Η ζωή είναι δύσκολη αλλά αξίζει τον κόπο, θυμίζει με τον τρόπο του στα «Χνάρια Λαφριά» ο Γιώργος Μπρουνιάς. «Ας μεγαλώσουμε τους μικρούς μας κήπους», λέει, «να χωρέσουν όσα μας βαστούν ορθούς», ας δούμε τα ερείπια γύρω με συμπόνια «κι αυτά ίσως ανθίσουν κάποτε απ’ το νερό». Αμήν! Τα ποιήματά του, όπως κι όλες οι εκδόσεις του «Ροδακιού», στη στοά Κουρτάκη επί της Κολοκοτρώνη, στον «Φωταγωγό».
Στα καινούργια βιβλιοφιλικά στέκια, εν αναμονή εκείνου που ετοιμάζει στο Κολωνάκι η Μαρία Παπαγεωργίου, ψυχή του αείμνηστου «Βιβλιοπωλείου της Εστίας», σημειώστε και τις «Πλειάδες» στη Σπ. Μερκούρη, τρία λεπτά με τα πόδια από τον Ευαγγελισμό. Το έστησε ο Άλκης Τεμπονέρας, ψημένος στο χώρο επί εικοσαετία, με τη γυναίκα του Αλεξάνδρα Μπίζη που γράφει ιστορίες για παιδιά.
Οι ήρωες του Άμοζ Οζ στις σκοτεινές «Εικόνες από τη ζωή στο χωριό» τρέφονται από τα μυστήρια της μοναξιάς τους και η σιωπή τους έχει την ένταση κραυγής (Καστανιώτης). Σε κάποια άλλα χωριά, της Νότιας Χεβρώνας, μια χούφτα Παλαιστίνιοι απειλούνται μ’ έξωση για να γίνει ο τόπος τους στρατιωτικό πεδίο βολής. Όμως ο Οζ, ο Γκροσμάν, ο Γιοσούα και δεκάδες Ισραηλινοί ομότεχνοί τους βάζουν πλάτη ώστε να λυγίσει «το γιγάντιο μοχθηρό χέρι της δύναμης κατοχής».
Ένας άντρας πίνει τσάι, με το βλέμμα καρφωμένο στον τοίχο. «Αργότερα έμελλε ν’ αναγνωρίζω σ’ αυτό το ύφος την αρχή του τέλους του έρωτα. Μεταφραζόταν σε Μπλαζέ Κόπωση. Σαν όνομα στριπτιζούς». Λόρι Μουρ: «Η πόρτα στη σκάλα» (Πόλις). Στα must!
Πόσα κόστισε η συμμετοχή του Γιάλομ, μέσω skype, στην τελευταία ΔΕΒΘ; Απ’ ό,τι άκουσα, 3.000 ευρώ για τον ίδιο, κι άλλα 600 για την οθόνη που παραχώρησε η ΗΕLEXPO.
Είχα να κλάψω στο θέατρο από φοιτήτρια – στην «Κασέτα» της Αναγνωστάκη, με τον Αρμένη, στου Κουν. Μου συνέβη ξανά με τον «Κοινό λόγο», την παράσταση του Β. Θεοδωρόπουλου, από την ομώνυμη συλλογή μαρτυριών γύρω από τη φρίκη του 20ού αιώνα που είχε καταγράψει η Έλλη Παπαδημητρίου (Ερμής). Κυκλοφορούν!
16°
