Όχι απλά ηθοποιός, και παραγωγός στο «Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν», η Τίλντα Σουίντον δεν κρύβει ότι η πρώτη συνεργασία της με την Λιν Ράμσεϊ είναι μια ταινία που την ενδιέφερε προσωπικά. Όχι μόνο γιατί όπως λέει η μητρότητα την έκανε να σκεφτεί βαθιά για τα όσα η κοινωνία θεωρεί δεδομένα αλλά και για την απεικόνιση μιας ηρωίδας που δεν έχει τρόπο να εκφραστεί. Μέσα από την ερμηνεία της βρίσκει τώρα την δική της φωνή και η ίδια η Σουίντον έναν ακόμη εξαιρετικό ρόλο και μια ακόμη ηρωίδα που σε στοιχειώνει.
Προφανώς δεν παίρνετε στα σοβαρά μια από τις βασικές «συμβουλές» προς έναν ηθοποιό:
«Ποτέ μην παίξεις μαζί με παιδιά ή με ζώα». Αυτή είναι μια συμβουλή που ομολογώ κατάλαβα ποτέ. Δεν ξέρω για τα ζώα, αλλά θα προτιμούσα να δουλεύω με παιδιά σε κάθε ταινία αντί με ενήλικες, επαγγελματίες ηθοποιούς.
Θα θέλατε να μας πείτε το λόγο;
Έχουν πλάκα, γι αυτά, μια ταινία είναι σαν παιχνίδι. Παίζουν αντί να υποδύονται. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ αντιμετωπίζω την ηθοποιία με μια ανάλογη παιδικότητα, κάτι που με κάνει απόλυτα συμβατή με τα μικρά παιδιά. Για μένα κάθε ταινία είναι σαν μια σχολική παράσταση.
Από την άλλη δεν είναι δύσκολο για ένα παιδί να κατανοήσει το σενάριο μιας ταινίας σαν τον «Κέβιν»;
Θα σε εξέπληττε το πόσα πολλά μπορούν να καταλάβουν ακόμη και αν προσπαθείς να τους εξηγήσεις όσο λιγότερα γίνεται. Εντάξει, ίσως το παιδί που υποδυόταν τον Κέβιν σε ηλικία τριών χρονών να μην μπορούσε να αντιληφθεί την ιστορία, αλλά δεν χρειάζεται. Τα παιδιά παίζουν τελείως φυσικά. Με το ένστικτο. Ποιος τρίχρονος δεν ξέρει πως είναι να είσαι πεισμωμένος; να κάνεις μούτρα;
Εκτός από τα παιδιά, τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στην ταινία;
Διάβασα το βιβλίο, πριν ανακαλύψω ότι η Λιν Ράμσεϊ ήθελε να το γυρίσει. Μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση, για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Θυμάμαι κάτι που αντιλήφθηκα αμέσως όταν γέννησα τα παιδιά μου, από την πρώτη κι όλας στιγμή. Ήμουν μια γυναίκα που ήθελα πολύ να γίνω μητέρα, ένιωθα έτοιμη, τουλάχιστον όσο έτοιμη μπορείς να νιώθεις για κάτι τέτοιο, ήμουν πολύ χαρούμενη στην διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Κι όταν γεννήθηκαν τα δίδυμα, τα αγαπούσα τόσο, μου άρεσαν τόσο πολύ. Αλλά το ένιωσα, ένιωσα ότι ήμουν πολύ τυχερή που ένοιωθα έτσι. Γιατί ήξερα μέσα μου ότι θα μπορούσαν όλα να έχουν συμβεί διαφορετικά. Ότι η αγάπη μιας μητέρας για τα παιδιά της δεν είναι δεδομένη. Ακόμη κι αν μια τέτοια σκέψη παραμένει ένα τεράστιο ταμπού.
Το φιλμ είναι γραμμένο σε μια μη φιλική προς το σινεμά μορφή. Πόσο δύσκολο ήταν να το μεταφέρετε στο σινεμά και κυρίως πόσο εύκολο να δώσετε λόγο στην ηρωίδα που εδώ δεν έχει την πολυτέλεια να εξηγήσει, να μιλήσει για τα αισθήματά της;
Το βιβλίο είναι γραμμένο σαν γράμματα, με την μορφή επιστολών που απευθύνει η ηρωίδα στον σύζυγο της με τον οποίο υποθέτεις ότι έχουν χωρίσει. Μέσα από αυτό το εύρημα προσπαθούσε να εξηγήσει, την ηρωίδα του, τις πράξεις του Κέβιν, να εξερευνήσει όλες τις συνέπειες των όσων συμβαίνουν. Θέλει να κάνει έναν κοινωνικό σχολιασμό, να έχει μια σύγχρονη πολιτική άποψη. Ομως εμείς θέλαμε περισσότερο να μιλήσουμε για την αδυναμία της να εξηγήσει. Την ανικανότητά της να δώσει στους άλλους να κατανοήσουν την κατάσταση της. Κι αισθάνομαι τυχερή που είχα να παίξω έναν τέτοιο χαρακτήρα, έναν χαρακτήρα που αδυνατεί να εκφραστεί. Για μένα αυτοί είναι που έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Γιατί θα λέγατε ότι όλοι οι άνθρωποι γύρω της, μισούν την γυναίκα που υποδύεστε τόσο πολύ;
Έχει να κάνει νομίζω με μια λέξη που τα media χρησιμοποιούν τόσο συχνά. Τη λέξη «κακό». Για μένα αυτή η υπερβολική χρήση της λέξης είναι μια τάση των ημερών μας. Μια τάση που δείχνει κυρίως απροθυμία να σκεφτείς πιο βαθιά, την ευκολία του να τοποθετείς άβολες πλευρές της ανθρώπινης προσωπικότητας κάπου έξω από τον εαυτό σου, να τις κάνεις να δείχνουν ξένες, να τις δαιμονοποιούμε. Να ξεπλένεις την αλήθεια, να την κάνεις να χάνει την έντασή της. Είναι κάτι πολύ απογοητευτικό, αλλά φοβάμαι πως είναι η κυρίαρχη τάση στις μέρες μας.
Κι ο Κέβιν; Εσείς όχι σαν ηθοποιός, αλλά σαν μητέρα, τι θα λέγατε ότι συμβαίνει στον Κέβιν; γιατί γίνεται έτσι το παιδί αυτό;
Με μεγάλη μου χαρά μπορώ να σας πως ότι δεν έχω ιδέα. Θα ανησυχούσα αν οι αιτίες, οι λόγοι γίνονταν σαφείς. Γιατί πρέπει να ξέρουμε; Για μένα αυτό έχει σημασία στο σινεμά είναι τα όσα δεν ξέρεις. Αυτό αναζητούμε. Και το μυστήριο του πρωταγωνιστή είναι τόσο έντονο για μας όσο και για τη μητέρα του με την οποία προσπαθούμε να ταυτιστούμε στο φιλμ.
Κάποια στιγμή ο Κέβιν αναφέρεται στην τηλεόραση. Αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να ιδωθεί σαν μια απάντηση;
Το ότι η μητέρα του είναι μια αναγνωρίσιμη γυναίκα ίσως παίζει κάποιο ρόλο στην δική του επιθυμία να απαιτήσει την προσοχή. Ένα είδος διασημότητας. Είναι κάτι ξεκάθαρα αναγνωρίσιμο σε μια ολόκληρη γενια παιδιών. Η επιθυμία του να γίνεις διάσημος. Συχνά η απάντηση στο «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις» είναι «διάσημος». Αν τους ρωτήσεις «για ποιο πράγμα» οι περισσότεροι θα σου απαντήσουν «δεν έχει σημασία, αρκεί να γίνω διάσημος». Ακόμη κι αν πρέπει να πάνε στο X factor. Διασημότητα με κάθε τίμημα..
Από τη δική σας εμπειρία τι είναι τόσο σπουδαίο στο να είσαι διάσημος;
Ευτυχώς είμαι τόσο διάσημη, όσο μπορώ να αντέξω. Αν ήμουν τόσο διάσημη που να μην μπορώ να λειτουργήσω σε ένα φυσιολογικό επίπεδο δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα. Ευτυχώς όμως ζω σε ένα μέρος που αυτό για οποίο είμαι περισσότερο διάσημη απ οτιδήποτε άλλο είναι ότι είμαι η μητέρα εκείνων των διδύμων. οπότε είναι μια χαρά για μένα.
18°
