσδήποτε εξαιρετισμός, πρέπει να θεωρείται απαράδεκτος. Ωστόσο, αν αυτή η κριτική δεν συνοδεύεται από συνωμοσιολογική προπαγάνδα, προβολή ψευδών, απανθρωποποιητικών, δαιμονοποιητικών ή στερεοτυπικών ισχυρισμών περί των Εβραίων ή της υποτιθέμενης παγκόσμιας ισχύος τους, δεν στοιχειοθετεί αντισημιτισμό. Αντιθέτως, όταν ενοχοποιούνται οι Εβραίοι ως λαός για πραγματικά ή φανταστικά αδικήματα που έχει διαπράξει ένας μεμονωμένος Εβραίος ή μια ομάδα Εβραίων, ο αντισημιτισμός είναι σαφής.
Η αμφισβήτηση ή η υποβάθμιση της Shoah αποτελεί επίσης κεντρικό συστατικό του αντισημιτισμού· εξάλλου, σύμφωνα με το νομικό πλαίσιο των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών, είναι παράνομη. Είναι λοιπόν σίγουρο ότι το διεθνές φοιτητικό κίνημα, που επηρεάζεται από ισλαμιστικές οργανώσεις, έχει ολισθήσει, ίσως ανεπίγνωστα, ίσως όχι, στον λαϊκό αντισημιτισμό — όσο για τα όρια της ελευθερίας του λόγου, εντός και εκτός campus, τα αναζητούμε ακόμα. Έτσι κι αλλιώς, τα εγκλήματα των ισλαμιστών, Αράβων ή μη, δεν απασχολούν τα ακτιβιστικά κινήματα όπως εκείνα των Ισραηλινών: δεν υπάρχει αντι-νιγηριανό κίνημα εξαιτίας της Μπόκο-Χάραμ, ούτε αντισουνιτικό-αντιαραβικό κίνημα εξαιτίας του ISIS, ούτε αντι-υεμενικό εξαιτίας των Χούθι, ούτε αντι-ρουαντινό εξαιτίας των Χούτου· αντιθέτως, για τα εγκλήματα των Χούτου ενοχοποιήθηκε η «Δύση», περίπου όπως σήμερα για τα εγκλήματα της Χαμάς ενοχοποιείται το Ισραήλ.
15°
