Περικλής Μπούτος: «Η φύση είναι ωραία ακόμα και μέσα στην καταστροφή της»

Ο Περικλής Μπούτος ασκεί την φωτογραφία επί 45 χρόνια ενώ υπηρέτησε στην διπλωματική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας από το 1986 έως το 2023. Η διπλή αυτή του ιδιότητα τού έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσει πολλά μέρη του κόσμου και να βασίσει την καλλιτεχνική του παραγωγή στο ιδιαίτερο αυτό προνόμιό του. Έτσι, σε κάθε του παραμονή σε κάποια χώρα του κόσμου, συλλαμβάνει και πραγματοποιεί φωτογραφικές ενότητες με συγκεκριμένες θεματολογίες και τεχνικές προσεγγίσεις. Έχει δημιουργήσει φωτογραφίες σε Silver gelatin print, Liquid Light, Cyanotype, Kallitype, Lambda Digital Printing, Inkjet Digital Printing, Offset Printing, Mobile phone Instagram. Οι φωτογραφικές του σπουδές εκκινούν με μαθητεία στο Φωτογραφικό Κύκλο του Πλάτωνα Ριβέλλη το 1985 και περιλαμβάνουν σπουδές στο School of Visual Arts και το International Center of Photography στην Νέα Υόρκη. Έχει ζήσει και εργαστεί στην Αθήνα, τη Βιέννη, τη Βενετία, το Νοβοροσσίσκ, το Ελσίνκι και την Μπανγκόκ.

Ο Περικλής Μπούτος μιλάει τη φωτογραφία και την έκθεσή του «Καταστροφή και Αναγέννηση» στην γκαλερί 7

Διαβάζοντας στο βιογραφικό σας την επαγγελματική σας ιδιότητα αναρωτιέμαι πώς συνδυάσατε την τέχνη της φωτογραφίας με το διπλωματικό σώμα. Είναι τα ταξίδια η αφορμή ή μήπως η επαφή με άλλους πολιτισμούς; Θα θέλατε να μας πείτε πώς και με ποια αφορμή ξεκινήσατε;
Φωτογράφιζα πολύ πριν αποφασίσω να ακολουθήσω την διπλωματική σταδιοδρομία. Συγκεκριμένα, πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να δημιουργήσω μία φωτογραφία που να πάει πέρα από την οικογενειακή/προσωπική χρήση όταν ήμουν φοιτητής στο Λονδίνο. Και εκπαίδευσα τον εαυτό μου στην χρήση του σκοτεινού θαλάμου, στην εξοικείωση με τους μεγάλους φωτογράφους του παρελθόντος ενώ παράλληλα άρχισα να φωτογραφίζω με στόχο να περιγράψω τον κόσμο μου. Η σχέση φωτογραφίας και διπλωματίας προέκυψε ευνόητα από το γεγονός ότι μέσα στο πλαίσιο ενός απαιτητικού επαγγέλματος έπρεπε να εντάξω την δημιουργικότητα μου. Αλλά, αντίστροφα, διάλεξα το επάγγελμα αυτό και με κριτήριο την διαφαινόμενη δυνατότητα που μου έδινε να εμπλουτίσω και να ποικίλλω τις εμπειρίες μου. Όμως η σχέση δεν ήταν πάντα αγαστή. Σε πολλές στιγμές της ζωής μου ήταν ανταγωνιστική και είχε αρνητικές συνέπειες για μένα.

Στο επιμελητικό κείμενο της έκθεσής σας ο κ. Σταθάτος σημειώνει μεταξύ άλλων: «Και μένουμε με το αναπάντητο ερώτημα: η ωραιοποίηση της φυσικής καταστροφής οφείλεται στην απροσπέλαστη φύση του φωτογραφικού μέσου, ή μήπως στο γεγονός ότι τελικά όλες οι εκφάνσεις του φυσικού κόσμου, ακόμα και οι πιο οδυνηρές για την ανθρωπότητα, ασκούν επάνω μας μια ακατανίκητη γοητεία;» Υπάρχει η δυνατότητα απάντησης σε αυτό το ερώτημα; Ποια η θέση σας;
Ωραιοποιούμε αυτό που από μόνο του δεν είναι ωραίο, π.χ. το κέλυφος ενός καμένου εργοστασίου. Η φύση είναι αυτή η ίδια ωραία ακόμα και μέσα στην καταστροφή της. Θεμελιωδώς και εξαρχής. Εξελιχτήκαμε σαν είδος στην διάρκεια εκατομμυρίων ετών μέσα σε αυτή τη Φύση με όλες της τις εκφάνσεις. Η αίσθησή μας του ωραίου που πηγάζει από την Φύση είναι εγγεγραμμένη στο γονίδιο μας. Είναι η βάση όλων.

Ποιο είναι το μήνυμα που θα  θέλατε ο θεατής να αποκομίσει κοιτάζοντας  τις φωτογραφίες της έκθεσής σας;
Αν μπορέσω να του περάσω κάτι από την κατάπληξη και το δέος που ένιωσα στην φύση, αποτυπώνοντάς την, μου αρκεί.

Ποιους φωτογράφους θαυμάζετε και για ποιους λόγους;
Υπάρχουν ορισμένοι σταθμοί στην ιστορία της φωτογραφίας, στους οποίους επιστρέφουμε ξανά και ξανά, με τον ίδιο τρόπο που ξαναδιαβάζουμε τους κλασικούς. Όπως όμως συμβαίνει πολλές φορές, ένας ελάσσων καλλιτέχνης παίζει τον ρόλο του μεγαλύτερου αδελφού στα πρώτα μας βήματα. Για μένα αυτός ήταν ο Raymond Moore. Μετά ήρθαν ο Cartier-Bresson, ο Kertesz, ο Moholy-Nagy, ο Josef Sudek. Και αργότερα ο Frank, ο Winogrand, ο Robert Adams, ο Meyerowitz.

Ένα μότο που έχετε σχετικά με την τέχνη της φωτογραφίας και για τη ζωή γενικότερα;
Από την οπτική της ηλικίας μου, θα παρότρυνα να μην χάνουν οι άνθρωποι την επαφή με τον βαθύτερο τους εαυτό, να μην φοβούνται την εναντίωση στις αυθαιρεσίες της εξουσίας και να μην φέρνουν κι άλλη ασχήμια στον Κόσμο, αρκετή έχει ήδη.

Η έκθεση είναι μέρος του APhF:24 Satellite Program σε επιμέλεια Σύλβιας Σαχίνι, στο πλαίσιο του Athens Photo Festival.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση στο City Guide της Athens Voice