- CITY GUIDE
- PODCAST
-
25°
Ανοιξιάτικο βράδυ με swing, rock’n’roll και δακρυγόνα
Μία ταράτσα στην Αθήνα παίζει Elvis
To μόνο φως που παραμένει ανοιχτό στην Στοά του Βιβλίου όταν οι πόρτες των μαγαζιών κλειδώνουν είναι εκείνο της εισόδου, ήπιο και χρυσαφί. Αυτό συνεχίζει να λάμπει και μετά το απόγευμα, κάνοντας ορισμένους περαστικούς να στρέφουν προς τα εκεί το βλέμμα για μερικά δευτερόλεπτα πριν προχωρήσουν και χαθούν μέσα στο βράδυ. Και προχωρούν όλοι, εκτός από λίγους και εκλεκτούς που ξέρουν να αναγνωρίζουν τις νότες του Is You Is or Is You Ain’t My Baby καθώς εκείνες προσγειώνονται από την ταράτσα στον δρόμο. Αυτοί είναι που κοντοστέκονται, σιγουρεύονται πως τα κορδόνια των παπουτσιών τους είναι καλά δεμένα και κατευθύνονται προς το χρυσαφί φως.
Ανεβαίνοντας λοιπόν τις σκάλες της στοάς θα βρεις το Polis Art Café και ένα swing πάρτι σε εξέλιξη. Αν όχι κάθε εβδομάδα, τότε τουλάχιστον κάθε δεκαπενθήμερο οι πιο χορευταράδες τύποι που μπορείς να συναντήσεις μαζεύονται εκεί με σκοπό να κάνουν και εσένα να λαχανιάσεις.
Όταν η πόλη έχει κρύο, τα έπιπλα στοιβάζονται στις γωνίες του μαγαζιού και οι θαμώνες χορεύουν στα ζεστά, ακόμα και αν έξω χιονίζει. Με το που ο καιρός γλυκάνει, ο ρυθμός μετακομίζει και οι jivers ξεχύνονται σε μία τεράστια ταράτσα, με θέα τις αθηναϊκές σκεπές και τους ήχους της λεωφόρου να πνίγονται από την φωνή της Ella Fitzgerald.
Υπεύθυνοι για όλο αυτό το ξεφάντωμα είναι τα ιδρυτικά μέλη της σχολής Jump & Jive, νέο μέλος της οποίας είμαι και εγώ. Ή ίσως δεν θεωρούμαι πλέον τόσο νέο εφόσον γράφτηκα τον Φεβρουάριο και από τότε έχουν δημιουργηθεί άλλα τρία τμήματα για μαθήματα lindy hop και τουλάχιστον είκοσι καινούρια άτομα έχουν γραφτεί στην ομάδα. Δεν με συμφέρει όμως να μην αποκαλούμαι αρχάρια γιατί ακόμα μπερδεύω τα βήματα και πατάω τους καβαλιέρους μου.
Σκοπός αυτών των πάρτι είναι καταρχάς η εξάσκηση (για να περιοριστούν τα πατήματα και οι αγκωνιές), δεύτερον η ένωση των καινούριων μαθητών της σχολής με τις παλιές καραβάνες (δηλαδή τους έμπειρους χορευτές που το ζούνε και στην αρχή σε κομπλάρουν) και φυσικά να περάσουμε και οι μεν και οι δε μία όμορφη βραδιά.
Έτσι έγινε και εκείνη την ανοιξιάτικη Παρασκευή.
Στοά, Ella Fitzgerald, κορδόνια, σκαλιά, swing.
Η καθιερωμένη βαθιά ανάσα πριν μπω σε έναν χώρο με πολλά άτομα (όσοι πάσχουν από υπερβολικό άγχος θα με καταλάβουν) έπρεπε να είναι πιο διακριτική αυτήν την φορά καθώς συνοδευόμουν από δύο φίλες μου, εκείνες τελείως καινούριες σε όλο αυτό. Φτάσαμε στο Polis γύρω στις εντακάμιση το βράδυ, ενώ χορευτικά ζευγαράκια στριφογυρνούσαν ήδη στην πίστα υπό το φως των προβολέων που έκαναν τα πάντα να μοιάζουν μωβ και πράσινα.
Εντόπισα τα παιδιά που ξέρω λίγο καλύτερα και έχω αρχίσει να θεωρώ πλέον φίλους μου, έκανα τις απαραίτητες συστάσεις («από εδώ η Κυριακή», «μην τους ρωτάς τις ηλικίες τους, είναι πιο μικροί από εμάς», «ναι ακόμα σπουδάζουν») και έσπευσα να βρω καβαλιέρο με όρεξη να με χορέψει.
Το περίεργο με τα πάρτι του Jump &Jive είναι πως σε κάνουν να νιώθεις σαν να έχεις μπει σε μία μηχανή του χρόνου και έχεις γυρίσει πίσω στα 50s ενώ σου δίνουν και μερικά flashbacks από χοροεσπερίδες του γυμνασίου («δεν πάω να του ζητήσω να χορέψουμε, να έρθει αυτός!») αλλά ταυτόχρονα μέσα στην όλη vintage διάθεση ανακαλύπτεις κάτι τελείως καινούριο και πρωτόγνωρο.
Η ατόφια χαρά που σου χαρίζει ο χορός και η μουσική βρίσκεται σε αφθονία, το χαμόγελο στα πρόσωπα των όσων παρευρίσκονται είναι γνήσιο και δεν οφείλεται στο αλκοόλ (εντάξει ίσως ένα 20%) ενώ η ζάλη που προκύπτει από τις πολλές στροφές είναι η πιο γλυκιά που θα νιώσεις.
Φεύγοντας από εκεί αισθάνομαι σαν ερωτευμένη, χαμογελώντας μόνη μου και σαν χαζή για τουλάχιστον μία ολόκληρη ημέρα.
Η μόνη αξιοσημείωτη αναποδιά της βραδιάς ήταν ένα βαρύ τσούξιμο στα μάτια από δακρυγόνα τα οποία υπέθεσα πως έριξε κάποια αντίπαλη σχολή του lindy hop για να μας χαλάσει το βράδυ.
Όσο όλοι υποχωρούσαμε στον εσωτερικό χώρο του Polis πανικόβλητοι, εγώ φανταζόμουν βεντέτες και επικά dance battles και απαγορευμένους έρωτες μεταξύ μιας δικής μας ντάμας και ενός ξένου καβαλιέρου σαν ένα σύγχρονο West Side Story. Ήμουν έτοιμη να αρχίσω να τραγουδάω το America όταν με πληροφόρησαν πως γίνονταν επεισόδια στο κέντρο μετά τον αγώνα ΑΕΚ-ΠΑΟΚ. Απογοητεύτηκα λιγουλάκι.
Όσο η ώρα περνούσε, όλο και περισσότερα άτομα άφηναν τα ποτά τους στην άκρη και ξεκινούσαν τον χορό, είτε περιοριζόμενοι στα βασικά βήματα (rock- step- triple step-rock-step-triple step) είτε κάνοντας καταπληκτικές φιγούρες, εντυπωσιακά dips και γρήγορες εναλλαγές.
Όταν οι δάσκαλοι του Jump&Jive αποφάσιζαν να χορέψουν και αυτοί, συνήθως οι υπόλοιποι χειροκροτούσαμε και απλώς τους χαζεύαμε. Προσωπικά ακόμα αναρωτιέμαι πως ακριβώς γίνονται αυτά τα μαγικά που κάνουν και γνωρίζω πως δεν θα έχω ποτέ τόσο άριστη σχέση με το ίδιο μου το σώμα.
Γυρίζοντας σπίτι με πονεμένα άκρα και απέραντη κούραση, κατάφερα να κοιταχτώ στον καθρέφτη για μερικά δευτερόλεπτα. Το μαλλί μου είχε χάσει οποιαδήποτε φόρμα, το μακιγιάζ μου είχε μετακομίσει στην άκρη του προσώπου μου από τον ιδρώτα και η μία τιράντα από το φόρεμά μου είχε ξηλώσει, ούτε ξέρω και εγώ πως.
Αναμφισβήτητα σημάδια μίας πετυχημένης βραδιάς.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Λίγο πριν μεταμορφώσει με τη viral έκθεσή του το Cinobo Όπερα μιλάει στην Athens Voice
Έχετε ποτέ αναρωτηθεί, γιατί καθώς μεγαλώνουμε δεν ρωτάμε «γιατί»;
«Κάνα Δυο Φωτογραφίες» για πρώτη φορά στην Αθήνα – Το ξεχωριστό κινηματογραφικό αφιέρωμα που θα δούμε τον Σεπτέμβριο
Η ιστορία ενός πλανήτη υπό πίεση σε εικόνες που διεκδικούν βραβείο
Ένα συλλογικό εγχείρημα της Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Αρχείων Πηνελόπης Μασούρη με έργα 30 φωτογράφων στους Δήμους Λουτρακίου, Περαχώρας, Αγίων Θεοδώρων και Σοφικού Κορινθίας
Το «Σετσέκ» βρίσκει τις θεολογικές του ρίζες στον Σεΐντ Αλί Σουλτάν, ο οποίος έζησε στην περιοχή τον 15ο αιώνα
Οκτώ γυναίκες φωτογράφοι γράφουν στην ATHENS VOICE για την Παγκόσμια Μέρα Φωτογραφίας
Η Ελληνίδα φωτογράφος που άνοιξε νέους δρόμους στην εγχώρια φωτογραφία
Μόνο δυο μουσικοί βρίσκονται εν ζωή από εκείνη την μέρα
Το λεύκωμα «Paris» από τις εκδόσεις Taschen είναι ένα ουμανιστικό ταξίδι στην «Πόλη του Φωτός»
Μενέλαος Μυρίλλας, Neil Shape, Νίκος Αλιάγας, Τάσος Ανέστης, Κοσμάς Κουμιανός, Τάσος Βρεττός, Αντώνης Νικολόπουλος, Γιάννης Λάριος και Θοδωρής Τσεκούρας μοιράζονται φωτογραφίες του καλοκαιριού
Ο θυελλώδης έρωτας με τον Ρόμπερτ Κάπα που της έμαθε τα «μυστικά» της φωτογραφίας
To workshop της «φωτογράφου ζωής» στη μεγαλύτερη Ιχθυόσκαλα της χώρας
Στη μετάβαση από τον παλιό κόσμο στον καινούργιο, τι από τον εαυτό μας θα παραμείνει ίδιο; Ο φωτογράφος απαντά μέσα από την έκθεσή του «ABSORBED (Damn, I miss snowboarding)»
Μέχρι πότε μπορούμε να δούμε τη μεγάλη έκθεση που πραγματοποείται με αφορμή τις δύο επετείους ορόσημα
Με αφορμή τις δύο επετείους: 80 χρόνια από την απελευθέρωση της Αθήνας 1944 και 50 χρόνια από την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας 1974
Ο Αμερικανός ντοκιμαντερίστας Jacob Moe μας μυεί στη ναυτική κουλτούρα πέντε νησιών του Αιγαίου. Τι θα δούμε στην έκθεση.
Μια συζήτηση για τη σχέση του με την τέχνη της φωτογραφίας με αφορμή την ατομική του έκθεση «Καταστροφή και Αναγέννηση»
Σύντομη συζήτηση της Σώτης Τριανταφύλλου με τον διευθυντή φωτογραφίας με αφορμή την αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη
Η ιδέα γεννήθηκε από την προσωπική ανάγκη για μια ακαθόριστη περιπλάνηση, για μια διαρκή παρατήρηση της πόλης και των ανθρώπων της
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.