Διαγωνισμός μικρού διηγήματος της ATHENS VOICE: Η Ζωή Εμμανουήλ γράφει τη δική της ιστορία για το ιδιαίτερο καλοκαίρι του 2020
Το φετινό καλοκαίρι είχε άρωμα ροδάκινο. Ζεστά πρόσωπα, μισά βουτηγμένα στην άμμο και μισά να χαϊδεύονται με τον ήλιο, με μάτια κλειστά που ενώνουν τις κουκίδες του μαύρου ουρανού τους σχηματίζοντας ζωάκια. Ο αέρας φυσάει σαν χάδι και σου γαργαλάει τα μαλλιά και αυτά γελάνε. Σηκώνεσαι και τεντώνεσαι. Η άμμος σου τσουρουφλίζει τα πόδια, ακούς τους παφλασμούς της θάλασσας, που είναι τόσο ήρεμοι, σχεδόν βουβοί, και ένα παιδί ξεφωνίζει ένα γέλιο, τσαχπίνικο και συνάμα αφελές, από αυτά που έχουν αφανιστεί εδώ και χρόνια. Δίπλα μας, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι κάθεται, με τους ώμους τους να ακουμπάνε, και αμίλητοι κοιτάνε το ειδύλλιο δύο βράχων που αναδύονται μέσα από το νερό και συναντιούνται στις κορυφές τους. Και αυτοί την ίδια σιωπή φέρουν, σαν τους εραστές του Λειβαδίτη, που μονάχα αγγίζονται.
Το ροδάκινο στα δύο, ζουμιά στα χέρια μας και τα χείλη μας να καίνε από την αλμύρα και την επιθυμία. Σε ρωτάω πώς φαντάζεσαι τη ζωή σου στο μέλλον. Σε πέντε καλοκαίρια από τώρα ας πούμε. Μου λες ένα μεσοαστικό «δεν ξέρω, τα φέρνει περίεργα η ζωή» και σου λέω περήφανα πως εμείς τα φέρνουμε. Μου απαντάς ένα «μην είσαι τόσο παιδί, δεν εξαρτώνται όλα από εμάς». Κάνω μία τζούρα από το τσιγάρο μου, σκεπτόμενη την ύπαρξη μου να αναπνέει, να κοιτάει τον ουρανό και νιώθει την επίγευση του ροδάκινου, αυτής της μαγικής πύρινης και ζουμερής καρδιάς. Ωστόσο, φαίνεται να είναι όντως τόσο ανήμπορη να αλλάξει οτιδήποτε γύρω της όσο της κατέδειξε πριν ο Σ.
Τα πουλιά χορεύουν στον αέρα, δύο αγόρια τρώνε από το ίδιο παγωτό και ο ήλιος έχει αρχίσει σιγά -σιγά να πέφτει ,όλα χωρίς να ρωτήσουν. Καθώς ο ήλιος πέφτει, η θάλασσα μπροστά μας γίνεται όλο και πιο μαύρη, αχανής και γοητευτική. Η υγρή άμμος, σχεδόν καθησυχαστική, μας αγκαλιάζει τα πόδια και εσύ μου πιάνεις το χέρι στη θέα μίας καλοκαιρινής σελήνης που έχει εμφανιστεί επιβλητικά και δραματικά, όπως το συνηθίζει άλλωστε. Κοιτώντας την, σκέφτομαι πως τελικά χαίρομαι που δεν περνάνε όλα από το χέρι μου και πως σε πέντε καλοκαίρια η ίδια σελήνη θα φέγγει πάνω από τα κεφάλια μας και θα μας ψιθυρίζει ‘φιληθείτε’.
Ακολούθησε την τυπική διαδικασία για την ενοικίαση σπιτιού. Όμως εξαπατήθηκε κι έτσι μια ολόκληρη ζωή 35 ετών μεταφέρθηκε σε αποθήκη και ο ίδιος σε ξενοδοχείο
Από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία μάς ήρθε σαν χαστούκι στο πρόσωπο το ενδεχόμενο να αλλάξει για πάντα η ζωή μας και να ξεχάσουμε τα όσα ξέραμε.
16°
