Η αμερικανίδα ποιήτρια δεν αποφάσισε ποτέ να εκδώσει τα ποιήματά της. Όταν αυτό έγινε, το 1890, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό της, ο τόμος έγινε κυριολεκτικά ανάρπαστος.
Emily Dickinson: Το ποιήμα της ημέρας είναι από το βιβλίο «Ποιήματα», Εκλογή- Προλεγόμενα- Μετάφραση Κώστα Κουτσουρέλη, εκδόσεις Κίχλη
Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κίχλη το βιβλίο «Ποιήματα» της Έμιλυ Ντίκινσον σε μετάφραση Κώστα Κουτσουρέλη. Για την Έμιλυ Ντίκινσον δύο πράγματα γνωρίζουμε με βεβαιότητα: Πότε και πού γεννήθηκε (την 10η Δεκεμβρίου 1830 στο Άμχερστ της Μασσαχουσέτης) και πότε πέθανε (55 χρόνια, 5 μήνες και 5 ημέρες αργότερα, την 15 Μαΐου 1886 στην ίδια εκείνη πολίχνη της Νέας Αγγλίας). Τα υπόλοιπα τα καλύπτει ομίχλη.
Είπαν γι’ αυτήν ότι έζησε αποτραβηγμένη, ότι ντυνόταν στα λευκά, ότι οι άνθρωποι την περνούσαν για «εκκεντρική». Μία και μόνη φωτογραφία της υπάρχει, ενώ πάνω από 1.800 ποιήματα που έγραψε όσο ζούσε τα άφησε όλα σχεδόν αδημοσίευτα (120 περιέχονται στην παρούσα εκλογή του Κώστα Κουτσουρέλη).
Όπως μάλιστα σημειώνει στα προλεγόμενα ο μεταφραστής «Η αμερικάνα ποιήτρια δεν έγινε διάσημη εν ζωή, γεγονός που έχει να κάνει με το ότι δεν αποφάσισε ποτέ να εκδώσει τα ποιήματά της. Όταν αυτό έγινε, το 1890, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό της, ο τόμος έγινε κυριολεκτικά ανάρπαστος. Ακόμα και οι αγγλικές εφημερίδες παραμιλούσαν για το εκδοτικό φαινόμενο Ντίκινσον». Έκτοτε η φήμη της εντός και εκτός των αμερικανικών συνόρων δεν έπαψε να μεγαλώνει. Στο εξώφυλλο του βιβλίου υπάρχει επεξεργασμένη εικόνα της από γραμματόσημο που εκδόθηκε από την ταχυδρομική υπηρεσία των ΗΠΑ στο Άμχερστ το 1971. Είναι το μοναδικό πορτραίτο της Ντικινσόν δεκαέξι χρονών, το 1847, έργο του Bernard Fuchs.
Emily Dickinson 1830-1886
Emily Dickinson: Το ποιήμα της ημέρας από το βιβλίο «Ποιήματα»
Με ρώτησε ήσυχα, απαλά
Με ρώτησε ήσυχα, απαλά,
αν ήμουνα δική Του –
όχι έναν λόγο, μια ματιά
πήρε γι’ απάντησή Του.
Μ’ άρπαξε έπειτα μακριά,
πέρ’ απ’ της γης τη σκόνη,
σαν άρμα που σ’ ανηφοριά
όλο και σκαρφαλώνει.
Ο κόσμος τότε χάθηκε,
οι τόποι κάναν πέρα,
μ’ αερόστατο μ’ ανέβασε
στο διάσελο του αιθέρα.
Οι θάλασσες γίναν καπνός,
ήπειροι νέες φανήκαν –
η Αιωνιότητα ήταν μπρος
που μας υποσχεθήκαν.
Δεν είχε πια εποχές για μας,
χειμώνα, καλοκαίρι,
του ήλιου στάθηκε η τροχιά
–Αέναο Μεσημέρι.
25°
