Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης: Ας είναι η καρδιά μου πάντα ανοιχτή

Η ποίηση είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Μπλέκεσαι κάποια στιγµή στα δίχτυα της και δεν µπορείς να ξεφύγεις ποτέ. Σήµερα, δεν θα γράψω. Θα αντιγράψω τέσσερα από τα κείµενα που µε καθόρισαν. Στο πέρασµα του χρόνου έχω ταυτιστεί απόλυτα µαζί τους…

Ι. Ο Έρωτας

Εσένα σ’ έχω Δεινόσαυρο από τους πιο εκπληκτικούς
εσένα σ’ έχω βότσαλο φρούτο απαλό που τ’ ωρίµασε η θάλασσα
σ’ ερωτεύω
σε ζηλεύω
σε γιασεµί
σε καλπασµό αλόγου µες στο δάσος το φθινόπωρο (…)
tu m’ abysses
tu m’ oasis (…)
tu m’ es Mallarmé Rimbaud Apollinaire (…)
εσύ φεγγάρι που ένα σύννεφο αναβοσβήνει (…)
εσύ σελίδα µου
εσύ µολύβι µου ερµηνευτή µου
σε ανοίγω συρτάρια
πώς γιατί δεν ήρθες τόσες φορές (…)
σε ακούω από δω από κει
σε σιωπώ µες στην απέραντη τρυφερότητα (…)
όλα δεν τα ’χω πει

ΜΕ ΕΚΡΙΖΩΝΕΙΣ

(Μάτση Χατζηλαζάρου. Απόσπασµα της Αντίστροφης αφιέρωσης. Από τον τόµο «Ποιήµατα 1944-1985», Εκδόσεις Ίκαρος.)

ΙΙ. Εµείς οι λίγοι

Είµαστε εµείς οι ονειροπαρµένοι τρελοί της γης
µε τη φλογισµένη καρδιά και τα έξαλλα µάτια.
Είµαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευµένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε µες το αίµα µας
κι ολούθε µας κυνηγά το δράµα του άπειρου.
Η φόρµα δεν µπορεί να µας δαµάσει.
Εµείς ερωτευτήκαµε την ουσία του είναι µας
και σ’ όλους µας τους έρωτες αυτήν αγαπούµε
Είµαστε οι µεγάλοι ενθουσιασµένοι και οι µεγάλοι αρνητές.
Κλείνουµε µέσα µας τον κόσµο όλο και δεν είµαστε τίποτα απ’ αυτόν τον κόσµο.
Οι µέρες µας είναι µια πυρκαγιά και οι νύχτες µας ένα πέλαγο.
Γύρω µας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.
Είµαστε οι προάγγελοι του χάους.

(Το συναντάς στον τόµο της Εστίας «Γραπτά» του Γιώργου Β. Μακρή, αλλά στην πραγµατικότητα ανήκει στη Λένα Τσούχλου, µία από τις κοπέλες της παρέας των πρώτων υπαρξιστών στην Αθήνα. Γράφτηκε το 1946.)

III. Ο Xωρισµός

Και τώρα έρχεται η ατέλειωτη νύχτα
Το καλοκαίρι ξέφτισε τα πούπουλά του στις γωνιές του δρόµου
και στις ακρογιαλιές γυρίζεις ακόµα µισόγυµνος εσύ
πάνω στ’ αχνάρια των πουλιών που έφυγαν
σφίγγω τα χείλη µου, φιλώ ευλαβικά τα χέρια σου
αντίλαλος µες στα µαλλιά από σάπιο µήλο
το καλοκαίρι κύλησε κι εµείς χωρίζουµε

Πρίγκηπα, δε µιλάς και λέω η ώρα
αργεί ακόµα. Βάζω το χέρι στον ώµο σου
και λέω στ’ αποκαΐδια των ζεστών σπιτιών που υπήρξαµε
είσαι ακόµα ένας χτύπος αγάπης
στη µαλακή φωνή σου τρέµει η ελπίδα µου
για σένα ζω τη σκοτεινιά µιας άνοιξης που παραπαίει
λέω αυτό το σώµα είναι η καρδιά µου σωστή

Μ’ αφήνεις, Άρχοντα. Το καλοκαίρι έφυγε. Η βουή
της φθινοπωρινής θάλασσας αργά σταλάζει
το τέλος που είναι πάντα πνεύµα και δάκρυ
φωτεινός στρόβιλος, ήχος καθάριου νερού, εγκαρτέρηση
πως έτσι θα πάνε όλα ώς το τέλος. Ιδωµένα
σ’ ένα καινούριο όραµα που µας µεθάει
εκβιάζει άσκοπα λόγια και µικρές κραυγές
µας κάνει αδέρφια

(Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, από τις «Ωδές στον Πρίγκηπα», Εκδόσεις Ύψιλον, 1981)

IV. Ας είναι η καρδιά µου πάντα ανοιχτή

Ας είναι η καρδιά µου πάντα ανοιχτή στα µικρά
πουλιά που είναι τα µυστικά της ζωής
ό,τι κι αν τραγουδούν είναι καλύτερο από το να γνωρίζεις
κι αν οι άνθρωποι δεν θέλουν να τ’ ακούσουν οι άνθρωποι είναι γέροι

Ας περιδιαβαίνει το µυαλό µου πεινασµένο
και άφοβο και διψασµένο και εύπλαστο
ακόµη κι αν είναι Κυριακή ας έχω άδικο
γιατί όποτε οι άνθρωποι έχουν δίκιο δεν είναι νέοι

Κι ας µην κάνω εγώ τίποτα χρήσιµο
και ας αγαπώ εσένα περισσότερο κι από αληθινά
δεν έχει υπάρξει ποτέ κάποιος τόσο ανόητος που να µην µπορεί να
τραβήξει όλο τον ουρανό πάνω του µ’ ένα χαµόγελο

(e.e. cummings από το «33 x 3 x 33», Εκδόσεις Νεφέλη, µετάφραση Χάρης Βλαβιανός)