Βράδυ Τσικνοπέμπτης. Κόντρα στο έθιμο της μαζικής εξόδου σε ταβέρνες και ψησταριές, κατεβαίνω τα σκαλιά της Αίθουσας Αλεξάνδρα Τριάντη για να παρακολουθήσω –με μεγάλη περιέργεια, ομολογώ– τη δεύτερη, μετά τον «Βαφτιστικό» συνάντηση της Καμεράτας και του Γιώργου Πέτρου, με την ελληνική οπερέτα.
Η αναβίωση του δημοφιλέστατου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, αλλά ξεχασμένου για πολλά χρόνια, «Πικ Νικ» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του ταλαντούχου Στάθη Λιβαθινού, φανταζόμουν ότι θα ξυπνούσε αυτόματα τα αντανακλαστικά της νέας γενιάς των μουσικόφιλων που γεμίζουν τα τελευταία χρόνια τη Λυρική και το Μέγαρο σε κάθε παράσταση όπερας.
Δεν συνέβη όμως. Στη μισοάδεια αίθουσα Τριάντη, είδαμε, σχεδόν αποκλειστικά, ηλικιωμένα ζευγάρια, ώριμες γυναικοπαρέες και γιους ή κόρες που συνόδευαν τις καλοστεκούμενες μαμάδες τους. Κρίμα, γιατί το «Πικ Νικ» είναι μια από τις πιο δροσερές, πιο χαριτωμένες αλλά και πιο άρτιες μουσικά και σκηνοθετικά παραστάσεις που έχω δει τελευταία. (Θέλω να πιστεύω πως έφταιγε η ημέρα και τις επόμενες ημέρες θα συμβεί το αδιαχώρητο).
Ο Στάθης Λιβαθινός κατόρθωσε όχι απλά να φρεσκάρει αυτό το παρεξηγημένο μουσικό είδος αλλά να μας χαρίσει ένα σούπερ μοντέρνο ανέβασμα χωρίς καμία απολύτως «μοντερνιά». Έστησε μια σουρεαλιστική κωμωδία που παραπέμπει στο βωβό κινηματογράφο – με μεσότιτλους σε άπταιστη καθαρεύουσα! Σ’ αυτό συνέβαλαν καθοριστικά τα σκηνικά και κυρίως τα ευρηματικά «κοστούμια» της Ελένης Μανωλοπούλου. Χάρτινες ζωγραφιές και γιρλάντες –θυμίζουν ρομαντικά λευκώματα και χαλκομανίες– μας μεταφέρουν αρχικά στην παραλία του Παλαιού Φαλήρου για να απολαύσουμε τη βαρκαρόλα που διοργανώνει το «Λαχείον προς Αποξήρανσιν της Μεσογείου» και στη συνέχεια, στο περιβόλι της Κολοκυνθούς για να ξετυλίξουμε το ξεκαρδιστικό γαϊτανάκι των παρεξηγήσεων και να γευτούμε τους «μεζέδες φίνους και petitspâtés» στο πικνικ της οικογένειας Φραμπαλά.
Απόλυτα ταιριαστοί με το σκηνικό και οι πρωταγωνιστές. Κύριοι με χάρτινα φράκα και ημίψηλα, φορεμένα εν είδει πλακάτ πάνω από λευκές σκελέες. Κυρίες και κοκότες με τουαλέτες της μπελεπόκ πάνω από καμιζόλες και ασπρόρουχα. Κι ενώ όλα επί σκηνής δεν μοιάζουν και τόσο αληθοφανή, τα επιλεγμένα αποσπάσματα από το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Φώτου Λαμπρινού «Το Πανόραμα του Αιώνα» έρχονται να μας διαψεύσουν. Έτσι ακριβώς ήταν τότε….
Στο μουσικό μέρος τώρα. Το Πικ Νικ είναι ένα ζωηρό, ρυθμικό, ανάλαφρο έργο, πλημμυρισμένο μελωδίες που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις Βιενέζικες οπερέτες του Στράους και του Λέχαρ. Η Καμεράτα άψογη όπως πάντα ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο τη μουσική ιδιοφυΐα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη. Η παράσταση όμως ευτύχησε και ως προς τις ερμηνείες. Η Μυρσίνη Μαργαρίτη απέδωσε με μουσική ακρίβεια και ευαισθησία το ρόλο της Λόλας. Δίπλα της έδεσε αρμονικά ο Δημήτρης Ναλμπάντης και απέδωσε εξαιρετικά την άρια του Βερδελή. Απολαυστικό ήταν και το δεύτερο πρωταγωνιστικό ζευγάρι τόσο μουσικά όσο και υποκριτικά. Ο Χάρης Ανδριανός ως Ιωάννης Αργυρός, αλωνίζει τη σκηνή, παίζοντας, τραγουδώντας και… φλερτάροντας, ενώ η Ειρήνη Καράγιαννη έλαμψε για άλλη μια φορά ερμηνεύοντας με τη χαρακτηριστική της άνεση την απαιτητική σερενάτα της Νίνας. Μαζί τραγουδούν και το πασίγνωστο «Σφίξε με», ζητώντας μάλιστα από το κοινό να τους σιγοντάρει!
Η πληθωρική κυρία Παντζαχρούλα Φραμπαλά της Λυδίας Αγγελοπούλου και ο ερωτύλος Γεράσιμος Φραμπαλάς του Κωστή Ρασιδάκη, απόλυτα ταιριαστοί στους ρόλους τους, έβγαλαν άφθονο γέλιο. Γέλιο έβγαλαν και τα τρία μέλη της καθωσπρέπει οικογένειας Μπερλιναρή – ιδιαίτερα η… τραυλή Ευανθία της Άννας Κουτσαυτίκη.
Την παράσταση πάντως κλέβει ο μοναδικός ήρωας που δεν τραγουδά, ο αμερικάνος Τζον Μπρόουντ του Δημήτρη Ήμελλου! Ένα μπράβο τέλος, στη Χορωδία των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων. Το κέφι και η καλή προετοιμασία της (από τον Σταύρο Μπερή) ήταν ολοφάνερα , γι αυτό και καταχειροκροτήθηκε.
Με μια κουβέντα. Το «Πικ Νικ» ή «δείπνον εκ συμβολής» – έτσι αποφασίζει ότι λέγεται στα ελληνικά ο …πολυμαθής τελειόφοιτος φιλολογίας Πλούταρχος Μπερλιναρής– είναι μια παράσταση «έξω καρδιά» που θα σας αφήσει μια δροσερή γεύση και ένα μεγάλο χαμόγελο. Μην τη χάσετε.
Ο Θοδωρής Αμπαζής επιστρέφει στο Θέατρο Τέχνης και σκηνοθετεί το νέο έργο του Γρηγόρη Λιακόπουλου, δημιουργώντας μία ατμοσφαιρική παράσταση υπαρξιακής αγωνίας και υποδόριου χιούμορ
Με αφετηρία μια αληθινή ιστορία, με όχημα τη μέθοδο του θεάτρου ντοκιμαντέρ και με αναφορές στο φιλμ νουάρ και τις κωμωδίες του Αριστοφάνη, αναπτύσσεται στη σκηνή μια πολιτική αλληγορία
Οι Γιώργης Τσουρής, Τζούλια Διαμαντοπούλου, Νεφέλη Μαϊστράλη, Τάσος Ιορδανίδης και Άρης Ασπρούλης μας μιλούν για το πώς η ελληνική πένα βρίσκεται στο επίκεντρο της θεατρικής δημιουργίας
27°
