Ο καταπληκτικός Στέλιος Παρλιάρος και η «Ελληνική ζαχαροπλαστική»

Το βιβλίο του Στέλιου Παρλιάρου είναι κομψό, λέγεται «Ελληνική ζαχαροπλαστική: Συνταγές, ιστορίες, αναμνήσεις» και είναι… αυτό ακριβώς: 56 συνταγές διαλεγμένες μία-μία, με ιστορική ή προσωπική (για τον Παρλιάρο, και από σπόντα μέχρι για εμάς) σημασία, συνοδευόμενες με απλές αφηγήσεις από την πορεία του. Ξεκινάω με το βιβλίο γιατί είναι τέ-λει-ο, εκτός από πανέμορφο σαν αντικείμενο, με ωραίες φωτογραφίες (του Άλκη Καλούδη), είναι γεμάτο κείμενα που δεν μπορείς να σταματήσεις να τα διαβάζεις. Όπως και με τα γλυκά του Παρλιάρου, δηλαδή, που δεν μπορείς να σταματήσεις να τα τρως.

«Ελληνική Ζαχαροπλαστική» του Στέλιου Παρλιάρου

Γεννήθηκα το 1959 στην Κωνσταντινούπολη. Μεγάλωσα ανάμεσα σε βούτυρα και σιρόπια, σε χαλβάδες, κανταΐφια και μπακλαβάδες. Στο σπίτι μας στα Ταταύλα, όλοι μαγείρευαν – πρώτες και καλύτερες η γιαγιά και η μαμά

Έτσι ξεκινάει το βιβλίο, που δείχνει παραμυθένιο αλλά αφηγείται μια πραγματική ζωή, με πραγματικά σκληρή δουλειά, που συνοδεύεται πάντα από φαντασία, δημιουργικότητα και χιούμορ. Οι συνταγές είναι αυτό που λέμε «κλασικές», έστω και τσιμπημένες: ελληνικές και πολίτικες, με μπόλικο βουτυράκι, σιρόπι και ζάχαρη –ο Παρλιάρος δεν τσιγκουνεύεται σε τίποτα, είναι γενναιόδωρος σαν άνθρωπος, σαν καταστηματάρχης και κυρίως σαν ζαχαροπλάστης ή καλύτερα haute patissieur, που σίγουρα υπάρχει ο όρος, κι αν όχι, καιρός να καθιερωθεί– ακούγεται πολύ πιο βελούδινα στα γαλλικά.

Όλες οι συνταγές έχουν την ιστορία τους: κάθε άνοιξη στα Πριγκιποννήσια έφτιαχναν μαγιάτικο συκαλάκι, τα μελομακάρονα τα έλεγαν «φοινίκια» οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, η γαλατόπιτα είναι ο «γαλακτώδης πλακούντας» του Αριστοφάνη. Όλα τα γλυκά παίρνουν μια παραμυθένια διάσταση στο βιβλίο, και ακολουθούν μια μικρή αναδρομή στα μεγάλα, αστικά ζαχαροπλαστεία της Αθήνας. Επειδή τα βιβλία με εικόνες τα πιάνω πάντα από την τελευταία σελίδα και πάω προς την πρώτη, διάβασα πρώτα τις συνταγές, μετά την αναδρομή και τέλος την σύντομη ιστορία της επαγγελματικής πορείας του Παρλιάρου.

«Ελληνική Ζαχαροπλαστική» του Στέλιου Παρλιάρου: Η παρουσίαση του βιβλίου στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη

Τον οποίον αγαπάει όλος ο κόσμος, κι όπως δεν μπορείς να μην τρελαθείς με τα γλυκά του, έτσι δεν μπορείς να αδιαφορήσεις για τον ίδιο. Του ζήτησα να γράψει αφιέρωση για την αδερφή μας στο βιβλίο του, λέγοντας ότι είναι φαν (όπως κι εγώ), κι έτρεξε στο τραπέζι της εκδήλωσης να τυλίξει μερικά γλυκά για να της τα πάω, κάτι που δεν κάνουν εύκολα οι άνθρωποι, πόσο μάλλον οι patissieurs. Στην εκδήλωση στον χώρο της Γκαλερί Ζουμπουλάκη (με την οποίαν με συνδέει απλή συνωνυμία - μη νομίσει κανείς ότι ευλογάω τα γένια μου) υπήρχε πιάνο, πιανίστας που έπαιζε υπέροχα, η Ελένη Ψυχούλη που μίλησε για το βιβλίο, ο Στέλιος Παρλιάρος που είχε ετοιμάσει πλούσιο μπουφέ με κεράσματα… και παλιοί φίλοι, συνάδελφοι, άνθρωποι που είχα χρόνια να δω. Οι Deux Hommes, Γρηγόρης Τριανταφύλλου και Δημήτρης Αλεξάκης, η θεά των περιοδικών Κατερίνα Τερζοπούλου, ο Κύριος Κρίτων, η Σάντρα Βουτσά, ο Φώτης Σεργουλόπουλος, ο φωτογράφος κοσμικών και όχι μόνον Δημήτρης Πανουλής, που γνωριζόμαστε από παιδιά γιατί παιδιά ήμασταν όταν δουλεύαμε στον «Ταχυδρόμο» στα 80s, η Γαλήνη Τσεβά που την βλέπω συχνά επειδή είναι φίλη μου, ο Κίμων Φραγκάκης, η Βάσω Παπαγιαννακοπούλου η οποία οργάνωσε την παρουσίαση, ένα σωρό άλλοι που δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα και που θα τους θυμηθώ όταν ανέβει το κείμενο στο σάιτ, και θα είναι αργά όπως συνήθως αλλά τι να κάνουμε, αυτά έχει η ζωή.

Ευτυχώς η ζωή έχει γλυκάκια, κεράσματα, γλυκά του κουταλιού, του ταψιού, των παιδικών μας αναμνήσεων και της καθημερινότητάς μας. Όχι ότι πρόκειται να φτιάξω τις συνταγές του Παρλιάρου, κι ας είναι απλές – αυτό το αφήνω στην αδερφή μας που έχει μεγάλο ταλέντο στον τομέα. Αλλά τις διαβάζω με προσοχή, φαντάζομαι τα υλικά να δένουν μεταξύ τους, να ψήνονται ή να βράζουν μέχρι να μελώσουν, και ακόμα και το διάβασμα, αλήθεια σας λέω, έχει μια γλυκιά γεύση καραμελωμένου αμύγδαλου που τόσο αγαπάει ο Στέλιος Παρλιάρος.

Ο μουσικός και συνθέτης της εκδήλωσης ήταν ο Θοδωρής Οικονόμου, διακεκριμένος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (είχε γράψει τη μουσική για την «Οδύσσεια» του Robert Wilson, και τη μουσική για την παράσταση «Τρεις Ψηλές Γυναίκες» του Robert Wilson που παίζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά). Έγραψε πρωτότυπη μουσική για τη βραδιά, εμπνευσμένη από τις συνταγές του βιβλίου, όπως για τα αμυγδαλωτά και το παγωτό Σικάγο, περίπου 10 κομμάτια.