Σε δυόμισι χρόνια από τώρα, εκείνος ο μαυροντυμένος παππούς με τα γένια θα με βουτήξει σε μια κολυμπήθρα με νερό, και θα με ονομάσουν Αντρέα. Σε έξι χρόνια από σήμερα θα γνωρίσω τον Σπύρο. Θα μείνουμε αδελφικοί φίλοι μέχρι τα γεράματα. Σε τριάντα χρόνια από τη στιγμή που μιλάμε, στις διακοπές στη Λατινική Αμερική, θα γνωρίσω τη Λήδα. Θα μου είναι οικείο το πρόσωπό της, και θα συνεχίσουμε μαζί μέχρι το τέλος. Μα μη σας παίρνουν τα ζουμιά.
Γιατί αυτή τη στιγμή που μιλάμε, όλα αυτά είναι ασήμαντα. Αύγουστος στην Αθήνα, έξι και σαράντα ένα το πρωί και τα πάντα να μοιάζουν με έρημη πόλη. Κανονισμένο το είχανε να φύγουνε όλοι, και τώρα Σύνταγμα και Σταδίου βολοδέρνουν μόνες τους, σαν κιτρινισμένες καρτ ποστάλ της κακιάς ώρας. Κι αν ιστορία αυτής της πόλης είναι να ξερνάει τα παιδιά της, τότε έτσι είναι και η δική μου. Έξι και σαράντα πέντε, το ταξί να γκαζώνει στην αξημέρωτη Πατησίων, κι εγώ εγκλωβισμένος στην κοιλιά της μητέρας μου.
Αυτός δίπλα της, της κρατάει το χέρι και την κοιτάει στα μάτια. Εννιά μήνες τώρα την έχει στη πούδρα και την έπεισε ο καργιόλης να με ξεγεννήσει, αλλά δεν θα του περάσει. Κι αν νομίζουν πως θα καταφέρουν να με βγάλουν, και πως θα αφήσω αυτό το υπέροχο πλάσμα που ονόμασαν μητέρα μου, είναι γελασμένοι.
Σε 20 λεπτά από τώρα, όλα θα τελειώσουν, εφτά και δέκα δύο λεπτά το πρωί, προσπερνάμε τη γεμάτη αίθουσα αναμονής. Το ήξερα, πως η ουτοπία της κοιλιάς δεν θα κρατούσε για πολύ, και τώρα όλοι επιμένουν πως πρέπει όλο αυτό να τελειώσει. Δεν θα παραδοθώ ποτέ, δεν έχω επιλογή, έτσι και αλλιώς, μητέρα, είμαστε μαζί σε όλο αυτό, έτσι δεν είναι;
Οι γιατροί φορούν μάσκες και απόκοσμες άσπρες στολές. Η μητέρα φωνάζει να την αφήσουν ήσυχη. Τις κρατάνε τα χέρια και της ανοίγουν τα πόδια. Δεν καταλαβαίνω. Θα μπορούσαμε όλοι να ζήσουμε ευτυχισμένοι, γιατί δεν μας αφήνουν ήσυχους; Εφτά και σαράντα τρία, το νοσοκομείο Μητέρα λιάζεται λίγο λίγο, κι εγώ δίνω την ύστατη μάχη για έναν έρωτα που δεν γεννήθηκε ποτέ! Τα πάντα καταρρέουν γύρω μου και δεν έχω πια από πού να κρατηθώ. Η μητέρα μου με σπρώχνει χωρίς σταματημό, τη βασανίζουν τα καθίκια, τί να κάνει κι αυτή, κρατήσου, μητέρα, ακούς; Εφτά και σαράντα έξι και ένα κάτασπρο φως με τυφλώνει. Δεν μπορώ να δω τίποτα, μόνο καταλαβαίνω τα χέρια που ετοιμάζονται να με πάρουν μακριά της.
Αυτός ο τόπος, μητέρα, είναι ένα απαίσιο μέρος. Σε βάζουν να κάνεις πράγματα που δεν θες. Σκοτώνουν, μητέρα, όλους τους έρωτες αυτού του κόσμου. Μια μέρα, όμως, μητέρα. Μια μέρα θα είμαι μεγάλος, θα κοιτάξω χαμηλά, και αυτή η πόλη θα μου ανήκει. Τότε θα κατέβω τα σκαλοπάτια ένα ένα, θα σου πιάσω το χέρι και θα σε πάρω ξανά μαζί μου. Μέχρι τότε, ή μέχρι να σε ξαναδώ, σου εύχομαι καλή συνέχεια. Καλή συνέχεια και καλή τύχη.
Διαγωνισμός Διηγήματος στην 36η Γιορτή Βιβλίου
Το Διαγωνισμό Διηγήματος μέσω Αυτοματικής Γραφής με θέμα «Η καλοκαιρινή Αθήνα προσπέρασε» διοργάνωσε το Μικρό Πολυτεχνείο. Μετά το σεμινάριο του Θράσου Καμινάκη (Μικρό Πολυτεχνείο), η Κριτική Επιτροπή κατέληξε στους 12 διακριθέντες. Και τα 12 κείμενα θα τα διαβάσετε στο site της ATHENS VOICE (Χορηγός επικοινωνίας).
15°
