Ο κήπος του Προεδρικού Μεγάρου είναι ανοιχτός για το κοινό κάθε Κυριακή από τις 10.00 ως τις 16.00
Όταν με πιάνει η θλίψη για τον τριτοκοσμισμό αυτής της χώρας, έχω το δικό μου αντίδοτο: ένα γρήγορο ποδαράτο στα τετράγωνα πέριξ του Προεδρικού Μεγάρου, απέναντι ο Βασιλικός Κήπος, η φρουρά των Ευζώνων, τα μαγικά μέγαρα όλων των ηλικιών αυτής της πόλης, το Μέγαρο, στο βάθος ο Υμηττός και το Στάδιο, ο διαυγής αττικός ουρανός να φωτίζεται αλλιώς πάνω από το πλούσιο πράσινο και να σου μεμιάς στρώνω, νοιώθοντας ότι πέρασε και από μας ο πολιτισμός χωρίς να μας προσπεράσει. Και ότι ο νεοκλασικισμός, όσο κι αν κατηγορήθηκε ως ξενόφερτη μετάφραση του ελληνικού πνεύματος, δεν ήταν τελικά κακή ιδέα για να πατήσει πάνω του και μια καινούργια Αθήνα, ιδιαίτερα αν τον συγκρίνεις με την πολυκατοικία του '80.
Αυτή τη μαύρη καγκελόπορτα στη Βασ. Γεωργίου Β, στο νούμερο 2, πλειστάκις την έχω προσπεράσει χωρίς να ξέρω τί κρύβει πίσω της. Επίσης, ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα τη διάβαινα μια Κυριακή πρωί, καθώς πλέον η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, άνοιξε τις πύλες για τον λαό, από τις 10.00 ως τις 16.00, μοναδική ευκαιρία να νοιώσεις την εμπειρία των μετόπισθεν της ιστορίας και της εξουσίας. Ευγενέστατο προσωπικό σε υποδέχεται για να περάσεις όσο πιο απαλά τον έλεγχο, ύστερα ένας αυτόματος διακτινισμός στη βασιλική Ελλάδα του Κωνσταντίνου του Α’, μια πνοή από Ανάκτορα, από Αυλές και αυλικούς, ένα μελαγχολικό γκλαμ, ηχώ και απόηχος από μιαν άλλη αριστοκρατική εποχή, που έρχεται ξεκάθαρη στ' αυτιά σου, καθώς αυτό το μέρος είναι σαν παρένθεση γαλήνης και σιωπής, μακριά από τη σύγχρονη βουή, τίποτα δεν θα διακόψει την βουτιά σου στον τέως λαχανόκηπο των ανακτόρων που ο Ερνέστος Τσίλερ μεταμόρφωσε σε διακοσμητικό κήπο, γύρω από το ανάκτορο του διαδόχου, το 1897, τότε που χαράχτηκε και η Ηρώδου του Αττικού.
Συμμετρικά παρτέρια χλόης, νησίδες με εποχιακά φυτά σε δυο επίπεδα, η εντυπωσιακή μαρμάρινη σκάλα, όλα όπως τα δίδαξε η γαλλική άποψη για έναν ευγενή κήπο. Αιωνόβια πλατάνια, φιλύρες, φοίνικες, κυπαρίσσια, 140 διαφορετικά είδη δέντρων, θάμνων, αναρριχητικών φυτών, φροντισμένα, ποτισμένα, κλαδεμένα και κουκλάκια και ανάμεσά τους, η τέχνη. Μια απρόσμενη υπαίθρια γλυπτοθήκη, σημαντικά έργα της Ναταλίας Μελά, του Γιώργου Ζογγολόπουλου, του Κώστα Βαρώτσου, του Θόδωρου Παπαγιάννη και του Γιάννη Παππά που ενσωματώνονται σοφά στο τοπίο, ξεπροβάλλοντας διακριτικά μπροστά σου σαν να ήταν από πάντα εκεί. Μπορείς να πάρεις μαζί το βιβλίο σου, να κάνεις τον πιο ζεν διαλογισμό καθισμένος στα υπαίθρια σαλονάκια ή να φέρεις μαζί και τα παιδιά σου που θα το ευχαριστηθούν ιδιαιτέρως. Όπως και να 'χει, η σιγή και η ομορφιά θα συντροφεύσουν κάθε σου βήμα, αφού όσο κόσμο και να 'χει, όλοι μιλούν χαμηλόφωνα και κινούνται διακριτικά, λες και ο χώρος σου επιβάλλει έναν άλλο πολιτισμό, μιας αλλοτινής Ευγένειας.
11°
