Ντατς Σουλτς: Ο διαβόητος γκάνγκστερ της Νέας Υόρκης και η επιρροή του στον μπιτ συγγραφέα Ουίλιαμ Μπάροουζ και τους μοντερνιστές της λογοτεχνίας.
Ο διαβόητος νεοϋορκέζος γκάνγκστερ, Ντατς Σουλτς, μέλος της «Επιτροπής» του Σικελού Αρχιμαφιόζου, Λάκι Λουτσιάνο, πυροβολήθηκε θανάσιμα από τους άντρες του ίδιου του Λουτσιάνο, όταν εκείνος θεώρησε πως η σύνδεσή του με τον Σουλτς αποτελούσε απειλή για την «Επιτροπή», το βράδυ της 23ης Οκτωβρίου 1935. Πριν αφήσει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, με 40ο πυρετό και χορηγία μορφίνης για τον πόνο, ο Σουλτς, υπό την παρουσία του Ανακριτή της Αστυνομίας και ενός στενογράφου, ξεκίνησε έναν εντελώς σουρεαλιστικό μονόλογο, που θύμιζε έντονα κείμενο του Μοντερνισμού. Τα τελευταία αυτά λόγια του φοβερού γκάνγκστερ έγιναν διάσημα από τον Τύπο της εποχής και επηρέασαν τον λογοτεχνικό κόσμο, από τη Γερτρούδη Στάιν μέχρι τον Ουίλιαμ Μπάροουζ, ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο, σε μορφή σεναρίου, πάνω σε αυτό το θέμα.
Ο γερμανοεβραϊκής καταγωγής, Σουλτς, γεννημένος στο Μπρονξ το 1901, ξεκίνησε από μικρός την καριέρα του στο έγκλημα, στην αρχή σαν μπράβος σε νάιτ κλάμπ (σε ηλικία 18 ετών) και μετά τη σύντομη φυλάκισή του, ως μέλος της «Επιτροπής» του Λουτσιάνο, εμπορευόμενος κυρίως αλκοόλ, κατά τη διάρκεια της Ποτοαπαγόρευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Σουλτς είχε αποκτήσει φήμη ως αδίστακτος δολοφόνος, που «σκότωνε με την ίδια ευκολία που καθάριζε τα δόντια του με μία οδοντογλυφίδα». Τα πραγματικά προβλήματα του γκάνγκστερ ξεκίνησαν όταν ο νεαρός τότε Συνήγορος του Πολίτη, Τόμας Ντιούι (που αργότερα έβαλε υποψηφιότητα για Πρόεδρος των Η.Π.Α.), αποφάσισε να πατάξει το οργανωμένο έγκλημα και στράφηκε εναντίον μελών της «Επιτροπής», όπως τον Σουλτς, κυνηγώντας τους για φοροδιαφυγή. Ευέξαπτος και πομπώδης, ο γκάνγκστερ αδυνατούσε να κρατήσει χαμηλό προφίλ, αναγκάζοντας έτσι τον Λουτσιάνο, που έβλεπε την πίεση από πάνω να αυξάνεται, να πάρει την απόφαση να «βγάλει από τη μέση», όχι τον Ντιούι, που είχε την υποστήριξη του κρατικού μηχανισμού, αλλά τον Σουλτς.
Το βράδυ, λοιπόν, της 23ης Οκτωβρίου, δύο άντρες του Λουτσιάνο μπήκαν στο εστιατόριο, «Palace Chop House», στο Νιούαρκ του Νιού Τζέρσεϊ, όπου ο Σουλτς δειπνούσε μαζί με τον λογιστή του, τον υπαρχηγό του και τον προσωπικό του μπράβο και τους σκότωσαν όλους. Ο Σουλτς, που βρισκόταν στο μπάνιο, έφαγε μία σφαίρα στον ώμο και άλλη μία το στομάχι, αλλά δεν ξεψύχησε, παρά το επόμενο πρωί στο νοσοκομείο όπου τον μετέφεραν οι Αρχές. Προσπαθώντας να του αποσπάσει μία μαρτυρία που θα τον οδηγούσε στον Λουτσιάνο, ο Ανακριτής επέμεινε να τον ρωτάει ποιος έδωσε τη διαταγή να τον πυροβολήσουν, όμως η μαρτυρία του Σουλτς, που όπως την κατέγραψε ο στενογράφος ξεπερνούσε τις δύο χιλιάδες λέξεις, ήταν έντονα ποιητική και συνειρμική και φυσικά δεν οδήγησε σε καμία σύλληψη.
Η μαρτυρία του Νταν Σουλτς που ενέπνευσε τον Γουίλιαμ Μπάροουζ
Από καλλιτεχνικής πλευράς, παρόλα αυτά, η μαρτυρία του Σουλτς εξήψε τη φαντασία των Μοντερνιστών λογοτεχνών της εποχής, όπως την εκπατρισμένη Γερτρούδη Στάιν, η οποία είχε παραδεχτεί πως, λογοτεχνικά, ο Σουλτς ήταν καλύτερος από εκείνη. Τα τελευταία λόγια του γκάνγκστερ, που λόγω του πυρετού, ίσως, ή της μορφίνης, μοιάζουν με μονόλογο βγαλμένο από έργο του Τζέιμς Τζόυς, επηρέασαν τον Μπιτ συγγραφέα, Ουίλιαμ Μπάροουζ, που έγραψε το βιβλίο, «Οι τελευταίες λέξεις του Ντατς Σουλτς», το 1969, σε μορφή σεναρίου (ολοκληρωμένο, με οδηγίες για το πού πρέπει να μπει η κάμερα) για μια ταινία την οποία δεν σκόπευε να γυρίσει ποτέ. Το βιβλίο, εκτός από τη σκηνή της δολοφονίας του Σουλτς, περιγράφει και την εγκληματική δραστηριότητα του γκάνγκστερ ως έφηβου, που ανέβηκε τη σκάλα του υποκόσμου πουλώντας μπίρα παράνομα σε μαγαζιά στη Νέα Υόρκη.
Το έργο του Μπάοουζ έγινε πρώτα θεατρικό από τον θαυμαστή και φίλο του, Ντένις Χόπερ και πολύ αργότερα, μετά το θάνατο του Μπιτ συγγραφέα, έγινε ταινία μικρού μήκους από τον Ολλανδό σκηνοθέτη, Τζέρριτ βαν Ντάικ. Η ταινία, που συνδυάζει «live action» και κινούμενα σχέδια με μολύβι, παρουσιάζει τη σκηνή της δολοφονίας του Σουλτς από τις διαφορετικές οπτικές γωνίες όλων όσων βρίσκονταν εκεί εκείνο το βράδυ και ακολουθεί την παραισθησιογόνο αφήγηση που είναι χαρακτηριστική των έργων του Μπάροουζ, παραθέτοντας σκηνές από ταινίες, δελτία ειδήσεων της εποχής και κομβικές στιγμές του 20ού αιώνα στην ιστορία της Αμερικής και του κόσμου γενικότερα.
20°
