Alchemised από ΣενΛινΓιου: Από εμένα είναι ΟΧΙ

«Romantasy basically is what fanfiction made» (H ρομαντική φαντασία είναι κάτι που ουσιαστικά δημιούργησε το fanfiction) είπε η Αν Τζέιμισον, καθηγήτρια Αγγλικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα, στις ΗΠΑ, η οποία έχει μελετήσει το fanfiction. Τι είναι αυτό; Μυθοπλασία εμπνευσμένη από υπάρχοντα, δημοσιευμένα μυθιστορήματα, από μεγάλους fans (οπαδούς, θαυμαστές και λάτρεις των έργων αυτών λογοτεχνίας) οι οποίοι εξερευνούν περαιτέρω τη ζωή των χαρακτήρων και πολύ συχνά συμπεριλαμβάνουν και περιγράφουν και την ερωτική πτυχή των πρωταγωνιστών τους.

Η τεράστια δημοτικότητα της υποκατηγορίας αυτής, η οποία μεταφέρθηκε από προσωπικά blog και ιστοσελίδες αφιερωμένες στο fanfiction όπως το Ao3 (Archive of our own) στα τυπογραφεία μεγάλων εκδοτικών οίκων, φημολογείται ότι είναι υπεύθυνη για την οικονομική υγεία των εν λόγω εκδοτικών οίκων. Η ταχύτατη και αποδοτικότατη διάδοση αυτών των ιστοριών, εκ των οποίων πολλά έχουν δημοσιευθεί, έγινε κυρίως στο BookTok κάτω από την αιγίδα του TikTok.

Πολύ σύντομα οι εκδοτικοί οίκοι αναγνώρισαν την ζήτηση, και γνωρίζοντας ότι θα δημοσίευαν κάτι για το οποίο υπάρχει ένα ήδη έτοιμο και διψασμένο κοινό, έσπευσαν να το προσφέρουν. Ενδεικτικά, το 2024, οι πωλήσεις στην κατηγορία Romantasy ξεπέρασαν τα 32 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο σε έντυπη μορφή, χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε τα ακουστικά βιβλία και τις πωλήσεις σε Kindle, σημειώνοντας αύξηση 47% σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Πέντε από τους 10 τίτλους μυθοπλασίας για ενήλικες με τις περισσότερες πωλήσεις φέτος είναι αυτής της κατηγορίας.

Κάπως έτσι ξεκίνησε και το άτομο ΣενΛινΓιου (το οποίο χρησιμοποιεί τις αντωνυμίες they/them) το οποίο το 2018 και το 2019 δημιούργησε την φημισμένη πια fanfiction ιστορία του «Manacled» την οποία έγραφε σε δόσεις στην εφαρμογή Notes του κινητού του και η οποία αναρτήθηκε στο Ao3 και διαβάστηκε από εκατομμύρια ανθρώπους. Το «Manacled» ήταν εμπνευσμένο κυρίως από την σειρά βιβλίων «Harry Potter» της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ.

Πιστεύοντας, όπως πολλοί άλλοι λάτρεις του Harry Potter, ότι η Ερμιόνη και ο Ντρέκο Μάλφοϊ έπρεπε να είχαν καταλήξει μαζί, το άτομο ΣενΛινΓιου φαντάστηκε μία πιο δυστοπική version όπου ο Βόλντεμορτ κέρδισε τον πόλεμο και εξολόθρευσε το Order of the Phoenix, ακολουθώντας το πέμπτο βιβλίο στη σειρά, και πλέον κυριαρχεί στον μαγικό κόσμο με τους Death Eaters του. Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι πια ενήλικες και έτσι η ιστορία μπορεί να εξελιχθεί πολύ διαφορετικά και να συμπεριλάβει βεβαίως ρομαντικά και ερωτικά στοιχεία.

Παρά την αδιαμφισβήτητη και αναπάντεχη επιτυχία του «Manacled», ο συγγραφέας του δεν μπόρεσε να λάβει χρήματα για αυτό λόγω πνευματικών δικαιωμάτων τα οποία άνηκαν τόσο στη Τζ. Κ. Ρόουλινγκ για το Harry Potter όσο και στην Μάργκαρετ Άτγουντ για το βιβλίο της «The Handmaid’s Tale» καθότι υπήρξε και αυτό μεγάλη πηγή έμπνευσης. Βλέποντας όμως την τεράστια επιτυχία που είχε αποκτήσει το βιβλίο, το άτομο ΣενΛινΓιου ξεκίνησε τα Χριστούγεννα του 2022 να ξαναγράφει το «Manacled» και λίγο πριν το τελειώσει, το προσέγγισε ένας αντιπρόσωπος λογοτεχνών. The rest is history, που λένε.

Το «Manacled» δεν το έχω διαβάσει, και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν γνώριζα καν την ύπαρξη του. Εκ των υστέρων νομίζω ότι κάπου το είχα δει σε ένα από αυτά τα βιντεάκια στο Instagram που παρακολουθώ για κριτικές βιβλίων και καινούργιες κυκλοφορίες, αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Τις τελευταίες δύο βδομάδες όμως, στο συντριπτικό ποσοστό των αναρτήσεων αυτών των κοριτσιών που ακολουθώ, μιλούσαν για το «Alchemised», το οποίο είχαν αγοράσει μόλις βγήκε και είτε μαγνητοσκοπούσαν τον εαυτό τους να αντιδράει ενώ το διάβαζαν (κάτι που είναι πολύ σύνηθες αλλά αρνούμαι να καταλάβω γιατί είναι ενδιαφέρον), η έδιναν μια κριτική αφού το είχαν τελειώσει.

Να τονίσω ότι αυτό το βιβλίο είναι 976 σελίδες η 36 ώρες σε ακουστικό βιβλίο. Όλοι έλεγαν, λοιπόν, πόσο σκοτεινό είναι, πόσο σε επηρεάζει ψυχολογικά, πως σου ραγίζει την καρδιά κτλ., και προειδοποιούσαν να διαβάσουμε και τα trigger warnings πριν το ξεκινήσουμε… το οποίο κάπου φτάνει με αυτά. Οδεύουμε προς το άλλο άκρο και σε λίγο θα χρειαζόμαστε trigger warnings για να βγούμε από το σπίτι.

Εν πάση περιπτώσει, έπεσα και εγώ στην παγίδα, θα μπορούσατε να πείτε, και λέω, ρε παιδί μου, όλοι με ένα στόμα μια φωνή το επαινούν, ας το διαβάσω και εγώ, γιατί γενικά μ’ αρέσουν αυτού του είδους τα βιβλία. Περίμενα λοιπόν καρτερικά το επόμενο μου credit στο Audible (θα το αγόραζα σε ακουστικό βιβλίο) και στις 3 του Οκτώβρη το αγόρασα με μεγάλη λαχτάρα και χαρά. Άκουσα βέβαια το δείγμα πριν, να βεβαιωθώ ότι μου αρέσει η φωνή της αφηγήτριας και ότι διάβαζε όμορφα και όχι (για εμένα) ενοχλητικά. Και έτσι ξεκίνησα.

Και άκουγα, και άκουγα. Και τα τεράστια κεφάλαια φεύγανε το ένα μετά το άλλο και είχα συνέχεια την αίσθηση ότι περίμενα κάτι το οποίο δεν ερχόταν ποτέ. Και συνέχισα να διαβάζω θέλοντας να δω τι θα γίνει. Θυμηθείτε αυτό το σημείο γιατί κάπου εδώ θα επανέλθω.

Κάπου μετά το έβδομο κεφάλαιο, και ενώ συνέχιζα να ακούω, έκανα μία μικρή έρευνα και διάβασα μερικά άρθρα για τον συγγραφέα, συμπεριλαμβανομένου ένα στην Guardian (δημοσιευμένο 29 Σεπτεμβρίου, 2025) που περιλαμβάνει και συνέντευξη του με αφορμή την δημοσίευση του Alchemised. Διάβασα τι έλεγε το άτομο ΣενΛινΓιου και πώς εκφραζόταν, τόσο για την διαδικασία του να ξαναγράψει το βιβλίο, όσο και για τους λάτρεις του Manacled, τους οποίους βάζει όλους άχαρα και άτσαλα σε ένα καλάθι Romantasy φανατικών οι οποίοι λανθασμένα, λέει, χαρακτηρίζουν το βιβλίο του.

Διέκρινα, δε, στα λόγια του μια ύστατη ξινίλα και μια υποχθόνια υπεροψία όταν με πόνο περιέγραφε πόσο κουράστηκε και πόσο ταλαιπωρήθηκε για να δημιουργήσει κάποια μαγικά στοιχεία εκ νέου, και πόσο απεχθής ήταν αυτή η διαδικασία. Έφτασε, επίσης, σε σημείο να την περιγράψει ως κυριολεκτικά τραυματική, δηλώνοντας ότι θα προτιμούσε να το πυροβολήσουν από το να ξανά βιώσει την τόσο δυσάρεστη διαδικασία του να αφαιρέσει τα στοιχεία του «Harry Potter» και του «Handmaid’s Tale».

Χαλάστηκα πολύ, για πολλούς λόγους. Πρώτον γιατί κακοχαρακτηρίζει όχι μόνο μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων και αναγνωστών, αλλά τους ίδιους ανθρώπους που κατέβασαν το πρώτο του βιβλίο και στήριξαν και ακολούθησαν το άτομο αυτό σε τέτοιο βαθμό ώστε να έρθει στη ―μια που θα όφειλε να είναι ευχάριστη― θέση να ξαναγράψει ένα μυθιστόρημα το οποίο ήταν δεδομένο ότι θα πάει καλά, και το οποίο επίσης οφείλει να ξαναγράψει για τον απλούστατο λόγο ότι το υλικό στο οποίο βασίστηκε την πρώτη φορά δεν είναι δικό του και δεν του ανήκει.

Επίσης δεν ήταν υποχρεωμένο να το κάνει, ήταν επιλογή του. Και είναι άλλο να εκφράσεις την αντικειμενική δυσκολία του να επινοήσεις ένα σύνθετο σύστημα μαγείας και να μιλήσεις για την διανοητική αυτή η πρόκληση, και άλλο να γκρινιάζεις σε μία συνέντευξη σαν κακομαθημένο έφηβο παιδί που τον ανάγκασαν οι γονείς του να διαβάσει για το διαγώνισμα χημείας και να κλαίγεσαι εκ των υστέρων για το πόσο τραυματικό ήταν. Κι αν πραγματικά δεν ήθελε να αποδομήσει την συγκεκριμένη αυτή ιστορία θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ξεκινήσει μία άλλη. Συγγραφέας είναι.

Όπως και να ‘χει, έχει ένα άκρως αφοσιωμένο κοινό, μια σίγουρη επιτυχία στο 2ο/1ο αυτό βιβλίο του και ένα συμβόλαιο με ένα στούντιο παραγωγής αξίας άνω του 1 εκατομμυρίου δολαρίων για να γίνει το βιβλίο του ταινία.

Συνέχισα όμως να διαβάζω, γιατί αναγνωρίζω το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να συμπαθείς έναν καλλιτέχνη για να εκτιμήσεις ή να θαυμάσεις ή να απολαύσεις το έργο του. Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ τείνει συνήθως να είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού.

Και επιστρέφω τώρα εκεί που είπα ότι περίμενα συνεχώς κάτι να γίνει. Στο 13ο περίπου κεφάλαιο, λοιπόν, και ενώ επεξεργαζόμουν ενώ άκουγα, συνειδητοποίησα τέσσερα πράγματα. Πρώτον και κύριο, αισθανόμουν έτσι γιατί δεν γίνεται απολύτως τίποτα σ’ αυτό το βιβλίο. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω αλλά δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Έχω ακούσει περίπου το ένα τρίτο, που σημαίνει προσεγγιστικά γύρω στις 300 σελίδες, και δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα.

Το δεύτερο είναι ότι αισθανόμουν συνέχεια ότι με βομβαρδίζει με έναν καταιγιστικό αριθμό πληροφοριών για το πως λειτουργεί η μαγεία στον κόσμο αυτόν χωρίς όμως να υπάρχει κανένα αντίκτυπο ή νόημα. Δηλαδή, όλες αυτές οι άκρως λεπτομερείς πληροφορίες δε μου χρησιμεύουν πουθενά ούτε με βοηθούν κάπου ως αναγνώστη.

Τρίτον, προσπαθεί απεγνωσμένα να φέρει τον αναγνώστη up to date με το τι έγινε στον πόλεμο που έλαβε χώρα (στο παρελθόν του βιβλίου), αλλά αντί να το κάνει μέσα από διάλογο ή από την ροή των γεγονότων της ιστορίας, σου αραδιάζει ιστορικά γεγονότα το ένα μετά το άλλο περιγραφικά σε σημείο που αισθάνθηκα ότι δίνω Ιστορία αύριο και πρέπει να απομνημονεύσω 7 κεφάλαια και τα SOS για να πάω να δώσω. Είναι περιττό να πω ότι δεν έχω συγκρατήσει απολύτως τίποτα.
Τέταρτον, και πιο σημαντικό, 300 σελίδες μετά, δεν έχω ιδέα ποια «είναι» η πρωταγωνίστρια Έλενα, και δεν νιώθω τίποτα για αυτήν. Είμαι πιο ουδέτερη και από την Ελβετία εν καιρώ πολέμου.

Και προφανώς και αυτή είναι η άκρως υποκειμενική δική μου άποψη. Και εννοείται ότι επειδή δεν άρεσε σε μένα δεν σημαίνει ότι δεν θα αρέσει σε εσάς. Και μάλλον, όταν με το καλό βγει ταινία να πάω να τη δω. Ωστόσο, είχα καιρό να απογοητευτώ τόσο από ένα βιβλίο, και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι δυστυχώς θα μπει στην κατηγορία DNF (Did Not Finish).

Thank you, next!