O Μάθιου Μπόιλ, επικεφαλής του Breitbart στην Ουάσιγκτον, εξηγεί γιατί θεωρεί τον Ντόναλντ Τραμπ κορυφαίο πρόεδρο
Ο Μάθιου Μπόιλ δεν είναι ένας ακόμη συντηρητικός ρεπόρτερ. Ως επικεφαλής του γραφείου του Breitbart News στην Ουάσιγκτον έχει πάρει πολλές συνεντεύξεις από τον πρόεδρο Τραμπ, περισσότερες απ’ ό,τι σχεδόν οποιοσδήποτε άλλος δημοσιογράφος – «κάπου εκεί μαζί με τον Σον Χάνιτι», όπως λέει.
Μιλώντας μαζί του, έχεις την αίσθηση ότι ακούς την αντήχηση του Λευκού Οίκου. Η συνομιλία μας γίνεται λίγο μετά τη συμμετοχή του σε πάνελ στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, στο οποίο έθεσε την Κίνα στην κορυφή της λίστας των εχθρών των ΗΠΑ – είναι σαφές ότι δεν μεταφέρει απλώς απόψεις, αλλά την ίδια τη στρατηγική της αμερικανικής διοίκησης. Πολύς κόσμος επιδιώκει να τον προσεγγίσει – θέλει μια γεύση για το πώς σκέφτεται ο Λευκός Οίκος, ειδικά σε μία εποχή αβεβαιότητας. Ο Μάθιου Μπόιλ, ομολογουμένως, ήταν από τις πιο δημοφιλείς φιγούρες του Φόρουμ.
Κάνουμε τη συνέντευξη στα όρθια έξω απ’ τη μεγάλη αίθουσα στον προαύλιο χώρο του ξενοδοχείου Αμαλία. Η μέρα είναι ανοιξιάτικη, στον ορίζοντα διαφαίνεται η Ιτέα και η θάλασσα. Ο Μπόιλ έχει ταχύ μα συγκροτημένο λόγο.
Αναπόφευκτα η συζήτηση ξεκινά από την Κίνα καθώς –λίγα λεπτά πριν από τη συζήτησή μας– το Πεκίνο είχε εκ νέου απαντήσει στους δασμούς του Τραμπ. «Η Κίνα είναι η μεγαλύτερη απειλή για τον ελεύθερο κόσμο», δηλώνει χωρίς περιστροφές. «Δεν είναι απλώς ένας αντίπαλος. Είναι ένα κομμουνιστικό καθεστώς που διεξάγει οικονομικό πόλεμο ενάντια όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη». Κατά τον ίδιο, «η στρατηγική του Πεκίνου εκτείνεται μέσα από την πρωτοβουλία Beltand Road και αποσκοπεί στον έλεγχο κρατών και υποδομών μέσω ύπουλων συμφωνιών που τα δεσμεύουν για δεκαετίες. Δεν είναι αυτός ο τρόπος της Δύσης. Εμείς πιστεύουμε στην ελευθερία, στη δημοκρατία, στην εθνική κυριαρχία», προσθέτει, τονίζοντας τις λέξεις. «Η Κίνα θέλει να κυριαρχήσει στον πλανήτη. Δεν το λέω μόνο εγώ. Το λέει ο πρόεδρος, οι άνθρωποί του, το λένε οι πράξεις τους».
Ο Τραμπ, σύμφωνα με τον Μπόιλ, έχει αντιληφθεί τη φύση αυτής της απειλής και λειτουργεί αποφασιστικά. «Η επιβολή των δασμών δεν ήταν τιμωρία, ήταν ένα ξυπνητήρι. Ένα σήμα προς τον υπόλοιπο κόσμο ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Κι όπως φαίνεται, ο κόσμος ξυπνά». Ο ίδιος απαριθμεί χώρες και ηγέτες που, όπως λέει, ευθυγραμμίζονται με τη νέα κατεύθυνση της Ουάσιγκτον: από την Ινδία που βλέπει ευκαιρίες, μέχρι την ΕΕ που αναζητά νέες συμφωνίες. Ακόμα και η Ελλάδα, με την κομβική της θέση στο σχέδιο του Διαδρόμου IMEC, παίζει καίριο ρόλο, όπως εξηγεί. «Η Ελλάδα είναι η γέφυρα. Η γέφυρα ανάμεσα στην πολυπληθέστερη δημοκρατία του κόσμου και την πιο ισχυρή, την Αμερική. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Έχει βάρος γεωπολιτικό και ιστορικό».
Η καταγγελία του για τη ζημιά που έχει υποστεί η αμερικανική βιομηχανική βάση από την άνοδο της Κίνας είναι εικόνα αποκάλυψης: «Αν περάσεις από το Οχάιο, το Μίσιγκαν, την Πενσυλβάνια ή το Ουισκόνσιν, μοιάζει σαν να έχει πέσει πυρηνική βόμβα. Κλειστά εργοστάσια, πόλεις φαντάσματα. Εκεί όπου κάποτε δούλευαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, τώρα υπάρχουν 1.500 θέσεις. Οι πολιτικοί άφησαν τις δουλειές να φεύγουν, τις βιομηχανίες να κλείνουν, και οι κοινότητες διαλύθηκαν. Ο πρόεδρος το βλέπει αυτό. Έχει πάει εκεί. Μίλησε με αυτούς τους ανθρώπους. Και τώρα, επιτέλους, υπάρχει απάντηση».
Ρωτάω πόσο μακριά είναι έτοιμος να φτάσει ο Τραμπ. Ο Μπόιλ απαντά: «Όσο χρειαστεί». Και προσθέτει: «Αυτό που κάνει τώρα, θυμίζει τη ρητορική του Ρέιγκαν για την “αυτοκρατορία του κακού”. Ξύπνησε τον κόσμο τότε και κερδίσαμε τον Ψυχρό Πόλεμο. Τώρα ο Τραμπ κάνει το ίδιο με την Κίνα. Οι ομιλίες του τον τελευταίο καιρό είναι η δική του εκδοχή του “Evil Empire”. Είναι σήμα στην ανθρωπότητα ότι η εποχή της παθητικής ανοχής τελείωσε». Συμπληρώνει, ωστόσο, ότι ο Τραμπ δεν αποκλείει τη συνεννόηση: «Έχει δηλώσει ότι θέλει μια συμφωνία. Αλλά δεν μπορεί να είναι μια κενή συμφωνία, πρέπει να γυρίσει τον τροχό. Να σταματήσει ο οικονομικός πόλεμος και να δούμε πραγματικές κινήσεις από την άλλη πλευρά. Μπορεί να υπάρξει συμφωνία, ναι, αλλά όχι όπως πριν. Πρέπει να υπάρχει ουσία, και αυτό είναι το πρώτο μεγάλο βήμα. Θα ακολουθήσουν κι άλλα. Ο υπόλοιπος κόσμος το βλέπει κι ακολουθεί».
Η συζήτηση επεκτείνεται από τα γεωπολιτικά στα πιο προσωπικά χαρακτηριστικά του Αμερικανού προέδρου. Ο Μπόιλ τον περιγράφει ως «εξαιρετικά επιτυχημένο επιχειρηματία», με διεθνώς αναγνωρίσιμα ακίνητα και επενδύσεις, αλλά κυρίως ως κάποιον που «είναι, στην καρδιά του, άνθρωπος της εργατικής τάξης». «Ναι, είναι δισεκατομμυριούχος», λέει, «αλλά δεν ανήκει πραγματικά στην τάξη των δισεκατομμυριούχων. Έχει περισσότερα κοινά με έναν ταξιτζή από το Κουίνς ή με έναν οικοδόμο από το Οχάιο, παρά με τα goldenboys της Wall Street ή τους μεγαλοεκδότες». Υπογραμμίζει ότι ο Τραμπ αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως εκπρόσωπο αυτών των ανθρώπων: «Ξέρει ότι έγινε πρόεδρος χάρη σε αυτούς. Και τώρα παρατηρούμε μια μεγάλη πολιτική αναδιάταξη. Οι εργατικοί ψηφοφόροι, που κάποτε ψήφιζαν Δημοκρατικούς, γίνονται η βάση του Τραμπ. Και αυτό μπορεί να διαρκέσει πέρα από τον ίδιο. Βλέπουμε σημάδια ότι η αλλαγή αυτή είναι βαθιά, ότι δεν είναι παροδική. Η ενέργεια που απελευθερώνεται είναι πραγματική».
Στα πιο παρεξηγημένα χαρακτηριστικά του Τραμπ ο Μπόιλ τοποθετεί την ικανότητά του να ακούει. «Έχει εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ και είναι καλύτερος ακροατής απ’ όσο πιστεύει ο κόσμος. Ακούει συμβούλους, αλλά ακούει και απλούς ανθρώπους. Προσπαθεί να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερες απόψεις». Σύμφωνα με τον Μπόιλ, αυτή η προσέγγιση αντικατοπτρίζεται και στο υπουργικό συμβούλιο. «Ίσως το πιο ισχυρό από την εποχή του Λίνκολν. Μια πραγματική “ομάδα” που ενισχύει τη δυναμική της διοίκησής του. Δεν φοβάται να έχει γύρω του ανθρώπους που διαφωνούν. Το ενθαρρύνει, θέλει σύγκρουση ιδεών».
Ρίχνω στη συζήτηση ένα όνομα: Ίλον Μασκ. «Πρόκειται για έναν εξαιρετικά ταλαντούχο άνθρωπο. Ένα από τα πολλά δυνατά μυαλά που συνεργάζονται με τον πρόεδρο αυτή τη στιγμή. Θέλουν όλοι να βοηθήσουν τη χώρα, και αυτό λέει πολλά για τη στιγμή που ζούμε. Ο Τραμπ μαγνητίζει ανθρώπους επιτυχημένους, που θέλουν να βάλουν πλάτη. Όχι γιατί τους το ζητάει, αλλά γιατί τους εμπνέει».
Ακούγοντάς τον, είναι σαν ν’ ακούς το πολιτικό υποσυνείδητο του προέδρου των ΗΠΑ. Ο Μάθιου Μπόιλ μοιάζει να ενσαρκώνει, με δημοσιογραφικούς όρους, το πολιτικό γίγνεσθαι του Λευκού Οίκου – μας ξεναγεί στο τραμπικό σύμπαν κι αυτό από μόνο του έχει ενδιαφέρον ως παρατήρηση. Πίσω από κάθε φράση του, καταδεικνύει τα σχέδια του Οβάλ Γραφείου. Ο ίδιος άλλωστε είναι τακτικός συνδαιτυμόνας του Τραμπ, κάτι που φροντίζει να υπογραμμίζει σε κάθε δημόσια παρουσία του.
15°
