«Δεν θα είσαι εκεί»: Ο Δημήτρης Φύσσας διάβασε και γράφει για το νέο βιβλίο της Κατερίνας Παπαντωνίου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τόπος.
Ένας δικαστικός κλητήρας, από αυτούς που λέγονται επίσημα «επιμελητές» πάει σε κάποιο αθηναϊκό διαμέρισμα των Αμπελοκήπων, για να εκτελέσει μια έξωση ρουτίνας. Βρίσκει στην πόρτα τα κλειδιά, μπαίνει μέσα και δε βρίσκει κανέναν και τίποτα, πέρα από ένα άδειο ψυγείο, όμως όλες οι ελεύθερες επιφάνειες είναι καλυμμένες με φωτογραφίες μιας γυναίκας, της ίδιας γυναίκας σε απειράριθμες πόζες, με διαφορετικές εκφράσεις, κομμώσεις, ρούχα και φωτισμούς.
Ο ήρωάς μας παίρνει τα κλειδιά, παθαίνει ένα είδος εξάρτησης (έρωτα;) για την άγνωστη γυναίκα και προσπαθεί να την εντοπίσει, χωρίς καν να ξέρει αν ήταν ή όχι η ένοικος του διαμερίσματος, το οποίο επισκέπτεται ξανά και ξανά, φαινομενικά αναίτια.
Αρχίζει έτσι μια έρευνα που τον απομακρύνει από το «εργένικο διαμέρισμά» του στην Ιπποκράτους, καθώς αβέβαιες πληροφορίες τον οδηγούν σε «καταδύσεις» σε ποικίλα και εν πολλοίς απρόσμενα αθηναϊκά φόντα, την ύπαρξη των οποίων ο αφελής κλητήρας ούτε καν υποπτευόταν. Η συγγραφέας βλέπει με αρκετή συμπάθεια τον ήρωά της, μέσα από τον οποίο μελετάει την αντρική ψυχολογία –ή έστω την ψυχολογία μιας όχι ευάριθμης κατηγορίας αντρών- με πολλή επιτυχία.
Ελλειπτική γραφή, όχι φιοριτούρες στο ύφος, ξαφνικός φωτισμός φαινομενικά ασήμαντων λεπτομερειών και ελεγχόμενα απρόσμενες εξελίξεις του μύθου, συναποτελούν το ρεαλιστικό πλαίσιο του αθηναιογραφήματος αυτού της Παπαντωνίου, το οποίο προφανώς αντλεί και από την επαγγελματική ιδιότητά της (δικηγόρος «μαχόμενη», τουτέστιν της πιάτσας και όχι της γυάλας, νομική σύμβουλος κλπ), ενώ το αρκετά «ανοιχτό» τέλος επιβεβαιώνει την πρώιμη ωριμότητά της και το πέρασμα σε ανώτερη πίστα, σε σύγκριση με τα ήδη καλά νεονουάρ διηγήματά της («Σκοτεινό ασανσέρ»).
Το «Δεν θα είσαι εκεί», ο τίτλος του οποίου –υποθέτω όχι τυχαία– θυμίζει έντονα το φιλμ «Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί» των Κοέν, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Τόπος».
