Γιατί ήρθες ή πώς βρέθηκες στην Αθήνα;
Δεν ήρθα. Η Αθήνα ήρθε και με βρήκε.
Πού ζεις τώρα;
Ζω στους Αμπελόκηπους. Απέναντί μου είναι ο Πύργος των Αθηνών και αισθάνομαι ότι είμαι στο Μανχάταν επειδή είναι το ψηλότερο κτίριο στην Αθήνα. Ακριβώς πίσω μου είναι το πάρκο του Παστέρ με κήπους, περιστέρια και πουλάκια. Σαν να βρίσκομαι στο Σέντραλ Παρκ. Νομίζω ότι αυτή η ψευδαίσθηση, ότι ζω στη Νέα Υόρκη ενώ βρίσκομαι στο καρακέντρο της Αθήνας, είναι η γοητεία του σπιτιού μου.
Η πρώτη δουλειά που έκανες στην Αθήνα…
Ήμουνα δημόσιος υπάλληλος στο ΤΕΒΕ και εισέπραττα εισφορές για μια μελλοντική ανύπαρκτη σύνταξη επαγγελματιών, δηλαδή μανάβηδων, καφενείων, εμπορικών μαγαζιών κ.λπ. Νομίζω πως εγώ ήμουν η πρώτη αρχή του κακού της κρίσης της χώρας μου!
Το πρώτο σου διαμέρισμα;
Μια άθλια μικρή γκαρσονιέρα κάπου στην Αχαρνών. Ανήκε στον Λαλάκη Χαιρόπουλο ο οποίος μου το είχε νοικιάσει σε μία πολύ φιλική τιμή. Είχα όμως την υποχρέωση να τον επισκέπτομαι κάθε πρώτη του μήνα, να του πηγαίνω το νοίκι, να τον συναντώ και να μιλάει μαζί μου. Καταλαβαίνετε πως είχα λύσει το πρόβλημά μου, απλώς ήταν πολύ στενάχωρο αυτό το διαμέρισμα. Να σκεφτείτε πως όταν έτρωγα τηγανητές πατάτες ο γείτονας μου τσίμπαγε.
Η πιο τρελή αθηναϊκή ιστορία που έχεις ζήσει;
Η πρώτη μου ιστορία ήταν όταν ήμουν μαθητής στο σχολείο τότε που έγινε η Χούντα και ήρθε η 21η Απριλίου του 1967. Η παρέα μου κι εγώ, επειδή μας είχαν απαγορεύσει την κυκλοφορία, βγήκαμε έτσι ψιλο-αντιστασιακά και χτυπούσαμε όλα τα κουδούνια της περιοχής μου. Διεκδικούσαμε να κάνουμε τη δική μας επανάσταση. Νομίζω πως ήταν και η πρώτη αντιστασιακή πράξη της χώρας μου!
Αγαπημένοι σου αθηναϊκοί ήχοι;
Οι ήχοι του δρόμου, των αυτοκινήτων, των κλάξον και των αυτοκινήτων των Πρώτων Βοηθειών.
Ποιος ήταν ο καλύτερος δήμαρχος στα χρόνια που ζεις στην Αθήνα;
Αναμφισβήτητα ο Αβραμόπουλος. Είναι ο μόνος δήμαρχος που τουλάχιστον άφησε κάτι. Δηλαδή κολωνάκια και σίδερα και τρία αγάλματα.
Το πρώτο πράγμα που θα έκανες αν ήσουν δήμαρχος για μια μέρα;
Θα έκλεινα τα σιντριβάνια όταν βρέχει.
Τι κάνει κάποιον Αθηναίο;
Το να ζει στην Αθήνα και ταυτόχρονα να είναι ευτυχισμένος που ζει στην Αθήνα. Αυτό τον κάνει Αθηναίο. Αν δεν είναι ευτυχισμένος τότε είναι ένας άθλιος επαρχιώτης.
Το καλύτερο μέρος για να απομονώνεσαι στην Αθήνα;
Όσο περίεργο και να σας φαίνεται είναι ο Εθνικός μας Κήπος. Ένα υπέροχο μέρος που ξαφνικά ο χρόνος σταματάει, τα πουλάκια κελαηδάνε και θυμίζει, έτσι λίγο, μια αναφορά Αγγλίας και μια εποχή που παραπέμπει στη βασίλισσα Αμαλία και στον Όθωνα.
Το αγαπημένο σου μπαρ στην Αθήνα;
Είναι ένα μπαρ που είναι στέκι καλλιτεχνών. Λέγεται Βυσσινόκηπος. Εκεί αν πας είναι σίγουρο ότι θα βρεις γνωστούς, αλλά αυτό που είναι πολύ σημαντικό είναι ότι θα βρεις δουλειά για την επόμενη σαιζόν.
Αν η Αθήνα ήταν ποτό, ποιο θα ήταν;
Θα σας απογοητεύσω. Η Ρετσίνα. Γιατί είναι αυτό που, αν θέλεις, χαρακτηρίζει το δικό μας εθνικό ποτό, τουλάχιστον της δεκαετίας του ’60, τότε που εγώ έκανα τα πρώτα μου σκιρτήματα σαν παιδί.
Ο μεγαλύτερος αθηναϊκός φόβος σου;
Αν φύγουν τα αυτοκίνητα.
Το αγαπημένο σου πιάτο στην Αθήνα;
Θα σας έλεγα ότι είναι ο γύρος με πίτα αλλά φτιαγμένος από τα χέρια του Μπαϊρακτάρη με πολύ τζατζίκι και σαλάτα και ντομάτα κ.λπ.
Η καλύτερη μέρα της εβδομάδας στην Αθήνα;
Για μένα είναι η Δευτέρα γιατί έχω ρεπό. Για μένα είναι η μέρα της εξόδου και της ραστώνης μου.
Το αγαπημένο σου αθηναϊκό σινεμά;
Είναι ο Δαναός, που πηγαίνω χρόνια, και η Νιρβάνα γιατί ιδιοκτήτης είναι ένας από τους καλύτερούς μου φίλους, ο Τσακαλάκης, και με αφήνει να μπαίνω τσάμπα.
Ένα επίθετο που χαρακτηρίζει ακριβώς τους Αθηναίους;
Καράβλαχοι.
Πώς φαντάζεσαι την Αθήνα σε 50 χρόνια;
Ό,τι κι αν φανταστώ το σίγουρο είναι ότι δεν θα υπάρχω, οπότε μου είναι αδιάφορο.
«Αθηναϊκές» λέξεις που δεν υπάρχουν πια;
Θα σας θυμίσω μία που, αν μη τι άλλο, είναι επικίνδυνη μεν αλλά συγχρόνως εντελώς αθώα. ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΑ. Δηλαδή φοβάσαι την αγορά με την έννοια που είχε στην αρχαιότητα, φοβία για την πολυκοσμία και την επικοινωνία, αλλά όχι τα αγοράκια.
Ο αγαπημένος σου σταθμός μετρό;
Αναμφισβήτητα του Μεγάρου Μουσικής που παραπέμπει, αν θέλετε, και στην παρουσία της Μαρίας Κάλλας, σαν φωτογραφία και σαν αίσθηση.
(* Ο Δ.Π. συμπρωταγωνιστεί μαζί με τον Γιάννη Φέρτη και τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη στην παράσταση «Ήρωες» του Τζέραλντ Σιμπλέιρας, σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς που παίζεται στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου. Οι «Ήρωες» είναι μια τρυφερή κωμωδία, κράμα του χιούμορ του Μπέκετ και του Ιονέσκο, με θέμα τον σταματημένο χρόνο.)
13°
